Beste volgers!!!

We zijn er weer! Na een ‘blackout’ van reismee.nl door server problemen is een heel deel van ons blog verloren gegaan…Gelukkig is een deel ook weer hersteld, maar hebben we zelf enkele maanden niks kunnen posten en hebben jullie niets nieuws kunnen lezen.
Omdat een deel weg is, plaatsen we de afgelopen verhalen weer in één keer erop.
Daarna zal Maarten het nieuwe VETA verhaal erop plaatsen en kunnen jullie ons vanaf nu weer op de voet volgen.
Nou is ook de mailinglijst gedelete, dus ken je mensen die zich hadden aangemeld; laat het hun weten, zodat ze zich opnieuw kunnen inschrijven.

Onze excuses namens reismee.nl…. maar WE ZIJN ER WEER!!!!;)

Lieve groetjes
M&M

Ons huis & meer

Hallo hallo!!

Weer tijd voor een blogtekst, we hopen dat jullie het allemaal leuk vinden om te lezen. Het schrijven ervan vraagt van ons alleen maar wat tijd, heerlijke herinneringen en veel lachen;)

Ons huis!!! Eindelijk!! We hebben een filmpje gemaakt van ons huis. We hadden gehoopt dat ook onze zelfontworpen kast tegen deze tijd af zou zijn, maar aangezien de houtbewerking werkplaats op de VETA nog steeds (3 maanden) geen stroom heeft, kan onze kast niet gemaakt worden. Dus zullen we jullie proberen een goede indruk te geven van hoe ons huis er uit ziet, tja, zonder nieuwe kast;)

Geniet van het filmpje en geniet van de kleine anekdotes hieronder!!

- Engels leren

De buren (Baba en Mama Waziri) hadden enige tijd geleden al aangegeven dat ze graag Engels wilden leren. Na onze trip door zuid Tanzania hebben we met ze afgesproken dat we ze elke week wat les zouden geven. Zo gezegd, zo gedaan. Oh my god wat is het moeilijk om een taal aan te leren, laat staan een taal die niet je moedertaal is en al helemaal lastig als het aan mensen is die zelf geen woord Engels spreken. Challenging, met de hoofdletter C!!
Tijdens onze vakantie hadden we al boeken gekocht voor ze en schriftjes, zodat ze flink aan de studie konden. Ook een woordenboek Kiswahili – Engels bleek een goed aankoop.
Nu, na 8 weken les, gaat het zo goed, dat Baba Waziri les krijgt van Maarten en Mama Waziri van Muk. Baba Waziri gaat vliegends vlug, volgens mij ietsje té snel, waardoor hij dingen door elkaar haalt, maar ondanks dat begint hij het al aardig te spreken. Elke dag zien we hem leren en oefenen. Mama Waziri gaat iets minder snel, zij heeft ook amper school genoten én, heel belangrijk, ze werkt keihard elke dag (wat die man niet echt hoeft, alleen als hij gaat vissen;)). Ze heeft dus wat minder tijd om te oefenen. Wel begint ze het te begrijpen en oefenen we steeds weer. Groeten en een zinnen verstaan en begrijpen lukt aardig. Het spreken is nog lastig.

Een leuke verwarring; Baba Waziri kwam laatst even langs en zei in het ‘Tanzaniaans-Engels’; peace may be up on you. De klemtoon lag ietwat verkeerd, waardoor ik het niet goed kon verstaan. Waar hij upon bedoelde, zei hij up – on. Probeer het maar eens uit te spreken, dan hoor je het verschil wel. Ik moest hard lachen.

De laatste week willen ze eigenlijk wat vaker les, aangezien eind mei ons volgende bezoek komt. Vooral Baba Waziri wil dan zo graag een praatje kunnen maken met onze gasten en om de donateurs van het ‘Waziri goes to school’ project te bedanken.

