Chuno Pre- & Primary School Project: FINISHED!!!

Hallo lezers!

Ons één na laatste blog over ons verblijf in Tanzania.
Het komt nu allemaal erg dichtbij. In juni zullen wij terugkeren naar het prachtige Nederland. Het zal lastig zijn afscheid te moeten nemen van dit bijzonder leven dat we hier hebben opgebouwd, maar we kijken er ook heel erg naar uit om al onze lieve familie en vrienden weer te gaan zien.

Ons Chuno Primary School project is klaar!!!

We zijn de afgelopen maanden keihard bezig geweest om alles voor vertrek af te kunnen ronden. Zoals in elke grote klus is er een prachtige planning geweest, maar zijn er toch altijd ‘onvoorziene’ zaken die ook nodig zijn om goed af te ronden. Dan kwam er ook nog eens bij, zo’n 2 weken geleden, dat vrienden van Mirte als verjaardagskado geen kado wilden, maar een donatie voor Chuno. Met het geld dat we ontvangen hebben is de stoep voor 2 lokalen gerenoveerd, zijn de letters op de buitenmuur opnieuw geschilderd en zijn de 2 lokalen die gerenoveerd zijn van de buitenkant geschilderd.

Maarten en ik hebben in totaal 7 volle dagen, in de bloedhitte, gewerkt… elke keer weer met andere lieve mensen die ons, geheel vrijwillig, zijn komen helpen.

Vrienden en docenten hebben zich keihard ingezet, maar zelfs leerlingen van de school wilden graag helpen. Voor bijna iedereen was het de eerste keer schilderen, dus er was wat ‘sturing’ nodig, maar wat geweldig om te zien dat de mensen in de community graag vooruit willen.

Een opsomming van wat er is gedaan is te zien in het filmpje: Chuno School Project.

Ook al is het kort, het laat zien hoe hard er is gewerkt. Daarnaast is het wellicht lastig om te zien hoe groot het verschil is met hoe het was, maar wij kunnen jullie verzekeren dat het een ongelooflijk verschil is!! Zie hiervoor enkele foto's van hoe het was en hoe het geworden is.
Een opsomming van wat er nodig was:

- Inkopen voor de renovatie van de 2 lokalen.

- Ongeveer 80 zakken cement van 50 kg.

- Ongeveer 14 m3 zand.

- 16 x 20 liter latex voor de muren.

- 5 x 4 liter bruine verf (olieverf) voor de deuren, onderrand, kozijnen, spijlen.

- 25 kwasten.

- Ongeveer 300 meter aan afplaktape.

- Ongeveer 50 meter aan schuurpapier.

- 3 x lokale lunch en 6 pakken koekjes.

- 84 flessen drinkwater van 1,5 liter.

- 50 liter aan zweet;) (voornamelijk Maarten en Muk)

Het was een enorme klus en we hebben precies het (on)juiste seizoen uitgekozen om hard te werken. 38 graden Celcius en stikbenauwd…. Het was een uitputtingslag voor ons.

Na en ochtend werken, zeik en zeiknat van het zweet, waren we ’s middags compleet gesloopt en hadden we echt een dag nodig om weer bij te komen. Nu, na zoveel werk en na nog 6,5 uur non-stop op de laatste dag, is het ein-de-lijk klaar!!!

Supertrots zijn we en Ramadhani is ontzettend blij met wat we hebben kunnen bereiken in korte tijd en met het budget!
Wat een goede mensen op deze school. Het hart op de juiste plek. Ramadhani die elke keer er was om beetjes te helpen, leraren die vrijwillig kwamen helpen en zelfs een docente die sinds enkele weken vrijwillig mensen uit de buurt leert lezen en schrijven.
Onze schoonmaakster en de oom van Baba Waziri gaan elke dag trouw naar school om ‘A, E, I, O, U’ te leren;)

Zie hier het filmpje dat is gemaakt van alle werkzaamheden:

https://www.youtube.com/watch?v=nX2ER3mV_mw

Afgelopen week heb ik een workshop verzorgd voor de docenten met betrekking tot het knutselboek. Om een dag te plannen met de docenten was een hele opgave. 5 keer is de afspraak uitgesteld en uiteindelijk ben ik net zo lang bij de docenten blijven zitten totdat ze zelf met een dag en een tijd kwamen. Vorige week dinsdag was het zover; 10 uur ’s ochtends zou ik kunnen starten.

Een afspraak met een Mzungu is een afspraak die nagekomen wordt, dus was ik er netjes om 10:10 (ja, te laat...maar onderweg moest het hele dorp begroet worden.... en inmiddels weten jullie wel dat dat een ritueel is van zeker een paar minuten) uur. Uiteindelijk heb ik nog bijna 1,5 uur mogen wachten, want er moest natuurlijk eerst thee gedronken worden. Logisch, want dit is het eerste moment op de dag dat ze iets drinken of eten.
Maar uiteindelijk zijn we gestart en zie hier het resultaat….

https://www.youtube.com/watch?v=bHhCvB8e22k

Na de workshop heb ik een dag afgesproken om aan de kinderen les te kunnen geven. Dinsdag 12 mei werd afgesproken. Inmiddels is het zondag 17 mei en heb ik nog steeds geen lesgegeven.

Er is altijd wel een goede reden om niet iets ‘nieuws’ in de ‘timetable’ te passen, dus werd het afgezegd. Met nog maar even te gaan heb ik het een beetje opgegeven om door te drukken dat die kinderen een knutselles krijgen. Klinkt misschien gek, maar het voelt vaak wel dat alleen omdat ik het wil en doorzet, er ook daadwerkelijk iets gebeurt.
De docenten hebben niet gevraagd om een knutselboek, ik wilde het ze bieden… uiteraard met de intentie dat het ze zoveel plezier kan opleveren. Het lijkt er vaak op dat zodra een klas niet gestructureerd is en strikt luistert, de docenten niet goed meer weten hoe ze er mee om moeten gaan. Dus iets nieuws invoeren is een proces dat langzaam geïntroduceerd en intensief begeleid moet worden. Die tijd heb ik helaas niet meer, al wilde ik in februari al starten…
Wellicht vraagt de school mij komende weken nog en natuurlijk zal ik er dan staan! We gaan het zien.

Vorige week heb ik van mijn ouders een pakketje ontvangen met nog 10 knutselboeken (het printen in Mtwara is absurd duur) om uit te delen. 2 boeken heb ik aan Leonard gegeven; een vriend van ons die als docent op de lerarenopleiding werkt. Hij is er erg enthousiast over en ik hoop dat hij het boek daar zal introduceren.

