Habari,

Vandaag weer wat over mijn werk op de VETA.

Het opruimen van de werkplaats en de opslag is voor het belangrijkste gedeelte achter de rug en nu is het een kwestie van het in stand houden. Daarnaast ben ik druk bezig geweest om te kijken welke gereedschappen en machines noodzakelijk zijn om het werken in de werkplaats te vereenvoudigen voor de leerlingen. Het opstellen van de lijst is niet het moeilijkste van alles, het lastige is nu om te gaan kijken waar we deze spullen kunnen kopen. In Mtwara is helemaal geen goed gereedschap te krijgen dus gaan een leraar en ik binnenkort naar Dar Es Salaam om te kijken wat we daar kunnen vinden. En na de inventarisatie van wat er in Dar te vinden is, zal ik ook verder moeten kijken of er mogelijk spullen van buiten Tanzania gekochte kunnen worden. Het klinkt allemaal misschien als simpele stappen, maar zo is het niet allemaal. Mailen of bellen heeft hier niet zoveel zin, als je wat geregeld wilt hebben moet je langs de winkel gaan. En zoals gezegd, de benodigde winkels zitten niet om de hoek.

Naast het uitzoeken van de nieuwe gereedschappen ben ik ook begonnen om, samen met de leraren van de afdeling motorvoertuigkunde, de werkplaatsen op te frissen zodat ze wat efficiënter en vooral veiliger worden. Wat er bijvoorbeeld gedaan moet worden is de grote schuifdeuren van nieuwe rollers te voorzien waardoor er niet meer met 5 leerlingen aan gehangen hoeft te worden om hem open te krijgen. Ook een veilige ladder naar de opslagzolder (ter vervanging van de huidige te korte ladder die nu op de werkbank staat en tegengehouden wordt door de pers om hem niet weg te laten schuiven) en, de al eerder genoemde, compressor lucht leiding aansluitingen vervangen door degelijke snelkoppelingen.

Veel van de klusjes zijn niet ingewikkeld maar moeten wel gedaan worden en de leraren vinden het allemaal erg goede ideeën. Mijn rol hierin is om de leraren te ondersteunen, ze zullen zelf de werkplaatsen op orde moeten krijgen en zo houden. Het is een uitdaging om het niet allemaal zelf aan te gaan pakken en de vaart erin te houden. Zou ik dat doen dan zullen de leraren hoogstwaarschijnlijk weer terugvallen in het zelfde patroon als hiervoor, waarbij er weinig terecht komt van structuur in de werkplaatsen en het bieden van onderwijs.

Sinds afgelopen weken zijn er ook wat strubbelingen tussen de beide leraren. Daarnaast is er ook nog wat onenigheid tussen het schoolmanagement en de medewerkers in de workshop. De strubbelingen tussen de leraren zijn ontstaan doordat de ene leraar, Mr Linus, is terug gezet van ‘hoofdleraar’ naar 2^de leraar en Mr. Missinzo nu hoofdleraar is geworden. De samenwerking tussen beide is door deze stap volledig spaak gelopen en ze vertellen elkaar amper wat ze aan het doen zijn. De strubbelingen tussen het management en de workshopmedewerkers zijn gebaseerd op de werkmethodes in de werkplaats. Vooral de afhandeling van reparaties aan auto’s van klanten moet transparanter worden, oftewel er mag niet meer bijgeklust worden voor eigen zak :). Dat is natuurlijk wel een domper voor de leraren en de monteur omdat dat een mooi extra centje verdiende. Nu moeten alle auto’s geregistreerd worden en de reparaties moeten vooraf besproken en kenbaar gemaakt worden bij het management. Verder heeft het management besloten om een van de leerlingmonteurs niet meer in dienst te houden wat inhoudt dat de hoofdmonteur nu zelf weer meer moet gaan werken en nieuwe leerlingen moet begeleiden. De ontslagen leerlingmonteur was al erg zelfstandig dus dat was makkelijk werk voor de klusjes, maar nu moeten de leraren en hoofdmonteur toch zelf weer aan de slag en meer met de werkplaats bezig zijn

Door al deze perikelen valt het niet mee om wat voor elkaar te krijgen. Maar het geeft ook ruimte om veranderingen door te voeren. Nu het management van de school zich zo bemoeit met de werkplaats, is er ook ruimte om onze ideeën met ze duidelijk te ventileren. En daarbij is de aanwezigheid van mij als VSO-er wel wenselijk om ook het management aan te spreken op hun verantwoordelijkheden en de afspraken die gemaakt zijn binnen het gehele project met VETA, VSO en BG. Hiërarchie is erg aanwezig binnen de cultuur hier, dus als de leraren iets van het management wensen, is het altijd maar de vraag of ze ergens komen. Het management heeft het laatste woord. Bij mijn collega VSO-ers is het al gebleken dat als wij het management blijven wijzen op de afspraken, er toch iets meer wordt gedaan. Nu dus afwachten of de veranderingen ook daadwerkelijk in gang gezet gaan worden en hoe dat zal gaan gebeuren.