- Fietsenmaker

De fietsenmaker in het dorp heeft één keer mijn band geplakt. Sindsdien weet iedereen wie wij zijn en kwam enige tijd geleden de buurman vertellen dat de fietsenmaker hem had verteld dat ik Kiswahili kan. Ik geloof dat ik hem in mijn beste Kiswahili heb weten te groeten en toen vooral heel vriendelijk naar hem heb staan kijken, met elke keer als hij wat vroeg ik een bedenkelijk gezicht tevoorschijn haalde. Toch is er toen een aardige conversatie ontstaan en heeft hij mijn band voor €0,25 prima geplakt.
Dat wij de Wazungu zijn die in het grote groene huis wonen is wel bekend in het dorp. Fijn, want de sociale controle is enorm, dus we voelen ons heel erg veilig. Wat het ook met zich mee brengt is het eindeloos gegroet, wat gelukkig nog steeds leuk is (al zouden we soms een foto van onszelf al zwaaiend aan de binnenkant van het raam van de auto willen plakken, zodat we het één keer even niet hoeven te doen;)).

- Slappe lach

De Engelse lessen zijn leuk, en vooral Baba Waziri vindt de manier van lesgeven van Maarten nu heel erg goed. Dat was in het begin nog iets anders, aangezien het niet helemaal duidelijk was wat Maarten zoal opschreef. Niet omdat hij het niet begreep, meer om het prachtige handschrift dat Maarten heeft. Dit had Baba Waziri dus voorzichtig aan mij uitgelegd, aangezien hij het huiswerk niet zo niet goed kon maken, want hij kon het niet lezen. Na heel goede feedback van de buurman op het handschrift van Maarten, kon Maarten eigenlijk alleen maar aangeven dat het de netste manier van schrijven was. Toen Maarten zijn werkaantekeningen liet zien, wat één en al gekrabbel is, kregen beide buren enorm grote ogen en schoten daarna alle keihard in de lach. Enkelen van jullie zullen de lach van Mama Waziri gaan meemaken, die is prachtig. Maar de slappe lach hadden wij nog niet meegemaakt. Ze rolde nog net niet over de grond en tranen biggelde over haar wangen. En bij ons dus ook, wat heerlijk!!!

- Bruiloft

27 april 2014 gaan wij voor het eerst in ons leven een Arabische bruiloft bijwonen. HELP! Wat moeten we aan, wat moeten we geven, hoe lang gaat dat wel niet duren????
Als we het allemaal goed begrepen hebben (het blijft altijd en gok met die taalbarrière), dan gaan 2 stellen op één dag trouwen. Nou, hiephoi, dat weten we in ieder geval. Wie het precies zijn weten we niet, maar dat de zus van Mama Waziri de uitnodigingen kwam brengen was wel duidelijk, aangezien die als twee druppels water op elkaar lijken.
Tot nu toe zijn we erachter wat Muk aan moet tijdens de bruiloft. Het heet een ‘dela’ (heeft niks met uitvaarten te maken, aangezien het toch echt om een trouwerij gaat…nou ja, hopen we;)) en is meer een gewaad dan een jurk (fijn, zo camoufleert het mijn rondingen goed en ben ik in plaats van mezelf één groot gekleurd vlak) en moet nog gekocht worden. Tja, Maarten’s outfit moeten we nog even navragen. Ik was al lang blij deze info te hebben voor mezelf (het duurde 2 uur om hier achter te komen). En dan; wat geef je het bruidspaar?? Gelukkig wordt hier geen ‘American-style’ kado’s geven, gewoonweg omdat ze het niet kennen en er geen geld voor hebben. In deze cultuur spreek je met de buurt af hoeveel Tanzaniaanse Shillings je geeft en is een bedrag van ongeveer € 5,- (hopen we) al heel wat (poeh hee!!). We vinden het geweldig om uitgenodigd te zijn, zie voor de uitnodigingen de foto’s. Wel zijn we een heel klein beetje bang dat na de 27^e alle stellen in de buurt die in het huwelijksbootje gaan stappen ons gaan uitnodigen. Dan krijgen we het waarschijnlijk nog druk komend jaar;) hahaha.