Ook hebben we enkele boeken aan vrienden met kinderen gegeven en wat ik ervan begrepen heb is dat ze zo enthousiast zijn dat Salome (de dochter van Missinzo) zo fanatiek is, dat ze veel te laat gaat slapen, omdat ze nog niet klaar is met knutselen;) Leuk om te horen!!!

We hebben een prachtig project gehad zo en we hebben er al onze tijd en energie in gestoken. Het was het ongelooflijk waard en het heeft zoveel blije gezichtjes opgeleverd.

Ondanks alle het zweten en het helemaal kapot zijn na een dag hard werken weer hebben we onwijs genoten en zullen we altijd een fijn gevoel hebben bij Chuno Pre- & Primary School.

Tot de volgende (en de laatste;))

Lieve groetjes

M&M

Afronding VETA, Sexual Health Club & NL’se studenten

VETA
2 jaar ondersteuning in de Motor Vehicle Mechanical workshop op VETA Mtwara heeft er toe geleid dat de werkplaatsen volledig gebruikt worden door de studenten en de leraren. Het opfrissen van de werkplaats, de komst van het nieuwe gereedschap, het maken van displays met de lesmodellen en het ondersteunen van de leraren in hun behoefte, heeft er voor gezorgd dat de leraren de mogelijkheid hebben, maar vooral ook de motivatie hebben gekregen, om weer met de studenten aan de slag te gaan om auto’s te repareren. Als ik het zo omschrijf word ik er gelukkig van aangezien de studenten nu volop de kans hebben om veel practica te doen aan verschillende auto’s.

Daarnaast hebben nu bijna alle studenten van het 2^de jaar een stage kunnen lopen bij een van de westerse bedrijven in de regio. Naast de mooie ervaring voor hen hebben ze ook een goede indruk gekregen welke houding en inzet ze nodig hebben als ze ook daadwerkelijk binnen deze bedrijven aan de slag willen. Wellicht dat dit voor enkele studenten genoeg is om ze motiveren om het laatste jaar op school er alles uit te halen om ook echt bij deze bedrijven aan de slag te kunnen.

Het eerste deel van EEVT project waarin ik deelnam op de VETA loopt in juni af en zal met een fase 2 worden doorgezet. Het doel van het gehele project is om de werkgelegenheid voor de studenten te verbeteren door betere training. De eerste fase heeft het mogelijk gemaakt om betere training te kunnen geven op de VETA school, de 2^de fase zal zich voornamelijk richten op het ondersteunen van de studenten in het vinden van een baan. De begeleiding van de werkplaatsen op de VETA zal in deze 2^de fase dus minder worden en er zal meer aandacht komen voor het maken van verbindingen tussen het bedrijfsleven en de afgestudeerde studenten. Een mooi streven en dat blijft ontwikkelingswerk op deze manier naar mijn idee. De doelen die gesteld worden zijn hoog, het geld dat erin gestoken wordt is veel, de belangen zijn ingewikkeld en het resultaat is zoals je er zelf naar wilt kijken.

In mijn geval ben ik zeer tevreden met mijn resultaat en dat is zeker niet alleen door het werk op de VETA. Het leven hier is niet alleen maar werken. Sociale contacten, eten regelen, groeten en er voor elkaar zijn, zijn heel veel meer waard in veel gevallen. Naast het omschakelen naar deze nieuwe standaarden en het leven in een compleet andere omgeving met totaal andere cultuur, ongekend weer en nieuwe mensen ben ik ook een beetje trots op mijn basis kiswahili dat ik toch onder de knie heb gekregen waarmee ik me aardig red in de basics. Al met al, een super mooie ervaring alles bij elkaar, klaar om ook weer naar huis te gaan en op zoek te gaan naar leuke nieuwe baan op een iets ander niveau, maar wel met soms een andere kijk op de voor mij ‘normale’ omgeving.

Sexual Health Club
Ruim een jaar heb ik mij in mogen zetten voor een kleine organisatie genaamd Partnerships London Mtwara (PaLM). Samen met de studenten van de COTC (artsenopleiding) heb ik mij geheel vrijwillig ingezet om seksuele voorlichting te bieden op scholen in en rond Mtwara.
Met een stroeve start heeft het project zich uiteindelijk uitgebouwd tot goedlopende vrijwillige inzet door een groep van 30 studenten. Alle studenten zijn in opleiding tot basisarts en hebben zich zelf opgegeven om dit vrijwilligerswerk te doen.
Meerdere scholen hebben we samen mogen bezoeken. November afgelopen jaar zijn de artsen uit Londen die PaLM opgezet hebben langs geweest en hebben een training verzorgd. Een hele fijne club om mee samen te werken. Allemaal even druk in thuis land, maar enorm gedreven om Mtwara regio te ondersteunen. Het klikte zelfs zo goed dat ik hopelijk over een tijdje zelf een bezoek mag gaan brengen aan Mtwara. Ook heb ik aangegeven dat ik graag betrokken blijf, en dat zal nu makkelijker gaan omdat de Club een laptop heeft gekregen. Email en whatsapp zijn goed bruikbaar, dus we zullen zien wat ik kan betekenen op afstand.

Sinds januari is de NTC (Nursing Training College) ook betrokken en zo probeert de Club uit te breiden. Niet iedereen kan elk schoolbezoek mee, dus wordt er een goede verdeling gemaakt, zodat iedereen aan bod komt. Altijd is de verdeling dat 1^e, 2^e en 3^e jaars meegaan. Op deze manier leiden ze elkaar op in het bieden van de workshops. Peer education is naar mijn idee de meest krachtige vorm van onderwijs en al helemaal in gebieden zoals deze. De workshops worden in het Kiswahili gegeven en de kinderen van de basisscholen en de jongeren van de middelbare scholen zien de studenten meer als oudere zus of broer, dan als leraar.
De studenten creëren al snel en vertrouwensband met de leerlingen wat maakt dat de workshops altijd enorm productief zijn.

Sinds vorig jaar april ben ik begonnen met het ontwikkelen van een handboek voor de Club, waarin lesvormen staan beschreven, zodat de studenten meer handvatten hebben om een krachtige workshop te kunnen geven.
Ook zijn er, door onze goede vriend Charles, dozen ontworpen waar al het lesmateriaal in opgeslagen kan worden. Op deze manier vergeet de Club geen spullen en is het duurzamer in gebruik. Daarnaast zijn de dozen gekoppeld aan de lesvormen die in het handboek beschreven staan.
Volgende week zal er voor het eerst gewerkt worden met de combinatie van het handboek en de dozen.

