Hallo lieve mensen!

Dit is dan het laatste blogverhaal van 2014, aangezien wij morgen eindelijk lekker op vakantie gaan. Na een jaar vol werken, integreren en bezoek zijn wij hier goed aan toe. We gaan een volle maand rondreizen in Zimbabwe en daarna nog een paar dagen naar Stonetown op Zanzibar. Heerlijk weg!! Maarten kijkt er naar uit om een ander land in Afrika te zien en ik ben reuze benieuwd naar hoe het nu is in het land waar ik als kind 3 jaar heb gewoond met mijn familie.

Maar nu eerst nog een update van onze lopende projecten.

Nursing students

In september 2013 ben ik gaan onderzoeken of het mogelijk was om studenten Verpleegkunde naar Tanzania te laten komen om hier een buitenland stage te kunnen doen. Omdat ik zelf deze kans nooit gehad heb tijdens mijn opleiding, vond ik het leuk om dit op te gaan zetten, zodat andere studenten deze kans wel konden pakken.
Na een vol jaar uitzoeken, praten, contact leggen, vriendjes worden met Immigratie, de ziekenhuizen, het schrijven van een handboek, contact met het ROC Midden Nederland en de organisatie Dare2Go, is het allemaal gelukt en zijn er 4 studentes van het ROC MN voor 3 maanden naar Mtwara gekomen.
Twee meiden zijn 4^e jaars studenten en hebben hun stage mogen doen in een ruraal ziekenhuis in een klein dorpje ongeveer 120 km van Mtwara vandaan, genaamd Nyangao. De andere twee zijn 3^e jaars en hebben hun stage gedaan in een kliniek in Mtwara.
18 september begon het; 4 dagen lang een introductie in Mtwara, langs bij Immigratie, talen en cultuurtraining, de markt op, een lokaal museumpje bezoeken en heerlijk genieten van de Indische Oceaan. 22 september startten de stages en onwennig als iedereen was, ze stapten er alle vier dapper in!
De kliniek is echt meer een poli-kliniek. Wel heeft het enkele kamers waar patiënten kunnen verblijven mochten ze iets langer zorg nodig hebben.
Het ziekenhuis is groot, redelijk goed vergeleken met andere Tanzaniaanse ziekenhuizen, maar zonder veel middelen. Dit is dan ook een van de meest frustrerende dingen als het gaat om stage lopen in een onderontwikkeld gebied waar diverse ziekten om zich heen lijken te grijpen.
Malaria, TBC, HIV, ondervoeding, slangenbeten en heel veel verkeersongevallen zijn dagelijkse zorg. Daarnaast worden er aan de lopende band bevallingen gedaan en is de manier waarop dit wordt gedaan compleet anders dan wat ik in Nederland gewend ben.
In de tepels knijpen om de weeën meer op gang te helpen (moet je in NL eens proberen;)), met het volle gewicht op de buik drukken om het kindje eruit te drukken, enz.

De meiden hebben hun ogen uitgekeken en hebben zich keihard in gezet om er een leerzame en mooie stagetijd van te maken. Naast de stage hebben ze nog kleine uitstapjes gemaakt, waarvan enkele met Maarten en mij samen. Leuk om de meiden beter te leren kennen en mooi om te zien wat zo’n stage met ze doet. Ze zijn hier begonnen als zeer enthousiaste en gedreven studenten en hebben zich gevormd tot rustigere, meer zelfverzekerde en volwassen studenten verpleegkunde die allemaal naar huis gaan met een enorme rugzak aan ervaring.

Om te ervaren dat mijn eigen project ook echt gelukt is, is geweldig! Tijdens onze laatste voorbereidingen bij VSO Nederland, nadat al bekend was dat ik als meereizend partner mee zou gaan, heeft een van de trainers mij gezegd; ‘Als je het niet probeert, dan weet je het nooit’. Dit heeft mij absoluut de drive gegeven om dit project op te gaan zetten, wat uiteindelijk dus geresulteerd heeft in een succesvol project. In februari komen er weer twee studenten, dit keer alleen in Mtwara. Dit heeft onder andere te maken met het feit dat de stageplaatsen en het leven in Tanzania (niet te vergeten de vlucht, visum, vaccinaties, enz.) best prijzig zijn en dat het ziekenhuis toch best heel heftig is. Deze laatste reden lijkt dan ook doorslaggevend om dit project niet voort te zetten zodra Maarten en ik weg zijn uit Mtwara. Een Nederlandse begeleider vind ik persoonlijk een voorwaarde om deze plaatsen door te laten gaan.
We zullen zien hoe het gaat lopen. Voor deze eerste ervaring was het heel uitdagend en gaaf om te doen. Daphne, Christa, Demi en Liza; onwijs bedankt voor jullie gedrevenheid en gezelligheid!! Het was een onvergetelijke tijd!