- Mobiele telefonie

De mobiele telefoons zijn in zuid Tanzania enorm in opkomst. Geweldig handig en oh zo interessant. Overal waar we komen horen we weer een leuk ringtone’tje en zijn er mensen aan het bellen of muziek aan het luisteren. De Chineze belapparaatjes (lees troep) bestaan in de leukste varianten van de beste (nep) merken, zoals; Singsung.
Wie een mobiel heeft is belangrijk en als deze afgaat dan is prioriteit nummer één; opnemen!
Het enige wat dit van ons vraagt is; geduld! (toch blijft het verbazen…)

Tijdens de les gaat de telefoon af van de docent en deze wordt gewoon opgenomen. De caissière in de ‘supermarkt’ zal haar taak laten liggen en ons gewoon even laten wachten zodra haar mobiel afgaat; opnemen! En zelfs tijdens een potje volleybal, als de bal nog in het spel is en er gaat een mobiel af, wordt er doodleuk op dat moment het mobieltje uit de zak getrokken en opgenomen, maar gelukkig alleen maar om te zeggen dat hij nu aan het volleyballen is en zo terug belt. Ja, shit, bal op de grond en punt voor de andere partij! Dus; Geduld, verbazing en heel hard lachen als het gaat om deze nieuwe trend!!

- Chuna Schoolbus

De kleine gele schoolbus die hier door de wijk rijdt en kinderen ophaalt had 4 weken geleden pech. Het linkervoorwiel was afgebroken. Midden op straat heeft het busje een volle week helemaal in z’n eentje in de regen moeten staan. Dat niemand er langs kon bleek bijzaak en de voortuin van de buren ietsje verderop werd dus gebruikt als ‘doorgaande’ weg. Net op het moment dat er enorme regenbuien langskwamen en het tuintje dus eerder en modderpoel was dan een goed bereidbaar stuk land. Eindelijk was na een week de bus weer weg en reed deze weer vrolijk rond. Nog geen 2 weken later stond precies op dezelfde plek het busje weer stil. Dit keer was het rechtervoorwiel afgebroken;) Alleen dit keer had men wel bedacht het busje van de weg af te halen, zodat auto’s gewoon gebruik konden maken van de ‘normale’ weg.

Inmiddels rijdt het busje weer en elke ochtend toetert ie om 7:00 uur ’s ochtends met een toeter die eerder lijkt op het gakken van een schorre gans dan op een professionele schoolbustoeter.

Tot zover!

Groetjes Maarten & Muk

The SHC

Hallo beste lezers!!

Na bijna een maand weer een blogtekst, dit keer gewijd aan het vrijwilligerswerk voor ik doe voor ´The Sexual Health Club´ in Mtwara.

PaLM (Partnerships London Mtwara) is een kleine NGO die in 2006 opgericht is door een arts gespecialiseerd in Public Healthcare en Sexual Health en werkzaam is in het Kings College Hospital in Londen.