NL’se studenten
Vanaf de eerste maand in Tanzania heb ik mij gestort op het organiseren van stageplaatsen in Mtwara en Nyangao. Met ondersteuning van het ROCMN en uiteindelijk in samenwerking met Dare2Go heb ik in totaal 6 studenten mogen begeleiden tijdens hun verpleegkunde stage van 3 maanden. Liza, Demi, Daphne en Christa zijn in september begonnen en zijn tot eind december gebleven. In februari zijn Mendy en Annelous geweest en afgelopen week zijn zij weer vertrokken vanuit het hete en (nog steeds) natte Mtwara.
In totaal zijn het maar 6 studenten geweest, maar door de compleet andere omstandigheden dan die we allemaal gewend zijn thuis in Nederland, was het voor allemaal een geweldig leerzame en uitdagende tijd. Alle studenten hebben hard hun best gedaan en alles uit hun stage gehaald wat mogelijk was.
Sommige zelfs nog iets meer dan dat. Ook is bijna iedereen een keer ziek geweest, heeft er één zichzelf per ongeluk geprikt en moesten er 2 voor medische redenen naar Dar es Salaam afreizen met de bus. We hebben mooie momenten en uiteraard moeilijke momenten gehad. Al met al geloof ik dat alle studenten en ik onwijs veel geleerd hebben van de 3 maanden hier en dat het ze een ervaring heeft gebracht die ze voor de rest van hun leven zal bijblijven.

Voor mij was het een zoektocht naar de juiste manier van begeleiden. Hierin heb ik mijn ‘kwaliteiten’ als juf verder mogen ontdekken. Dit door steeds maar te schuiven en af te tasten hoe ik met elke individuele studente om moest gaan en waar mijn eigen grenzen liggen. Ook zoeken waar mijn verantwoordelijkheden wel en niet lagen. Dit vond ik het meest uitdagend; het zijn volwassen meiden en ik voel me soms misschien té verantwoordelijk voor deze lieve jongeren.
Oftewel; veel geleerd en ontzettend genoten!!

Binnenkort terug naar NL, waar alles weer anders zal zijn. Met een enorme portie aan ervaring gaan Maarten en ik ons weer proberen te settelen in ons prachtige landje. Op zoek naar een baan en al onze lieve vrienden en familie weer zien.
Tijdens onze laatste week in Tanzania zullen we ook ons allerlaatste blog schrijven.
Het schoolproject is afgerond en zal volgende keer gesplaatst worden.

Voor degene die nog vakantie hebben; Fijne vakantie!

Tot snel allemaal!

Liefs Maarten & Muk

Chuno Pre & Primary School update

Hallo lezers!

Dit is het tweede deel over het schoolproject dat we vorige maand gestart zijn.
Het is indrukwekkend en geweldig om te ervaren hoe gedreven de headteacher, Ramadhani, en de docenten zijn om hun school op te knappen.

Op 6 februari is er dus begonnen met het uitbreken van de vloeren van de 2 klaslokalen. Ook zijn de kieren in de muren verder opengebroken, zodat ze verstevigd kunnen worden met metalen spijlen.
Binnen een week was het eerste lokaal klaar en zijn de klusjesmannen doorgegaan met het 2^e lokaal. Na het drogen van de muren en vloeren is de schilder aan de slag gegaan.
Deze heeft in 4 dagen alle muren aan de binnenkant geschilderd, de deuren van lokalen, de spijlen van de ramen en het krijtbord. Ook heeft hij een eerste laag aan de buitenkant aangebracht, maar helaas redde hij het net niet met de ingekochte emmers verf. Deze staan dus nog op het programma.

Wel bleek de schilder aardig wat aan salaris te vragen en bleek hij ook erg van pombe (lokaal bier) te houden. Dit liep niet helemaal goed samen met de gedrevenheid van Ramadhani en dus heeft hij hem vriendelijk verzocht te vertrekken.

Het eerste project is dus met een dikke voldoende afgerond en we wilden dan ook graag het 2^e project bespreken met Ramadhani; het schilderen van alle lokalen.
Maar omdat de schilder niet meer terug zou komen, hebben we een andere manier moeten bedenken om de lokalen geschilderd te krijgen. Ramadhani kwam op het geweldige idee om de ‘schilderafdeling’ van de VETA te vragen of zij de studenten een praktijkopdracht wilde geven, waardoor de klus snel en goed (volgens Tanzaniaanse standaarden;)) geklaard zou worden, en het zou dus oefening opleveren voor de VETA studenten.
De VETA docent was hier heel positief over en is zelfs mee geweest om de school te bekijken om een goede indruk te krijgen. Na het opvragen van een offerte hebben Maarten en ik helaas toch vriendelijk moeten bedanken. De beste man vroeg 6,3 miljoen Tanzaniaanse Shillings (€ 3000) voor het schilderen van 11 lokalen. Dat is verreweg meer dan het hele budget dat we hebben om de school te kunnen renoveren en een ‘crazy amount of money’ voor een klus als deze.

Duss….. wat doe je dan?? Dan sms je een paar vrienden en trommelt Ramadhani wat docenten op die achter dit project staan, koop je alle verf en het benodigde materiaal en knal je met een superteam door de eerste helft heen!
Wat een ongelooflijk energie straalt er af van mensen die in dit project geloven. Alle mensen die geholpen hebben, hebben zich helemaal vrijwillig ingezet. De lunch werd verzorgd door een docente van school, water was geregeld door ons en we zijn als gekken aan de slag gegaan.

Extra handig was dat 3 van de 9 professioneel schilder zijn en dat Maarten en ik al aardig wat schilderervaring hebben. Het verliep dan ook meer dan soepel. Het plan was om 5 lokalen af te ronden, maar door het keihard werken van iedereen hebben we er 6 kunnen af krijgen.

De muren waren ongelooflijk vies (52 jaar lang geen kwast gezien) en moesten dan ook eerst geschuurd worden, daarna afgeborsteld en toen kon het schilderen van de eerste laag beginnen.
De ene helft van de groep heeft dus de lokalen schoongemaakt en geschuurd, de andere helft is gaan schilderen. De eerste laag leek niet zoveel te doen, aangezien het echt heel vies was. Maar na het bedekken van alle muren en het laten drogen voor een half uur werd het resultaat toch duidelijk. Niet alles was gedekt, dus er moest nog een laag overheen, maar die laag ging vliegensvlug!
6 klaslokalen hebben we kunnen schuren, schoonmaken, schilderen in één dag, met 8 man.
De kozijnen zijn ook gedaan, wat het zo ongelooflijk veel lichter maakt allemaal.
De muren zijn weer wit (crème) en de lokalen zien er daardoor zoveel frisser uit.