Naast het bezig zijn met het verbeteren van de werkplaats ben ik afgelopen tijd ook bezig geweest om de auto en de twee motoren van VSO die we voor dit project ter beschikking hebben rijdend te maken en te houden. Zo ben ik bijvoorbeeld een paar dagen bezig geweest om de voorruit van de auto (Toyota Hylux) te regelen. Oh ja vervanging was nodig omdat tijdens een rit naar Lindi de motorkap los was geschoten en deze dus met volle vaart op het voorraam is geklapt, met als gevolg een grote ster in de ruit en een schitterende deuk in het dak. Het is niet de nieuwste auto meer dus een deukje meer of minder maakt niet uit, echter een beetje goed zicht door het voorraam is toch wel makkelijk.

Ik dus met een van de vaste monteurs naar de onderdelen winkel in Mtwara. Ook een schitterende beleving om daar wat te halen. Zie het zo voor je; 10 man staat naast elkaar aan de balie en iedereen probeert zoveel mogelijk oogcontact te maken met de man achter de balie, zodat hij als eerst geholpen wordt. En als je net nieuw binnenkomt en er eigenlijk geen plek is aan de balie, dan wring je je er toch gewoon tussen en ga je ook over de balie hangen met al je onderdelen die je nodig hebt. Of dat nu een lagertje is of een complete nieuwe achteras van je vrachtauto, je neemt het helemaal mee naar de winkel en legt het op de balie!

Na een uurtje (en dat is snel!!) hadden we een voorruit en konden we weer terug naar VETA. Achteraf bleek het (natuurlijk) niet de goede ruit te zijn en ik ben dus nog 3 keer terug gemoeten naar de winkel om dan toch uiteindelijk eentje te krijgen die wel past. Omdat de oude ruit er al wel was uitgehaald ben ik op pad geweest in de auto zonder voorraam. Een hele ’Afrikaanse’ beleving eigenlijk…. een rammelende pick-up zonder raam, hobbelend over de wegen vol stof en m’n ogen nog verder dichtgeknepen, omdat nu niet alleen de zon enorm verblindt, ook al het stof van de voorganger is niet bepaald aangenaam in de ogen.

Maar ook al klinkt het Afrikaans, het rijden zonder voorraam is zelfs niet geheel gebruikelijk in Mtwara. De politie vond het eigenlijk niet zo’n goed idee en hield ons dus aan. Na wat gewik en geweeg, het laten zien van mijn rijbewijs, de aanwezigheid van de gevarendriehoek en een brandblusser en het feit dat ik mijn gordel toch wel droeg mocht ik doorrijden naar de stad, maar niet nog een keer zo rijden. Na de aanhouding hebben we alleen nog maar binnendoor weggetjes gepakt om de politie te vermijden. Resultaat was; nog meer hobbels en stof, maar net zo leuk! Wat zal het straks weer wennen zijn als ik weer eens over een Nederlandse vlakgeasfalteerde weg in een auto rijd en er geen rammeltje te horen is aan de auto…….wellicht dat ik dan de verkeersdrempels dan toch een keer ga waarderen :).

Oh en tot slot nog ever terugkomen op onze Kiswahili cursus. Erg leuk en het voornaamste wat ons geleerd is dat we vooral iedereen moet blijven groeten. Het kan best vermoeiend zijn, aangezien het groeten al gauw een heen en weer is van alles wat je kan bedenken en dat een heel vaak per dag..Maar, ik begin er steeds meer plezier in te hebben, helemaal op het werk met het groeten van de tuinman. Een brede glimlach komt elke keer tevoorschijn als hij me ziet en zodra ik hem groet en mijn duim op steek, zwaait hij vrolijk terug. Dat daardoor de kruiwagen die hij eigenlijk voort aan het duwen is elke keer weer omvalt omdat hij een hand los moet laten, deert hem niks en laat bij mij een bijna net zo’n grote glimlach verschijnen.

Tot snel weer!

Groeten,

Maarten en Muk