Hoi allemaal,

Daar zijn we weer!! En nu met een heerlijk verhaal, al zeg ik het zelf;)

Heb je wel eens een gesprek gehad met iemand waarna je het gevoel had de hele wereld aan te kunnen?? Iemand die alleen maar kracht uitstraalt en je kippenvel bezorgt door gewoon te zijn wie hij/zij is?? Tijdens ons verblijf in Mtwara hebben we één vrouw mogen leren kennen die ons compleet omvergeblazen heeft door de gesprekken die we met haar hebben mogen voeren, maar vooral door in te zien wat voor een krachtig mens ze is.

Het gaat in dit geval Mama Waziri (hoe kan het ook anders;)).

Onze directe buurvrouw is moeder van twee kinderen, waarvan de eerste tijdens de geboorte is overleden en de tweede, genaamd Waziri, door ondersteuning van onze familie en vrienden een opleiding heeft genoten en straks als Elektricien aan de slag kan.
Mama Waziri is een vrouw die alleen maar kracht uitstraalt. Ze woont, samen met haar man, in een lemen hutje, wat het middelpunt van de wijk is. Ze kookt voor anderen, zorgt voor de kindjes in de wijk en heeft haar eigen kleine ‘business’.

De ‘business’ bestaat uit het volgende; omdat familie Waziri elektriciteit heeft komen verschillende gezinnen hun telefoon opladen bij hen; hiervoor betalen ze een paar cent, waar uiteindelijk de energierekening weer van betaald kan worden, en een beetje meer.
Zodra ze niet thuis is, is het stil naast ons huis. Soms is dat wel even lekker, maar toch zijn we altijd blij haar prachtige lach weer te kunnen zien en horen.
Als vrouw in Tanzania ben je verantwoordelijk voor het eten. Mama Waziri kookt ongelooflijk goed en Maarten en ik vinden het elke keer weer geweldig als ze zegt dat ze weer eens voor het avond eten zorgt. Rijst gekookt in verse kokosmelk, verse kip, verse groenten, verse vis; alles is zo lekker!

Omdat ze zo goed kookt en dat regelmatig te horen krijgt, heeft ze besloten de beste kok van Kiyanga (onze wijk) te worden. Dit resulteerde drie maanden geleden in het volledig snoeien van één van de twee bomen die ze voor hun huis hebben staan en het begin van de bouw van haar eigen restaurantje.
Van de één op de andere dag stond er ineens de basis van het restaurantje, de dag erna werden de zijkanten dichtgetimmerd met golfplaten die ze nog hadden liggen, dus alleen het dak en de vloer moesten nog. Het is geweldig om te zien dat mensen zelf het initiatief nemen om het leven ‘beter’ te maken. Uiteraard stimuleren Maarten en ik dit enorm en hadden we snel door dat Mama Waziri wel wat financiële ondersteuning kon gebruiken. Alleen wilde we haar niet zomaar wat schenken. We hebben haar, inmiddels 2 maanden geleden, uitgelegd dat wij haar wel geld willen lenen voor de rest van de bouw. Afgesproken dat ze eerst alles zou opschrijven wat ze nog nodig had en hoeveel dat zou gaan kosten. Daarna zouden we een plan maken en een soort regeling opstellen waarin beschreven staat wanneer en hoeveel ze terugbetaalt. Hollands dat we zijn, zijn we er van uit gegaan dat het natuurlijk in de vorm van een soort ‘contractje’ zou zijn, voordat ze het geld uit kon gaan geven. Dit blijkt dus een heel Westerse manier van denken, aangezien de dag erna het hele restaurantje af was en klaar voor gebruik. Op de vraag of ze toch geld had voor het dak en de vloer antwoordde ze; ‘Uhm nee’. En op de vraag hoe ze het dan voor elkaar gekregen had dat het ineens af was, antwoordde ze; ‘Ik heb gezegd tegen de klusjesmannen dat ik morgen betaal’. Oooowwwkkaayyyy. ‘Je hebt dus morgen het geld al nodig’. Waarop een bescheiden, maar duidelijke ‘Ndiyo’ (wat ‘ja’ betekent).
Maarten en ik keken elkaar aan en kregen allebei een grote glimlach op ons gezicht. Tja, het ervan uit gaan dat een lening zo geregeld wordt zoals wij dat gewend zijn is alweer een typisch cultuurverschil. Prachtig!!