Er staan ons nog 4 lokalen te wachten. Daarnaast zullen de deuren, raamspijlen en de onderste rand van alle muren nog donkerbruin geschilderd worden. Dit allemaal gaat morgen gebeuren. Dus de jongens en wij zelf, samen met enkele leraren van de school trekken onze verfkleren weer aan en gaan nog een keer flink knallen.

Het idee van het project was om 2 lokalen te renoveren, wat ook gelukt is. Daarnaast was het idee om de hele school te schilderen, zowel de binnen als buitenkant van alle lokalen.
Doordat er heel veel zand over was van de eerste klus, hebben we gevraagd of het een idee was om van nog 2 lokalen de vloeren te renoveren. We hebben de keuze bij Ramadhani gelegd, óf de school aan de buitenkant schilderen óf 2 nieuwe vloeren.
Hij heeft voor dit laatste gekozen, wat nu maakt dat het budget er helemaal doorheen is.
Kortom, straks ziet het er als volgt uit; 2 compleet nieuwe lokalen, in 2 andere lokalen nieuwe vloeren, alle lokalen geschilderd aan de binnenkant en een knutselhandboek;)

Dit handboek is af! Het was een klus van bijna 2 weken elke dag eraan werken om al het materiaal te vinden, alles zelf geknutseld te hebben, alles vast te leggen en er dus een boek van te maken. Nu is het eindelijk klaar en geprint, tijd voor les dus!
Volgende week hoop ik, samen met de docenten van Chuno, de lessen te kunnen gaan geven. Spannend, maar superleuk!! De kinderen zijn inmiddels al flink gewend aan de 2 Wazungu die elke week langskomen en ‘Micky’ vinden ze erg leuk om vanuit de klas te roepen…
Dan gooi ik m’n duim omhoog met een grote glimlach en krijg ik 40 duimpjes terug met nog grotere glimlach op al die gezichtjes!
Het is zoooooo bijzonder allemaal…. Gek om ons voor te stellen dat ook dit project richting afrondingsfase gaat…. Het is nog 2,5 maand, dus we zullen nog even extra hard genieten van dit prachtige stukje Afrika.

Tot de volgende!!

Liefs Maarten & Muk

Chuno Pre & Primary School

Hallo lieve mensen,

We zijn weer terug in Tanzania na een onvergetelijke 4 weken in Zimbabwe.
Voor de geïnteresseerden die het nog niet gezien hebben, hieronder de link naar het filmpje.

https://www.youtube.com/watch?v=LM3NPZlBqvg&feature=youtu.be

Eenmaal terug in Mtwara moesten we weer rustig aan opstarten. De eerste week bestond dan ook met name uit het weer zien van vrienden, maar ook de contacten die nodig zijn voor onze projecten.
Daarnaast was er in de eerste week alweer een schoolbezoek gepland door de Sexual and Reproductive Health Club en zijn vandaag weer twee nieuwe studenten Verpleegkunde uit Nederland begonnen aan hun drie maanden stage.
Maarten’s project lijkt rustig aan af te glijden… hij richt zich nog op het maken van een lesmodel en zal nog een aantal keer naar Lindi gaan. Het management van de VETA Mtwara lijkt geen enkele vorm van vooruitgang te willen, behalve dan vooruitgang in eigen portemonnee. Zonde… maar positief bekeken, de juiste kans om ons nog meer te richten op een van de mooiste projecten die we gaan achterlaten over 4 maanden.

Chuno Pre- and Primary school is ons gezamenlijke project. Niet alleen Maarten en ik hebben hier ons heel hard voor ingezet, maar ook mijn zus Mirte en mijn ouders, Henk en Joke, hebben een bijzondere bijdrage geleverd.

Het begon allemaal zo:

Februari vorige jaar ben ik naar Chuno Pre- and Primary school geweest om, samen met ons eerste bezoek, schriftjes, kleurplaten, kleurpotloden etc. te doneren.
Toen ik het schooltje zag werd ik al dolenthousiast en heb ik eigenlijk sinds dat moment altijd in mijn gedachten gehad dat we iets voor dit schooltje wilden doen.

Na nog een bezoek in oktober met Mirte en haar vriend Wouter, zat het enthousiasme er helemaal in en hebben Mirte en ik het initiatief genomen om te onderzoeken of we op een manier geld in konden zamelen voor de school.
Mirte is werkzaam op de Openbare Basisschool in Blaricum en in de periode van november tot december heeft zij met meerdere groepen binnen de school een project mogen doen, genaamd; Kids in Bizz. Het doel van dit project was om de kinderen uit de verschillende groepen een product te laten verzinnen, te maken, of in te kopen en deze te promoten en weer te verkopen met winst. Voor de verkoop werd er een markt georganiseerd en konden de kinderen hun product aan bezoekers verkopen. De winst zou gaan naar een goed doel en mocht het nou zo zijn dat meerdere groepen hadden gekozen voor het schooltje in Tanzania.

In december werd bekend gemaakt dat er € 1580,- is opgehaald door OBS Blaricum. Geweldig en onverwacht veel!! En hier zouden we ontzettend veel mee kunnen doen.
Maar daar bleef het niet bij. Henk en Joke hebben hun ‘Kerstwens’ via de email verstuurd aan hun vrienden en familie en hebben uitgelegd waar hun Kerstdonatie naartoe zou gaan. Met de vraag of er mensen zijn die het project ook zouden willen steunen kwamen bijzonder veel reacties en is er nog een € 535,- opgehaald. Iedereen onwijs bedankt voor jullie bijdrage!!

In totaal hebben we dus € 2115,- tot onze beschikking om Chuno Pre- and Primary school een boost te geven.

Voor onze vakantie zijn we met het hoofd van de school gaan praten en hebben wij hem verteld dat wij een budget hebben om in de school te steken. Hij was ontzettend dankbaar en wilde heel graag direct aan de slag. Wij hebben hem gevraagd na te denken over wat hij en de docenten zouden willen voor de school. Na de vakantie zouden we dan weer contact opnemen en het plan bespreken.

Vorige week zijn Maarten en ik langs geweest om te horen of en wat hij zoal bedacht en besproken had. We waren ietsje afwachtend aangezien we vaker met Tanzaniaanse ‘bazen’ geprobeerd hebben samen te werken en dat werk moet nog steeds beginnen;)
Maar deze man is anders…. Hij had alle docenten gesproken en een heel duidelijk plan wat het zou gaan worden. 2 klaslokalen zouden gerenoveerd worden, prachtig dus!
Dat vonden Maarten en ik alleen niet genoeg, dus ik heb hem gevraagd of hij de school bijvoorbeeld opnieuw zou willen laten schilderen. Dit was een goed idee en we hebben hem gevraagd om een ‘fundi’ (klusjesman) uit het dorp te vragen over hoeveel het ongeveer zou gaan kosten.