Sexual Health Club

Ja, hét project waar ik ongelooflijk veel energie van krijg!! De COTC (Clinical Officers Training College) in Mtwara biedt een artsenopleiding van 3 jaar aan. Studenten in het 3^e jaar krijgen jaarlijks een training over Social Healthcare en Sexual and Reproductive Health (SRH). Dit wordt geboden door artsen van het Kings College Hospital in London die onder een kleine charity organisatie vallen, genaamd; PaLM (Partnerships London Mtwara).

Sinds februari van dit jaar ben ik betrokken bij het werk dat PaLM hier doet. Wat ze onder andere hebben opgezet is een Sexual Health Club. Deze Club was vorige jaar overdragen aan de nieuwe leden, alleen verliep dit niet helemaal soepel. De Club wist niet goed hoe ze dingen moest oppakken en het contact met PaLM verliep moeizaam. Ik heb kennis mogen maken met een groep zeer gedreven studenten, die gewoonweg wat extra ondersteuning nodig had. Dit heb ik mogen bieden en de Club heeft zich mogen ontwikkelen tot een ‘semi-zelfsturende’ groep die zich geheel vrijwillig inzet om seksuele voorlichting te bieden aan basisscholen, middelbare scholen en beroepsopleidingen in Mtwara en Mtwara region.

Afgelopen november zijn de artsen van PaLM weer overgevlogen om hier een training van 2 weken te bieden. Na maanden contact via email heb ik ze dan eindelijk mogen ontmoeten en hebben we samen kunnen werken tijdens deze twee weken. We hebben, samen met de Club deelnemers, de plannen voor komend jaar besproken en de Club is extra gemotiveerd om aan de slag te kunnen.
Ze hebben vorige week alweer een training geboden op de TTC (Teacher Training College) waar studenten opgeleid worden tot basisschool docent. Dit keer waren het 220 studenten, maar de Club heeft eerder training geboden aan 450 studenten.
Alle Club deelnemers zetten zich geheel vrijwillig in, zo ook ik. Alle kosten die gemaakt worden, worden betaald door PaLM, maar een ‘daily allowance’ krijgt niemand. De reden dat deze deelnemers zo enthousiast zijn is omdat zij zich verantwoordelijk voelen voor de community. Ze staan met veel enthousiasme voor een groep ‘peers’ of jonge kinderen en wat ze ervoor terug krijgen is enorm veel waardering en een goede lunch. COTC studenten hebben het niet heel slecht op school, maar wetende dat zij elke dag moeten doorbrengen op 2 kleine cakejes in de ochtend, ugali (maispap) met bonen in de middag en precies hetzelfde in de avond maakt hun gedrevenheid nog meer bewonderenswaardig. Als beloning voor een hele dag training geven en alle regelzaken vooraf regelen de studenten, op kosten van PaLM, een welverdiende lunch. Op deze manier wordt de Club ondersteund en kunnen de studenten het zelf blijven organiseren.

Het contact met de artsen uit London was al goed, maar na hun bezoek alleen nog maar beter geworden. De waardering die ik heb gekregen van ze voor de afgelopen maanden werk heeft me nog meer energie gegeven en om het nog mooier te maken mag ik hopelijk, volgend jaar november, samen met hen de training van twee weken bieden in Mtwara.

Een mooier kado kan je mij niet geven…

Sinds afgelopen week heeft de Club de NTC (Nursing Training College) benaderd om hen ook te betrekken bij de Club om zo het werk te kunnen uitbreiden. Net zo gedreven als de Club deelnemers zetten zij zich nu ook in om kennis en vaardigheden met betrekking tot SRH uit te dragen.
Komende maanden zal er ook contact gezocht worden met de COTC in Lindi (100 km hier vandaan) om ook hen enthousiast te maken en zo het werk van de Club verder te kunnen verspreiden in Zuid-Tanzania.

Blij en gedreven ben ik om de laatste maanden, na onze vakantie, nog hard mee te mogen werken aan dit fantastische werk dat de Club doet. Er verschijnt binnenkort een handboek voor de Club dat ze handvatten geeft over hoe ze de trainingen kunnen bieden. Lesmateriaal en actieve werkvormen om zo Sexual and Reproductive Health levendiger te maken. Daarnaast worden er 5 houten dozen gemaakt waar al het materiaal in kan en het makkelijker maakt om te vervoeren. Om het werk van de Club meer onder de aandacht te brengen worden er t-shirts gemaakt met daarop het logo van PaLM en de school. En als laatste worden er, op kosten van PaLM, een nieuwe laptop, camera en telefoon aangeschaft, zodat de studenten zelfstandig verslaglegging kunnen doen, filmpjes kunnen maken en makkelijk contact kunnen houden met Londen en straks ook Nederland;)