PaLM biedt sexual health trainingen aan bij de COTC (Clinical Officers Training College) hier in Mtwara. Clinical Officer word je na een 3 jarige, intensieve opleiding. Wat ik ervan begrijp is het te vergelijken met arts-assistenten in Nederland. Een algemene opleiding tot basis arts, alleen dan in 3 jaar (veel minder praktijkervaring) en daarna is er de mogelijkheid om verder te studeren of te gaan werken in een kliniek of ziekenhuis.
In 2011 is de ‘Sexual Health Club’ opgericht binnen de COTC en deze wordt jaarlijks vernieuwd door nieuwe leden, aangezien de afgestudeerde studenten aan het werk gaan ergens in het land.
Deze SHC krijgt jaarlijks een up to date training van enkele artsen uit de UK, die zich inzetten voor PaLM. De onderwerpen die aan bod komen zijn met name; HIV/Aids/STI’s, Family planning/Contraceptives (inclusief condoomdemonstratie) en Unsafe abortion.
Afgelopen jaar heeft, door omstandigheden, geen training plaatsgevonden, terwijl er wel een ‘nieuwe’ club is gestart. Dan blijkt de afstand toch echt een enorme uitdaging te zijn. Want de club kampt met wat strubbelingen.
Het doel van de SHC is het bezoeken van scholen; zowel basisscholen als middelbare scholen, om daar seksuele voorlichting te geven. Momenteel is er ook contact met de docentenopleiding en de VETA waar Maarten werkt, zodat het programma uitgebreid kan worden.
De studenten die lid zijn van de SHC doen al het werk geheel vrijwillig. Ze krijgen er niks voor, alleen wat drinken en wat te eten op de dag dat de voorlichtingsworkshops worden gegeven. Dit maakt dat vooral de zeer betrokken studenten van de COTC zich inzetten en enorm gemotiveerd te werk gaan. De geheel vrijwillige inzet geldt dus ook voor mij, en dan smaken koekjes extra lekker moet ik je zeggen;). Zelf heb ik pas 1 schoolbezoek mee mogen maken, maar de energie die deze studenten mij geven door zelfverzekerd en gemotiveerd voor een groep van 50 studenten te gaan staan, is indrukwekkend!

Via een arts, die afgelopen jaar voor VSO in een dorp niet ver hier vandaan heeft gewerkt, ben ik in contact gekomen met PaLM. Doordat het contact tussen PaLM en de SHC wat verwaterd leek te zijn en de enorme afstand tussen TZ en de UK toch echt lastig blijkt, voelde ik mij heel erg welkom om deze kleine NGO te kunnen ondersteunen.

Zoals sommigen van jullie weten ben ik docente Verpleegkunde en heb ik in 2010, in samenwerking met de GGD Noord-Oost Gelderland, een peer-to-peer project in het kader van seksuele gezondheidszorg opgezet binnen het ROC in Apeldoorn. Jongeren die opgeleid worden tot ‘professionals’, die weer voorlichting bieden aan leeftijdgenoten door op andere scholen workshops te geven en evenementen en festivals te bezoeken. Daarnaast heb ik in 2011 een module ontwikkeld voor jongeren met een Turks of Marokkaanse achtergrond, tijdens mijn stage op een VMBO in Kanaleneiland, Utrecht.

Het project dat PaLM hier in Mtwara heeft lopen past dus goed bij wat ik de afgelopen jaren heb gedaan. Eigenlijk is het precies wat ik altijd heb willen doen!! Tijdens de opleiding Verpleegkunde wist ik al dat ik terug wilde naar Afrika, heel bewust heb ik toen gekozen voor een stage op de afdeling Obstetrie. Het onderwijs heb ik heel bewust gekozen, zodat ik een didactische aantekening zou hebben, want ik ben ervan overtuigd dat onderwijs dé manier is om een land in beweging te krijgen. Tijdens deze opleiding heb ik dus 2 projecten gedaan die gericht waren op seksuele gezondheid. Nu, na al heel wat jaren werkervaring, kan ik dan eindelijk het werk doen waar ik altijd zo naar uitkeek.
Dit was ook mijn doel toen ik solliciteerde bij VSO en nog steeds verbaast het mij dat er in Zuid Tanzania, waar het zo ontzettend hard nodig is, geen (internationaal) VSO project bestaat op het gebied van Sexual and Reproductive Health. Ik ben met VSO Tanzania in gesprek gegaan over de mogelijkheden en kansen (want het is toch een kans om iemand met 200% motivatie en de juiste papieren in te zetten op een project dat er enorm toe doet?), maar door een verandering in de manier van werken door VSO (projecten in plaats van individuele plaatsingen) was er geen budget beschikbaar om mij een plaatsing te bieden die compleet past bij mijn CV. Een kritische noot, maar een eerlijke mening; ik vind het onwaarschijnlijk en ongelooflijk dat en dergelijk project niet wordt uitgevoerd door een ontwikkelingsorganisatie als VSO. Ik zal mijn mening hieronder wat meer proberen te onderbouwen en daarmee geef ik vooral aan hoe gezegend en blij ik ben dat PaLM mijn kwaliteiten graag wil inzetten.