Afgelopen vrijdag zou hij het plan afhebben en toen we aankwamen had hij heel netjes beide ‘offertes’ apart op papier beschreven met daarin duidelijk alle kosten per categorie.
Daar krijg je toch een glimlach op je gezicht van??!
Om te weten dat onderwijs in Tanzania barslecht is, dan is dit een verademing en zijn we reuze blij het geld te kunnen besteden aan een vooruitstrevend doel. Dit wordt dan gedragen door een man die echt liefde heeft voor zijn vak en zijn personeel, maar vooral voor de kinderen.
Beide projecten vallen binnen het budget, maar de exacte kosten zullen we snel genoeg weten.

Gisteren is Maarten met de directeur op pad geweest om samen al het materiaal aan te schaffen.
Hiervoor kunnen we niet even naar de Gamma of wat voor een bouwmarkt dan ook, nee, overal en nergens worden de spullen vandaan gehaald en kost het dus vooral tijd om dit te kunnen doen. Tijd hebben we gelukkig en het is dan ook zo leuk om dit te kunnen doen.

De renovatie van de lokalen staat eerst op het programma. Gaat dat goed, dan wordt de hele school geschilderd.

Naast dit alles ben ik zelf bezig met het ontwikkelen van een soort handboek om de kinderen van de school een leuke tijd te gunnen. ‘Knutselen met lokaal materiaal’.
Ik heb knutselwerkjes bedacht die allemaal gemaakt kunnen worden van materiaal wat de kinderen in en om hun huis tegen komen. Slingers maken van plastic zakjes met daarop het alfabet, armbandjes van kokosnoot, een telspel van schelpjes uit de zee, slingers van stukjes stof, tekeningen van gescheurde krant en zand, enz. (mocht iemand meer ideeën hebben, ze zijn welkom;))
De uitwerking hiervan zal vastgelegd worden in de vorm van een handboek en deze kan de school dan gebruiken. Er is zelfs al interesse vanuit andere scholen, dus ik geloof dat het vaker geprint gaat worden;)

Veilen, hamers, een handboor, scharen, nietmachines, touw, lijm en verf zijn er nodig om de knutsellessen te kunnen bieden. Ook deze spullen passen nog binnen het budget, dus het is geweldig!

Dus, voor nu; het promofilmpje van het schooltje om mensen enthousiast te maken om te doneren.
Dan nog wat foto’s van de school en Maarten’s ‘inkopen’’ doen met de directeur. En nog een filmpje van het schoolbezoek door de Sexual Health Club die vorige week plaatsvond.

Promofilmpje: https://www.youtube.com/watch?v=a8i-6AaaJuw

Schoolvisit Sexual Health Club:https://www.youtube.com/watch?v=rESV2v2ZiZY

Zoals jullie lezen en kunnen zien geeft dit project ons ongelooflijk veel energie en gaan we de kinderen op school nog meer laten lachen!!

Tot de volgende maar weer!

Liefs Maarten en Muk.

Nursing students, Sexual Health Club & VETA

Hallo lieve mensen!

Dit is dan het laatste blogverhaal van 2014, aangezien wij morgen eindelijk lekker op vakantie gaan. Na een jaar vol werken, integreren en bezoek zijn wij hier goed aan toe. We gaan een volle maand rondreizen in Zimbabwe en daarna nog een paar dagen naar Stonetown op Zanzibar. Heerlijk weg!! Maarten kijkt er naar uit om een ander land in Afrika te zien en ik ben reuze benieuwd naar hoe het nu is in het land waar ik als kind 3 jaar heb gewoond met mijn familie.

Maar nu eerst nog een update van onze lopende projecten.

Nursing students

In september 2013 ben ik gaan onderzoeken of het mogelijk was om studenten Verpleegkunde naar Tanzania te laten komen om hier een buitenland stage te kunnen doen. Omdat ik zelf deze kans nooit gehad heb tijdens mijn opleiding, vond ik het leuk om dit op te gaan zetten, zodat andere studenten deze kans wel konden pakken.
Na een vol jaar uitzoeken, praten, contact leggen, vriendjes worden met Immigratie, de ziekenhuizen, het schrijven van een handboek, contact met het ROC Midden Nederland en de organisatie Dare2Go, is het allemaal gelukt en zijn er 4 studentes van het ROC MN voor 3 maanden naar Mtwara gekomen.
Twee meiden zijn 4^e jaars studenten en hebben hun stage mogen doen in een ruraal ziekenhuis in een klein dorpje ongeveer 120 km van Mtwara vandaan, genaamd Nyangao. De andere twee zijn 3^e jaars en hebben hun stage gedaan in een kliniek in Mtwara.
18 september begon het; 4 dagen lang een introductie in Mtwara, langs bij Immigratie, talen en cultuurtraining, de markt op, een lokaal museumpje bezoeken en heerlijk genieten van de Indische Oceaan. 22 september startten de stages en onwennig als iedereen was, ze stapten er alle vier dapper in!
De kliniek is echt meer een poli-kliniek. Wel heeft het enkele kamers waar patiënten kunnen verblijven mochten ze iets langer zorg nodig hebben.
Het ziekenhuis is groot, redelijk goed vergeleken met andere Tanzaniaanse ziekenhuizen, maar zonder veel middelen. Dit is dan ook een van de meest frustrerende dingen als het gaat om stage lopen in een onderontwikkeld gebied waar diverse ziekten om zich heen lijken te grijpen.
Malaria, TBC, HIV, ondervoeding, slangenbeten en heel veel verkeersongevallen zijn dagelijkse zorg. Daarnaast worden er aan de lopende band bevallingen gedaan en is de manier waarop dit wordt gedaan compleet anders dan wat ik in Nederland gewend ben.
In de tepels knijpen om de weeën meer op gang te helpen (moet je in NL eens proberen;)), met het volle gewicht op de buik drukken om het kindje eruit te drukken, enz.

De meiden hebben hun ogen uitgekeken en hebben zich keihard in gezet om er een leerzame en mooie stagetijd van te maken. Naast de stage hebben ze nog kleine uitstapjes gemaakt, waarvan enkele met Maarten en mij samen. Leuk om de meiden beter te leren kennen en mooi om te zien wat zo’n stage met ze doet. Ze zijn hier begonnen als zeer enthousiaste en gedreven studenten en hebben zich gevormd tot rustigere, meer zelfverzekerde en volwassen studenten verpleegkunde die allemaal naar huis gaan met een enorme rugzak aan ervaring.