Voor een impressie van wat de Club doet:

https://www.youtube.com/watch?v=eU9TVxBzFio&feature=youtu.be

https://www.youtube.com/watch?v=Ez4GaweQzgk

VETA 5

Aflopen maanden is er op de VETA hard gewerkt om de studenten klaar te stomen voor de City & Guilds examens. Binnen het project wordt deze City & Guilds kwalificatie als internationale standaard gebruikt om het curriculum van de VETA mee te vergelijken. Omdat er tussen beide curricula verschillen zitten, is er voor de leerlingen die op moeten voor het examen van City & Guilds een spoedprogramma opgezet om de gemiste onderdelen van City & Guilds alsnog te kunnen volgen. Voor de leraren en mijzelf dus de taak om de curricula te vergelijken en te onderzoeken in welke onderdelen nog les gegeven moest worden. Zo heb ik voor het eerst in mijn leven ook een echte officiële les geven over hoe om te gaan met een werkplaatshandboek en welke informatie daar nu eigenlijk allemaal in staat. Nou, dat lesgeven valt nog niet mee en helemaal het eindeloze geduld om een onderdeel drie keer uit te leggen in een half uur. Wat hebben die leraren Engels met mij toch af moeten zien op de HAVO ben ik nu achter :).

Begin december was het dan zover en heeft een selecte groep studenten naast de VETA examens ook de City & Guilds examens gedaan. Met de resultaten van deze City & Guilds examens kan uiteindelijk worden opgemaakt of het project een van de doelen heeft bereikt; “De VETA studenten lesgeven aan de hand van een internationale standaard”. Vol spanning kijkt iedereen dus uit naar het einde van Januari wanneer de resultaten van deze examens bekend zullen worden gemaakt.

Binnen de werkplaats van de Motor Vehicle Mechanics hebben we afgelopen maanden vooral veel kleine klusjes verricht om de werkplaats goed werkbaar te maken. Daarnaast zijn we begonnen het de afbreken van twee gedoneerde ambulances. Deze ambulances staan al sinds maart in de weg maar niemand voelde zich geroepen om er iets mee te gaan doen. Nu de werkplaats vol in bedrijf is, staan ze nog meer in de weg aangezien ze werkplekken voor normale auto’s bezet houden. Dus reden voor actie!

Ik heb geprobeerd eerst toestemming te krijgen om eraan te beginnen maar al die procedures en ongegronde argumenten voor vertraging was ik even helemaal beu dus heb ik zelf de leraren en leerlingen maar toestemming gegeven om ermee aan de slag te gaan. Het klinkt gek maar met het tempo van hier is Juni 2015 al dichtbij en de leraren en ik willen dat die ambulances weg hebben voordat ik weg ben, anders staan ze daar over 20 jaar nog in de weg. Dus dan maar een keer aan de slag zonder officiële toestemming.

Dat ik zelf toestemming had gegeven voor de sloop van de ziekenauto’s was natuurlijk niet aanvaardbaar voor het schoolhoofd. In zo’n situatie is er wel ineens de mogelijkheid tot directe actie. Hij was er dus ook als de kippen bij om ons op het matje te roepen en uitleg te vragen waarom wij al waren begonnen. Na wat gemorrel en geschipper waren we tot het punt gekomen dat we door mochten gaan met de sloop met de voorwaarde dat we een lijstje (tja, de zoveelste) moesten maken met wat we met de onderdelen zouden kunnen gaan doen. Ja zouden kunnen doen, vooral niet te concreet, maar we mochten door dus weg gaan die ziekenauto’s!

Al met al, na twee maanden, staan de ziekenauto’s er nu bij om na de vakantie ze met de slijptol te lijf te gaan en de body in stukken te slijpen! Daarna gaan we kijken wat we met de vergaarde materialen gaan doen, maar dat is het project voor de laatste paar maanden.

Tot slot heb ik de mogelijkheid gevonden om nu inmiddels 4 studenten op stage te laten gaan bij een van de westerse bedrijven in de haven. Gelukkig dat mijn counterpart Missinzo ook de meerwaarde van zo’n stage voor de studenten inziet en hij heeft dus graag meegewerkt om geschikte studenten te selecteren. Andere leraren vonden het allemaal maar te moeilijk om een student tijdens de normale schoolweken op stage te laten gaan. De studenten zouden dan teveel moeten missen en deze leraren zagen zelf niet de mogelijkheid om een middagje extra les te geven voor deze studenten. Tja, echt aandacht voor de student op de VETA is soms nog steeds ver te zoeken maar gelukkig zitten Missinzo en ik daar wel op dezelfde lijn en wij gunnen het die jongens enorm. Wat die jongens daar in 10 weken kunnen leren is wellicht nog meer dan wat ze op de VETA aangeleerd krijgen. Hopelijk dat we dit ook volgend jaar door kunnen zetten met eventueel nog wat stageplaatsen bij wat andere bedrijven.

Zo, en nu eerst lekker op vakantie!!!

Doeiiiiii!

Muk & Maarten