Het restaurantje staat inmiddels, met 150 euro aan geleend geld en zonder plan wanneer het terug betaald wordt. Maar, het vertrouwen is er en Mama Waziri is er ongelooflijk zeker van dat ze binnen het jaar alles heeft afbetaald, sterker nog; ze beweert dat het haar makkelijk lukt binnen een half jaar;) Tja, en dat met het starten van het restaurantje in de maand juli; waarin het Ramadan was (haha), dus is ze pas in augustus gestart. Wel werd er die maand al dagelijks gevraagd door de mensen in de buurt wanneer ze open zou gaan.
Het mooie is; we hadden en hebben alle vertrouwen in haar en we weten dat ze alles terugbetaalt. Na de eerste 3 maanden die afbetaald worden geloven we het helemaal en dan krijgt ze de rest kado!

Nu, eind augustus, is het restaurantje nog niet eens een volle maand open. Vrijdag 8 augustus heeft ze een officiële opening gehad, wat inhield dat ze van 6 uur ’s ochtends tot 8 uur ’s ochtends gratis thee schonk. Ja hoor, wij waren er om 8:02 en moesten dus gewoon betalen;) Meer ‘businesswoman’ dan dit kan je je toch niet wensen! Te gek!

Superlekker eten, continue aanloop en de centjes stromen binnen.
De eerste dag had ze 20 chapati’s gemaakt (soort pannenkoeken) en 2 kilo rijst in kokosmelk gekookt, maar dit bleek al snel niet genoeg te zijn. Dag 2 had ze niet genoeg aan 40 chapati’s en 4 kilo rijst….en dag 3 heeft ze 60 chapati’s moeten maken en 6 kilo rijst moeten koken. Inmiddels kookt ze dagelijks 8 kilo rijst en daarnaast bonen, vis, cakes en ugali (meelpap). Gisteren wist ze trouwens nog te melden dat ze inmiddels 11 kilo rijst moet koken…. Het houdt niet op;)

Besef je dat dit allemaal op houtskool gebeurt en het voorbereidende werk uren in beslag neemt. Ze heeft dan ook vanaf het begin 2 (geweldig gemotiveerde en hardwerkende) meiden, Amina en Njema, in dienst die het samen met haar doen. Vanaf 4 uur ’s ochtends zijn ze al bezig met het voorbereidende werk en tot 22:00 uur zijn ze non-stop bezig met koken. Geweldig om te zien en te ervaren dat er zoveel wil en motivatie bij deze vrouwen aanwezig is. Er is natuurlijk wel één nadeel..ja, dat is er toch altijd? En dat is dat het ‘voorbereidingskeukentje’ naast onze slaapkamer geplaatst is, dus vanaf 4 uur ’s ochtends worden we op een heel ‘natuurlijke’ manier gewekt door middel van pannen en kopjes en alles wat er in een keuken te vinden is, die tegen elkaar klinken of weer eens op de grond vallen… en dan is dat nog helemaal niks. De stemmen van deze vrouwen zijn zo luid en (van Amina) schel, dat je al in een deuk ligt als ze weer eens van voor het huis iets moeten overleggen met degene die achter het huis bezig is. En dan heb ik het dus ook nog niet gehad over het brandhout dat naast ons raam in stukjes wordt gehakt….hahahaha.

En of het een businesswoman is; Mama Waziri heeft een geldkistje gekregen uit NL en houdt alles piekfijn bij. 2 weken geleden meldde ze dat ze elke dag TSH 2000 (ongeveer 1 euro) apart gaat houden om zo ons TSH 60000 per maand terug te kunnen betalen (dus ongeveer 30 euro). Na een half jaar is het dus wel aardig afbetaald.
Het is zo leuk allemaal!!
Mooie mensen als deze maken het leven hier extra waardevol. Wij proberen te ondersteunen waar we kunnen en dan is het hartverwarmend om te zien dat mensen dan hun kansen pakken om voor henzelf, maar dus ook voor anderen, het leven beter te maken.

Maarten en ik krijgen hier zoveel energie van en genieten des te harder van ons verblijf hier in Tanzania.

Lieve groetjes

M&M