Om te ervaren dat mijn eigen project ook echt gelukt is, is geweldig! Tijdens onze laatste voorbereidingen bij VSO Nederland, nadat al bekend was dat ik als meereizend partner mee zou gaan, heeft een van de trainers mij gezegd; ‘Als je het niet probeert, dan weet je het nooit’. Dit heeft mij absoluut de drive gegeven om dit project op te gaan zetten, wat uiteindelijk dus geresulteerd heeft in een succesvol project. In februari komen er weer twee studenten, dit keer alleen in Mtwara. Dit heeft onder andere te maken met het feit dat de stageplaatsen en het leven in Tanzania (niet te vergeten de vlucht, visum, vaccinaties, enz.) best prijzig zijn en dat het ziekenhuis toch best heel heftig is. Deze laatste reden lijkt dan ook doorslaggevend om dit project niet voort te zetten zodra Maarten en ik weg zijn uit Mtwara. Een Nederlandse begeleider vind ik persoonlijk een voorwaarde om deze plaatsen door te laten gaan.
We zullen zien hoe het gaat lopen. Voor deze eerste ervaring was het heel uitdagend en gaaf om te doen. Daphne, Christa, Demi en Liza; onwijs bedankt voor jullie gedrevenheid en gezelligheid!! Het was een onvergetelijke tijd!

Sexual Health Club

Ja, hét project waar ik ongelooflijk veel energie van krijg!! De COTC (Clinical Officers Training College) in Mtwara biedt een artsenopleiding van 3 jaar aan. Studenten in het 3^e jaar krijgen jaarlijks een training over Social Healthcare en Sexual and Reproductive Health (SRH). Dit wordt geboden door artsen van het Kings College Hospital in London die onder een kleine charity organisatie vallen, genaamd; PaLM (Partnerships London Mtwara).

Sinds februari van dit jaar ben ik betrokken bij het werk dat PaLM hier doet. Wat ze onder andere hebben opgezet is een Sexual Health Club. Deze Club was vorige jaar overdragen aan de nieuwe leden, alleen verliep dit niet helemaal soepel. De Club wist niet goed hoe ze dingen moest oppakken en het contact met PaLM verliep moeizaam. Ik heb kennis mogen maken met een groep zeer gedreven studenten, die gewoonweg wat extra ondersteuning nodig had. Dit heb ik mogen bieden en de Club heeft zich mogen ontwikkelen tot een ‘semi-zelfsturende’ groep die zich geheel vrijwillig inzet om seksuele voorlichting te bieden aan basisscholen, middelbare scholen en beroepsopleidingen in Mtwara en Mtwara region.

Afgelopen november zijn de artsen van PaLM weer overgevlogen om hier een training van 2 weken te bieden. Na maanden contact via email heb ik ze dan eindelijk mogen ontmoeten en hebben we samen kunnen werken tijdens deze twee weken. We hebben, samen met de Club deelnemers, de plannen voor komend jaar besproken en de Club is extra gemotiveerd om aan de slag te kunnen.
Ze hebben vorige week alweer een training geboden op de TTC (Teacher Training College) waar studenten opgeleid worden tot basisschool docent. Dit keer waren het 220 studenten, maar de Club heeft eerder training geboden aan 450 studenten.
Alle Club deelnemers zetten zich geheel vrijwillig in, zo ook ik. Alle kosten die gemaakt worden, worden betaald door PaLM, maar een ‘daily allowance’ krijgt niemand. De reden dat deze deelnemers zo enthousiast zijn is omdat zij zich verantwoordelijk voelen voor de community. Ze staan met veel enthousiasme voor een groep ‘peers’ of jonge kinderen en wat ze ervoor terug krijgen is enorm veel waardering en een goede lunch. COTC studenten hebben het niet heel slecht op school, maar wetende dat zij elke dag moeten doorbrengen op 2 kleine cakejes in de ochtend, ugali (maispap) met bonen in de middag en precies hetzelfde in de avond maakt hun gedrevenheid nog meer bewonderenswaardig. Als beloning voor een hele dag training geven en alle regelzaken vooraf regelen de studenten, op kosten van PaLM, een welverdiende lunch. Op deze manier wordt de Club ondersteund en kunnen de studenten het zelf blijven organiseren.

Het contact met de artsen uit London was al goed, maar na hun bezoek alleen nog maar beter geworden. De waardering die ik heb gekregen van ze voor de afgelopen maanden werk heeft me nog meer energie gegeven en om het nog mooier te maken mag ik hopelijk, volgend jaar november, samen met hen de training van twee weken bieden in Mtwara.

Een mooier kado kan je mij niet geven…

Sinds afgelopen week heeft de Club de NTC (Nursing Training College) benaderd om hen ook te betrekken bij de Club om zo het werk te kunnen uitbreiden. Net zo gedreven als de Club deelnemers zetten zij zich nu ook in om kennis en vaardigheden met betrekking tot SRH uit te dragen.
Komende maanden zal er ook contact gezocht worden met de COTC in Lindi (100 km hier vandaan) om ook hen enthousiast te maken en zo het werk van de Club verder te kunnen verspreiden in Zuid-Tanzania.

Blij en gedreven ben ik om de laatste maanden, na onze vakantie, nog hard mee te mogen werken aan dit fantastische werk dat de Club doet. Er verschijnt binnenkort een handboek voor de Club dat ze handvatten geeft over hoe ze de trainingen kunnen bieden. Lesmateriaal en actieve werkvormen om zo Sexual and Reproductive Health levendiger te maken. Daarnaast worden er 5 houten dozen gemaakt waar al het materiaal in kan en het makkelijker maakt om te vervoeren. Om het werk van de Club meer onder de aandacht te brengen worden er t-shirts gemaakt met daarop het logo van PaLM en de school. En als laatste worden er, op kosten van PaLM, een nieuwe laptop, camera en telefoon aangeschaft, zodat de studenten zelfstandig verslaglegging kunnen doen, filmpjes kunnen maken en makkelijk contact kunnen houden met Londen en straks ook Nederland;)

Voor een impressie van wat de Club doet:

https://www.youtube.com/watch?v=eU9TVxBzFio&feature=youtu.be

https://www.youtube.com/watch?v=Ez4GaweQzgk

VETA 5

Aflopen maanden is er op de VETA hard gewerkt om de studenten klaar te stomen voor de City & Guilds examens. Binnen het project wordt deze City & Guilds kwalificatie als internationale standaard gebruikt om het curriculum van de VETA mee te vergelijken. Omdat er tussen beide curricula verschillen zitten, is er voor de leerlingen die op moeten voor het examen van City & Guilds een spoedprogramma opgezet om de gemiste onderdelen van City & Guilds alsnog te kunnen volgen. Voor de leraren en mijzelf dus de taak om de curricula te vergelijken en te onderzoeken in welke onderdelen nog les gegeven moest worden. Zo heb ik voor het eerst in mijn leven ook een echte officiële les geven over hoe om te gaan met een werkplaatshandboek en welke informatie daar nu eigenlijk allemaal in staat. Nou, dat lesgeven valt nog niet mee en helemaal het eindeloze geduld om een onderdeel drie keer uit te leggen in een half uur. Wat hebben die leraren Engels met mij toch af moeten zien op de HAVO ben ik nu achter :).