Zuid Tanzania is de regio van de Makonde stam. Deze stam is, naar wat ik er tot nu toe van heb meegekregen, een bijzondere. De positie van de vrouw is shokking!
Een onderzoeksrapport dat ik recent heb mogen lezen maakte mij misselijk over hoe er omgegaan wordt met meisjes die klaargestoomd worden voor de pubertijd. Het ‘meisje’ (van 9-12 jaar oud) wordt een maand lang afgezonderd van de buitenwereld om zo voorbereid te worden op het leven als ‘vrouw’ (ja, 12 jaar he…). De ‘medicijnvrouwen’ (oftewel oude oma’s) en andere vrouwen uit het dorp bereiden het meisje voor door verschillende rituelen met haar door te nemen. Bepaalde dansen, seksuele handelingen en de dreigementen (zoals bijvoorbeeld; clitoris wordt eraf gesneden als je je niet gedraagt) die ze in die maand meekrijgen is totale waanzin vanuit ons perspectief bekeken, althans; ik verwacht dat jullie dat met mij delen. Als vrouw, opgegroeid in een wereld waar mannen en vrouwen gelijk (horen te) zijn, kan ik er niet bij dat vrouwen in deze wereld niet keihard in opstand komen tegen deze absurde cultuur. Maar het lijkt de definitie van cultuur te zijn; weinig verandering in iets dat al generaties lang zo wordt toegepast.
Vrouwen in Tanzania worden niet verkracht; nee, het is ‘routine’ voor vrouwen in dit land om, zodra de of een man dat wil, met de benen wijd te gaan. Meisjes op basisscholen, middelbare scholen… welke school dan ook worden dagelijks slachtoffer van seksueel misbruik door docenten, ooms, vrienden van de familie, en ga zo maar door (Uiteraard geldt dit niet voor elke man).
Een voorbeeld; een docent die aangeeft dat een meisje van 16 ’s avonds naar zijn huis moet komen, anders krijgt ze een 3 als cijfer voor de toets die ze gemaakt heeft of de oom die ‘even’ op bezoek komt en ‘even’ seks heeft; alsof het NIKS is!
Op scholen geldt vaak de regel dat als een meisje zwanger raakt, ze van school af moet. Dit gebeurt dan ook regelmatig. Hoe ze zwanger raken?? Hoogstwaarschijnlijk door de docent!
Om niet van school af te moeten, moet zij dus van dat ‘vruchtje’ af. Abortus in Tanzania is ILLEGAAL. Prima, als dat je standpunt is als overheid; ok. Persoonlijk vind ik het niet ok, maar dat is mijn mening. Als abortus dan illegaal is; maak dan de gezondheidszorg en daarmee het verkrijgen van anticonceptiemiddelen extreem toegankelijk voor de hele bevolking!
Condooms zijn niet gratis in Tanzania (wattt????) en om aan welke vorm dan ook van anticonceptie (spiraal/pil/vrouwencondoom/implanon) te komen kan je alleen bij het ziekenhuis terecht. Laagdrempelig?? Dacht het niet! En laat ik dan al helemaal niet gaan beginnen over de Millenium Goals die compleet tegenstrijdig zijn met de aanpak van de Tanzaniaanse overheid, maar waar ze wel degelijk voor getekend hebben.

Gevolg is dus dat meisjes hier op hele jonge leeftijd zwanger raken. Abortus is illegaal en anticonceptiemiddelen duur en moeilijk verkrijgbaar. De enige oplossing dan is dus een onveilige abortus. Het drinken van het sap van een plant en hopen dat alleen het vruchtje het niet overleeft (dodelijke magie is het!).
Vorige jaar zijn er op de docentenopleiding (ja, je leest het goed; docenten in wording…die hoogstwaarschijnlijk zwanger zijn geraakt door hun eigen docenten) hier in Mtwara 8 meisjes overleden door deze onveilige vorm van abortus.
Dat deze meisjes al een kindje hebben of een heel gezin naast zich hebben waar ze al voor moeten zorgen, wordt niet of nauwelijks bij stil gestaan. Weg moeders, weg zusjes, weg dochters; alleen maar omdat de overheid het geen moer lijkt te schelen.

