Wat is Tanzania een PRACHTIG land!!

Hallo allemaal, daar zijn we weer! De rondleiding door het huis komt er aan, maar we laten jullie eerst even meegenieten van de geweldige vakantie die we net achter de rug hebben.

10 december zijn we vertrokken naar Dar es Salaam voor de Annual Volunteer Conference van VSO. 80 man in 2 gigantische hotels en veel ervaringen en verhalen met elkaar delen. Erg leuk om andere volunteers te ontmoeten en om ons lekker te laten verwennen door goede koks en een luxe hotelkamer.
Omdat onze vakantie erna zou starten zijn we ´s ochtends vroeg met de auto vertrokken in plaats van de minimaal 9 uur durende busrit. Omdat het wel zo comfortabel is in een auto, wilden 2 andere volunteers, Claire en Helen, graag met ons meerijden. Leuk gezelschap, een veiligere manier van reizen en goedkoper voor ons.
De reis heeft ons ongeveer 9 uur gekost, even lang als de bus inderdaad, maar waar de bus maar 1 plasstop heeft van 10 minuten waarin je ook je lunch moet kopen, hebben wij er meerdere gehad en ruim een half uur gestopt om fatsoenlijk te kunnen eten. Onderweg natuurlijk meerdere malen aangehouden door de politie en ja, ze hebben hier laserguns! Of ze het echt doen is de vraag, dus de snelheid die ze aangeven moeten we met een korrel zout nemen. Wel is er sprake van 30.000 TSH (ongeveer € 15,-) boete als je te hard gereden hebt, ongeacht de snelheid. Shit, dat gebeurt ons dus vaker. Uiteraard werden we gestopt door een mannelijke politieagent en zat zijn, iets te voluptueuze officier, in de berm op een bankje de boete uit te schrijven. Als je weet dat 79% van de politie in dit land corrupt is, dan moest het ons toch lukken om de boete te reduceren. Maarten stapte als eerste de auto uit om te onderhandelen, dat verliep niet helemaal soepel. De prijs ging niet omlaag. Muk erachter aan met een zak pepernoten (bedankt nog Toon en Marianne!!) om de officier nog wat extra te geven. Wel moest ik eerst zelf eentje eten, want wie weet wilde de Goed Heilig Man (en de zwarte pieten die wel heel zwart waren aangegeven op de verpakking) madame vergiftigen.
Toch bleek het niet genoeg om de boete naar beneden te krijgen, dus moesten ook Claire en Helen ook uitstappen. Claire spreekt vloeiend Kiswahili en wist de dada in te palmen, daarnaast is Helen nog voluptueuzer dan dada politieofficier en vond de mannelijke versie haar wel heeeeel erg interessant. Claire bood dus ook vriendelijk Helens nummer aan de beste man aan om zo de prijs omlaag te krijgen. Uiteindelijk hebben we 2 x een goede maaltijd (10.000 TSH) voor dada voluptueus en meneer de flirter on duty mogen betalen om verder te rijden.

Eenmaal aangekomen in Dar, 2 kilometer van ons hotel af, stopte de auto ermee. Schrikken wel, want we zaten net op de periferie van Dar en om dan een breakdown te hebben is niet echt tof. Gelukkig kon Maarten de auto nog net van de weg afsturen en stonden we op de stoep van de periferie toch echt helemaal stil. Wat een mazzel dat Maarten Car Mechanic Advisor is voor VSO en gelukkig heel veel afweet van de Mitsubishi die we een paar maanden geleden gekocht hebben. De koppelingcilinder bleek stuk, dus de auto moest toch echt naar een garage. Maar ja, zover waren we nog niet. Daar stonden we dan, moe en hongerig met een dode auto en een en al file om ons heen. Gelukkig was Sjoerd, de tropendokter die voor VSO werkt en die ik ken vanuit Gelre Ziekenhuizen in Apeldoorn, met de auto naar Dar gekomen en bereid ons naar het hotel te slepen. Zo gezegd zo gedaan, na een goede maaltijd en 4 uur later, en het verliep allemaal soepeltjes.