Begin december was het dan zover en heeft een selecte groep studenten naast de VETA examens ook de City & Guilds examens gedaan. Met de resultaten van deze City & Guilds examens kan uiteindelijk worden opgemaakt of het project een van de doelen heeft bereikt; “De VETA studenten lesgeven aan de hand van een internationale standaard”. Vol spanning kijkt iedereen dus uit naar het einde van Januari wanneer de resultaten van deze examens bekend zullen worden gemaakt.

Binnen de werkplaats van de Motor Vehicle Mechanics hebben we afgelopen maanden vooral veel kleine klusjes verricht om de werkplaats goed werkbaar te maken. Daarnaast zijn we begonnen het de afbreken van twee gedoneerde ambulances. Deze ambulances staan al sinds maart in de weg maar niemand voelde zich geroepen om er iets mee te gaan doen. Nu de werkplaats vol in bedrijf is, staan ze nog meer in de weg aangezien ze werkplekken voor normale auto’s bezet houden. Dus reden voor actie!

Ik heb geprobeerd eerst toestemming te krijgen om eraan te beginnen maar al die procedures en ongegronde argumenten voor vertraging was ik even helemaal beu dus heb ik zelf de leraren en leerlingen maar toestemming gegeven om ermee aan de slag te gaan. Het klinkt gek maar met het tempo van hier is Juni 2015 al dichtbij en de leraren en ik willen dat die ambulances weg hebben voordat ik weg ben, anders staan ze daar over 20 jaar nog in de weg. Dus dan maar een keer aan de slag zonder officiële toestemming.

Dat ik zelf toestemming had gegeven voor de sloop van de ziekenauto’s was natuurlijk niet aanvaardbaar voor het schoolhoofd. In zo’n situatie is er wel ineens de mogelijkheid tot directe actie. Hij was er dus ook als de kippen bij om ons op het matje te roepen en uitleg te vragen waarom wij al waren begonnen. Na wat gemorrel en geschipper waren we tot het punt gekomen dat we door mochten gaan met de sloop met de voorwaarde dat we een lijstje (tja, de zoveelste) moesten maken met wat we met de onderdelen zouden kunnen gaan doen. Ja zouden kunnen doen, vooral niet te concreet, maar we mochten door dus weg gaan die ziekenauto’s!

Al met al, na twee maanden, staan de ziekenauto’s er nu bij om na de vakantie ze met de slijptol te lijf te gaan en de body in stukken te slijpen! Daarna gaan we kijken wat we met de vergaarde materialen gaan doen, maar dat is het project voor de laatste paar maanden.

Tot slot heb ik de mogelijkheid gevonden om nu inmiddels 4 studenten op stage te laten gaan bij een van de westerse bedrijven in de haven. Gelukkig dat mijn counterpart Missinzo ook de meerwaarde van zo’n stage voor de studenten inziet en hij heeft dus graag meegewerkt om geschikte studenten te selecteren. Andere leraren vonden het allemaal maar te moeilijk om een student tijdens de normale schoolweken op stage te laten gaan. De studenten zouden dan teveel moeten missen en deze leraren zagen zelf niet de mogelijkheid om een middagje extra les te geven voor deze studenten. Tja, echt aandacht voor de student op de VETA is soms nog steeds ver te zoeken maar gelukkig zitten Missinzo en ik daar wel op dezelfde lijn en wij gunnen het die jongens enorm. Wat die jongens daar in 10 weken kunnen leren is wellicht nog meer dan wat ze op de VETA aangeleerd krijgen. Hopelijk dat we dit ook volgend jaar door kunnen zetten met eventueel nog wat stageplaatsen bij wat andere bedrijven.

Zo, en nu eerst lekker op vakantie!!!

Doeiiiiii!

Muk & Maarten

Cultuurverschillen

Hallo lieve mensen,

Hier dan weer een lekker, gezellig blogverhaal, gewoon omdat november een leuke maand is;)

We hebben alweer veel meegemaakt en volgende maand zullen we, voordat we op vakantie gaan, een update geven over onze projecten; VETA, PaLM en de verpleegkunde studenten.

Nu dus enkele anekdotes over ‘cultuurverschillen’;

- WK in Tanzania
Elke voetbalwedstrijd werd uitgezonden in bijna elke lokale pub hier in Mtwara. Geweldig om mee te maken en opvallend dat er geen enkele ‘powercut’ voorkwam. Voor het WK had Maarten een knal oranje broek laten maken en Muk had zelf al oranje kleding meegenomen vanuit NL, daarnaast zijn er nog, net voor het WK begon, enkele pakketjes uit NL aangekomen met oranje tierelantijntjes erin om onszelf en ons huis nog wat meer te versieren.
Off we went!! Knal oranje en helemaal klaar om ‘onze’ jongens aan te moedigen en alle Tanzanianen te laten zien dat we echte NL’se supporters zijn. Superspannende eerste wedstrijd en vol euforie de volgende dag in dezelfde outfit de stad in gegaan, trots als we waren. Maar….. ja, er is altijd een maar… De hoop dat mensen zouden reageren en aan ‘onze’ zijde zouden staan bleek een deceptie. De kleur oranje is namelijk erg ‘normaal’ in Tanzania, dus veel mensen lopen dagelijks in deze kleur. We vielen dus niet heel erg op en zijn met een pruillipgevoel afgedropen om ons toch weer op te maken voor de volgende strijd;)

- Certificaat
In Tanzania is het ontvangen van een certificaat een enorme prestatie. Zelfs als er een handeling of een cursus gedaan is wordt er gevraagd naar een certificaat. Nou klinkt dat nog niet zo verschillend en apart, maar het wordt bijvoorbeeld gedaan voor het volgen van lessen..jaja, dus naast het diploma dat ze aan het eind van de opleiding ontvangen, krijgen ze dus ook een ‘ik-heb-les-bijgewoond-certificaat’. Een ander voorbeeld is het ondersteunen bij het afnemen van enquêtes bij medescholieren, bam; certificaat in the pocket! Hoe mooier hoe beter, en het liefst met een iets te ver uitgerekte foto van de persoon afgedrukt op het certificaat en uiteraard wordt er zo snel mogelijk naar de copyshop gegaan om het juweeltje van het papiertje te plastificeren;)