Net, ja echt net, 10 minuten geleden, kregen wij te horen dat er weer een kindje is overleden. De reden dat dit kindje is overleden is omdat de ouders geen geld hebben om naar het ziekenhuis te gaan om het kindje te laten onderzoeken. 2 jaar oud, net begonnen aan het leven. Het is hier de dagelijkse realiteit. Evenals de moeder van twee kleintje vorige week; overleden. En een vader van een kleintje, ook vorige week; overleden. Vorige maand, een jonge moeder die tijdens de bevalling is overleden en zo ook het net geboren hummeltje. Allemaal omdat de overheid gewoonweg niet voor haar mensen zorgt en zelf het geld opslokt. Heb je in dit land geen geld en word je ziek; dan ga je dood. Het nieuws van net kwam als een klap aan… het idee dat wij het geld wel hebben en dit kindje hadden kunnen redden, maakt me verdrietig. Het is bijzonder moeilijk om de keuze te moeten maken om het geld niet te geven, al zouden we zo graag willen. Wij kunnen niet voor alle mensen in onze omgeving de hulp bieden die er nodig is. Dit is niet vanuit hebzucht, want het liefst zou ik alles geven, alleen is het onmogelijk om de wereld te kunnen redden. Toen ik in Nederland woonde wist ik dit, maar dan is het altijd nog de ‘ver van mijn bed’ gedachte waar ik me achter kon ‘schuilen’. Want beelden op tv laten het zien, maar die kan je uitzetten en we gaan weer over op de orde van de dag. Daarnaast zijn we toch allemaal té druk met werk, de NS, naar de sportschool en op tijd klaar zitten voor De Wereld Draait Door (of voor sommigen GTST;))???
Het is zo, we kunnen niet anders; want dat is ons leven, onze cultuur, onze (ontwikkelde of verwende) maatschappij. De onmacht van een dergelijke situatie vreet aan me en elke keer als er iemand overlijdt voel ik mij schuldig en een ontzettend verwende jonge vrouw.

De positie van jonge meiden in Zuid Tanzania is afschuwelijk en het maakt mij boos dat er zo weinig aan gedaan wordt. Ik ben dus ongelooflijk gedreven om de SHC van de COTC in Mtwara alle steun te bieden die ze nodig heeft.
Momenteel ben ik 3 modules (1 voor basisscholen, 1 voor middelbare scholen/middelbare beroepsopleidingen en 1 voor de docentenopleiding) aan het ontwikkelen waarin alle informatie staat over de besproken onderwerpen (met uitgangspunt de informatie en standpunten van internationale organisaties als bijvoorbeeld de WHO), met daarin lesplannen en didactische werkvormen om zo de SHC houvast te geven om hun workshops goed te kunnen bieden. Met dank aan hele lieve mensen in Nederland en onder andere organisaties als RutgersWPF kan de SHC straks prachtige workshops bieden! Hopelijk worden scholen enthousiast en willen ze zelf ook een exemplaar van een van de modules, zodat de onderwerpen in de lessencyclus meegenomen worden.

Ik hoop het; ik hoop het zo…. Al is het iets van beweging die ik creëer door dit te doen en door de leden van de SHC wat houvast te bieden, zodat zij na volgend jaar weer verder kunnen; ik hoop het!

Één ding weet ik zeker en ben ik me elke dag meer en meer bewust van; ik mag in mijn handjes knijpen dat ik in een land als Nederland geboren ben!

Dank voor het lezen en tot de volgende keer!

Lieve groetjes
Muk.