AVC stond voor ons in het teken van gezelligheid, de auto repareren voor onze vakantie en naar de VSO kliniek, aangezien ik een raar abces bleek te hebben onder mijn oksel. Ook was mijn grote teen ontstoken, dus een AB kuur zou niet overbodig zijn. Tja, 30 jaar, een ander land en ´t lichaam gaat de meest gekke fratsen uithalen. Trekzalf en de AB kuur bleken niet genoeg, dus de dag vóór vertrek heeft de dokter een sneetje gezet en de holte gevuld met viezigheid schoongedrukt: AUW!

Na 3 dagen ‘verplichtingen’ waren we er helemaal klaar voor; auto gepakt, laatste inkopen gedaan, cilinder verwisseld en luchtfilter ook; op naar Morogoro voor onze eerste stop. Sjoerd en Annelies (VSO’ster die op Pemba woont) reden via dezelfde weg terug, dus we zijn samen opgereden. Erg gezellig in een enorm druk Dar en met name de constante politiecontroles along the way.
Want we zijn uiteraard weer meerdere malen aangehouden. Gelukkig hebben wij bij elke aanhouding toch echt een prima ervaring met de politie, als wij blijven glimlachen, dan doen zij dat ook.
Dit keer hadden we ingehaald over een doorgetrokken streep. Ja, duh, dat mag niet, dat weten wij ook wel. Maar de hele weg is ongeveer een lange doorgetrokken streep en de vrachtwagens kruipen de bult op. Helaas pindakaas; 30.000 TSH. Sjoerd en Maarten werden allebei aangehouden en Annelies en ik hebben niet eens onze charmes in de strijd hoeven gooien om de boete weer eens omlaag te krijgen. ‘Martinus Johannes Jozef’ is Maarten’s volledige naam en zo staat deze dan ook vermeld op zijn Tanzaniaans rijbewijs. Achternamen doen ze niet aan, zolang je maar 3 namen opgeeft (Muk heet bv; Micky Muk Voorend, want gewoon een voor- en achternaam kan echt niet).
‘Martinus’ is goed uit te spreken is en met z’n 1.95 m lengte maakte Maarten behoorlijk wat indruk. Deze combinatie met een glimlach en een grapje maakte dat de boete weer 10.000 TSH werd.

Maar natuurlijk was dat niet de laatste aanhouding; Sjoerd werd later aangehouden bij dezelfde politie agent als op de heenweg naar Dar een paar dagen daarvoor. Toen wist hij zich er onder uit te praten; nu zei de politie agent, met een grote lach op zijn gezicht, dat hij dit keer toch echt wel moest betalen;)

Eenmaal aangekomen in Morogoro hebben we heerlijk geluncht met Sjoerd en Annelies en hebben zij hun reis voortgezet en zijn wij heerlijk gaan relaxen in een mooi hostel.
Toen de weg naar Iringa (plaatsje in het midden van Tanzania), prachtig, bergachtig en levensgevaarlijk. We hebben tijdens onze reis al meer dan 10 vrachtwagens op hun kant gezien, waarvan we niet begrepen hoe deze in godsnaam zo van de weg konden raken.
Ze rijden hier als malloten en we vragen ons ernstig af hoe goed de rijscholen zijn en hoe veel ervaring de meeste chauffeurs hier hebben.
Extra voorzichtig zijn we dus, alleen inhalen als wij zelf zeker weten dat het kan en niet afgaan op een knipperlicht of handje van een zwaaiende vrachtwagenchauffeur die voor ons rijdt. Ook niet meer dan 300 km rijden op een ‘reisdag’ en afwisselen, zodat we de concentratie niet verliezen, want ja, iedereen weet dat een ongeluk in een klein hoekje zit. Hier is kan het een gat in de weg zijn, een onoplettende chauffeur, laagstaande zon of gewoon een enorme hoosbui.

Van Iringa zijn we naar Ruaha gegaan. Een prachtige National Park waar we een paar dagen zouden verblijven. We hadden een camping uitgezocht aan de rand van het park, aangezien de campings in het park belachelijk duur zijn. De tent opgezet en de volgende dag op ‘safari’. Check out the pics!!
De dag erna zouden we een ‘rust’dag hebben, aangezien 9 uur in de auto zitten en geconcentreerd naar dieren zoeken slopend is. Jammer genoeg werd ik ziek en kreeg ik zelfs koorts. Dit bleef stijgen, dus besloten we om weer terug te gaan naar Iringa. Ruaha ligt 115 km van Iringa af, in the middle of Tanzania. 115 km in Nederland is een eitje, aangezien het allemaal straks asfalt is. Deze weg was iets minder strak en we hebben het dan ook aardig snel afgelegd in 2 uur tijd.
2 dagen goed ziek geweest, uiteraard op malaria getest die negatief bleek te zijn en heel veel geslapen. Dit was voldoende om me weer goed genoeg te voelen om verder te reizen.

Na een licht, maar goed ontbijt, zijn we vertrokken naar ‘The Old Farm House’. En weer niet zonder aangehouden te worden. Dit keer niet door de politie, nee, Maarten wilde even snel geld halen en zette de auto dus aan de kant van de weg. Ik bleef zitten, want mocht het dan zo zijn dat we verkeerd ´geparkeerd´ stonden, kon ik de auto netjes wegrijden. 10 seconden nadat Maarten de auto uitgestapt was, en écht 10 seconden, zat er een man aan het rechter voorwiel. Toen ik ging kijken wat hij daar deed, zag ik dat hij een roestend wielklem erom heen had gedaan. Ik praten als brugman en uitleggen dat hij gewoon kon vragen of ik de auto aan de kant wilde zetten, maar geen enkele sympathie. Toen Maarten terugkwam, keek hij de man verbaasd aan en vroeg wat er aan de hand was. De klem ging er nog niet af. Natuurlijk kreeg de man (zoals elke ‘belangrijke’ Tanzaniaan) tijdens ons gesprek telefoon en liep een paar passen achteruit. Dit was genoeg voor Maarten om aan de wielklem te voelen. Deze bleek gewoon los te staan en hij heeft de klem vervolgens netjes achtergelaten in de berm. We stapten de auto in en reden weg. We hebben er daarna in de auto heel hard om gelachen;)
‘The Olde Farmhouse’; Een enorme boerderij wat gerund wordt door een Engelse lady en de net nieuwe Engelse manager, Richard.
We hebben er 3 nachten gekampeerd, lekker gewandeld en ongelooflijk lekker gegeten. Alles vers van het land, zelfs de koe, want die hebben we geslacht zien worden;)
Echt vakantie dus!!

Na de boerderij zijn we doorgereden naar Mbeya, dit stond niet in de planning, maar omdat we met Kerst graag iets ‘luxer’ wilden zitten, zijn we doorgereden naar een lodge die aangegeven stond in de reisbijbel (ook wel Lonely Planet genaamd;)).
‘Utengele Lodge Mbeya’; Wat een prachtige plek, geweldig uitzicht en idiootbelachelijkdure kamers.
Maar na 6 uur volle concentratie, geen lunch (en ik ben erachter dat niet alleen ik grumpy wordt als ik niet op tijd eet) en Kerst voor de deur besloten we onszelf flink te verwennen.
Het bed sliep fantastisch en daar wil ik het bij laten;)

Vanuit daar door naar Kitulo National Park, een geweldige rit met daarin een keienweg van 9 km aan haarspeldbochten (>50) de berg op en ik geloof dat Maarten en ik allebei blij waren dat ik reed. ‘Mukpaniekvogel’ zegt al genoeg denk ik, dus om dan zelf de controle over de auto te hebben is geen gek idee. Eenmaal bovenop; superkikkuh!! En wat een uitzicht!!
We zouden eigenlijk in het park overnachten om daar een paar mooie wandelingen te maken. Helaas kwam Mr. Donderwolk langs en maakte van de weg naar boven een flinke rivier naar beneden, dus hebben we besloten via de andere weg weer naar de hoofdweg te gaan. Geen Kitulo NP dus.
Door naar het volgende dorp, waar we onze 1^e Kerstdag in een lokaal hostel hebben gevierd met een heerlijk, droge, taaie kuku en veel te vette chipsi.

De ochtend erna op weg naar Njombe, waar we eigenlijk wilden verblijven, maar toen we erdoorheen reden vonden we het niet zo gezellig ogen en zijn we de 260 km doorgereden naar Songea. Songea is een dorp/stadje in het zuidwesten van Tanzania, 650 km Mtwara af.
Superleuk, groen (omdat het er veel regent;) en dat hebben we ook fijn mogen ervaren) en ontzettend gastvrij. Geen touristen, leuke markt, prachtig B&B en heerlijk eten.
Hier zijn we dan ook 4 nachten gebleven en heerlijk tot rust gekomen (hoezee Yahtzee!!;))

Na Songea zou het spannendste deel van de reis komen en dat bleek ook zo te zijn. Van Songea terug naar Mtwara is een stuk offroad van eerst 250 km naar Tunduru en daarna nog eens 200 km naar Masasi. Omdat het regenseizoen al aardig aan de gang is, hebben we in Songea goed geïnformeerd of het haalbaar was om het met onze auto te doen. We kregen verschillende meningen en hebben uiteindelijk een Fins stel dat we kennen uit Mtwara gebeld om te vragen hoe zij het ervaren hebben. Zij reizen hetzelfde ‘rondje Zuid Tanzania’, maar dan andersom.
Veel modder, heel veel modder en een 4x4 was sowieso nodig. En als we vast kwamen te zitten dan moesten we net zo lang wachten tot er een andere auto of bus langskwam die ons eruit kon trekken, als deze zelf nog niet vast zat of vast kwam te zitten.
Het verliep uiteindelijk zo; peace-of-cake!!!
Nou ja, 9 uur lang off road en continue volle concentratie om alle diepe gaten en grote keien te ontwijken was toch best heel inspannend! Omdat we 4 dagen in Songea elke dag een flinke bui hadden gehad, waren we bang dat de weg één grote blubberweg zou zijn en dat we vast zouden komen te zitten. De dag van vertrek was het echter helder en heeft het de hele dag niet geregend. Onderweg bleek dat het de dagen ervoor het hele off road stuk niet geregend had en zijn we dus zonder enige moeite naar Tunduru gereden. Daar moesten we sowieso overnachten om de volgende dag een zelfde takke eind naar Masasi af te leggen. 16,5 uur in 2 dagen off road is slopend, maar te gek om te doen!! En wat kan een auto veel hobbels hebben zonder kapot te gaan!! Maarten heeft nu eindelijk ervaren dat het robuuste ontwerp van een auto toch echt heel zinvol is;)

Oudejaar avond in Masasi gevierd met een andere VSO’ster en in het pikkedonker geproost met een flesje water op een geweldig mooi en gelukkig nieuw jaar.

Helaas moest 2014 voor ons meteen al afschuwelijk beginnen….. 1 januari, in de middag, werd ik gebeld door mijn ouders (die op dat moment op bezoek waren bij mijn broer in Costa Rica) die ons moesten vertellen dat mijn oom (de jongere broer van mijn moeder) die ochtend niet meer wakker is geworden. Hij laat zijn lieve vrouw en 2 jonge dochters achter.
Wat dit doet met je kan je van te voren niet weten. Meerdere familieleden zaten in het buitenland en waren zelfs moeilijk te bereiken. Gelukkig is iedereen terug in NL om elkaar te steunen.
Ondanks whatsapp en skype merk ik nu toch echt hoe ver weg we zitten.

Lieve mensen, zo’n afschuwelijk bericht doet ons alleen maar weer beseffen dat we nú leven en nú moeten genieten.

Later weer meer…..

Lieve groeten,

Maarten en Muk