- Films & kids
Jullie kennen vast (hopelijk) allemaal de film ‘Coming to America’ waarin Eddy Murphy een prins uit Afrika speelt die Amerika gaat bezoeken. De prins kent geen gebruiken uit de Amerikaanse cultuur en heeft niet door wat er om gaat in de Big Apple. In de film groet de prins op een gegeven moment zijn buren, maar die zijn er niet van gediend en roepen; ‘Fuck you’. De prins begrijpt niet wat er bedoeld wordt en groet met een grote glimlach terug; ‘Yes, yes, fuck you too!’
Deze scene is iets té bekend in Tanzania zonder dat men het doorheeft wat ze nou eigenlijk zeggen. Dagelijks worden wij, door met name jonge kinderen, gegroet met een vrolijke en spontane ‘Fuck you’, waarop toch elke keer weer grote ogen van verbazing op ons gezicht verschijnen, maar daarna ontstaat er ook op ons gezicht een glimlach;)

- Kat in de weg
Tja, dat is ook erg vervelend. Zit je lekker te eten in een prachtig restaurant aan zee, loopt er een kat continue om je tafel heen te bedelen om eten… Miauww, miauww…
Totdat een van de lieve medewerkers van het restaurant het zelfs zat is en de kat aan de kant wil hebben. Normaal, ja, dat is wat we zouden verwachten, zou ze het beestje een schop of een tik kunnen verkopen. Maar nee, deze manier hadden we nog niet eerder gezien. De medewerkster pakte de kat bij z’n oortje beet en trok deze zo van de tafel weg.. Het arme beestje werd met een scheef koppie weggesleurd en durfde niet meer terug te komen;)

- Eindeloos
Meetings in Tanzania (of moet ik zeggen; Afrika??). Wauw; ein-de-loos!!!
Heel veel praten, heel veel introductie en heeeeeeel veel blabla. Veel woorden gebruiken, vaak niet to-the-point en vooral niet ‘negatief’. Regelmatig aangeven dat hij/zij het niet te lang wil maken en vooral melden dat het nu kan afronden. En dan blijk je pas op de helft te zijn, want er blijven woorden, zinnen, alinea’s, lappen tekst komen. Ach ja, meetings zijn voor hele ‘belangrijke’ mensen, dus als deze uitlopen is dat omdat het heel ‘belangrijk’ was. Ook mooi, bij veel meetings is lunch inbegrepen, oftewel; veel mensen komen naar de meeting vanwege de lunch. Prachtig!!;)

- File parkeren
Ok, er blijkt ook een hiërarchie te zijn in het bezitten van auto’s. Heb je een grote auto, dan ben je de baas. Dit klinkt niet heel veel anders misschien dan hoe sommige mensen in NL denken, maar wellicht het volgende toch wel. Twee auto’s staan file geparkeerd. Eentje netjes in een (somehow) vak voor een winkeltje en eentje erachter. De auto die in het vak staat blijkt een grote pick up, degene erachter maar een ‘normale witte’ auto.
De baas van de pick-up wilde graag weg en in plaats van te kijken of de eigenaar van de ‘normale’ auto in de buurt was of even te wachten tot deze zelf weer weg zou gaan, is de baas van de pick-up achter het stuur gaan zitten van zijn bakbeest en heeft tot 3 keer toe de ‘normale’ auto geramd. Bam, bam, bam!! Nu dus ruimte genoeg om weg te rijden…. Zo doe je dat dus als je baas bent van een bakbeest!!;)

- Telefoon # 1
Boodschappen doen moeten we allemaal en erachter komen dat je mobiel het belangrijkste bezit blijkt te zijn voor de Tanzaniaan is echt een hele apart gewaarwording. In NL zouden we in een gesprek of handeling onze telefoon stilzetten, uitzetten, niet opnemen, of opnemen en aangeven dat je later terugbelt; klopt toch??
Hier is dat anders. Gaat je telefoon af, dan neem je op. Tijdens het afrekenen in een winkeltje ging de telefoon af van de caissière. Ja, opnemen, duh! Maar ook nog eens een gesprek van ruim 10 minuten voeren zonder ons verder te helpen, that was quite new to us!
Geduld is een Tanzaniaanse taak, daar zijn we achter. Na het ophangen zijn weer keurig verder geholpen en heeft de vriendelijke caissière ons een prettige dag gewenst. Wauw!! Moeten we in NL eens proberen;)

- TV’s & Airco’s
Hoe belangrijker je bent, hoe harder de TV en de Airco aanstaan. Kom je bijvoorbeeld bij ‘The Principal’ op een school, dan kom je bij ‘The Big Boss’ in zijn kantoor. Hier staat vaak een TV aan en hoe harder hoe beter. Ook staat de airco al zeker aan, maar ziet deze persoon (vaak en man) dat je een Mzungu (blanke/Europeaan/niet van hier) bent, dan grijpt (de meestal hij) al gauw naar de afstandsbediening van het apparaat om deze nog een paar graden lager te zetten.
Resultaat is dus; superkoud en luidruchtige omgeving waar je wellicht voor een (somehow) belangrijke vraag komt. Weten we dus dat we in gesprek moeten met een ‘Boss’, dan zorgen we voor een extra laagje, aangezien het zo koud wordt, dat we bijna verkrampen en snipverkouden het kantoor weer uitlopen. De TV staat al die tijd zo hard, dat we niet goed onze concentratie erbij kunnen houden om überhaupt nog een fatsoenlijk gesprek te voeren. Unieke ervaring;)

- Uitdelen
In Tanzania is het heel gebruikelijk om alles met de mensen om je heen te delen, vooral als het om eten gaat. Kom je iemand tegen die aan het eten is, wordt er vriendelijk gezegd; ‘Karibu chakula’, wat letterlijk betekent; ‘Welkom eten’.
Ok, heel ‘normaal’ nog, al eten ze hier meestal allemaal van één grote plaat in plaats van je eigen bordje hebben, maar dat ter zijde. Heb je een pak koekjes en wil je dit uitdelen aan de mensen om je heen, dan zal je niet verbaasd moeten opkijken als ze het hele pak koekjes van je aannemen. Ook dit is aardig bekend bij vele van jullie die van de ‘Afrikaanse’ cultuur hebben mogen proeven. Wat ons erg aan het lachen maakte was het feit dat Maarten een pak koekjes wilde uitdelen en deze in zijn geheel werd aangepakt en koekje voor koekje werd leeg gegeten door onze Tanzaniaanse buren, terwijl Maarten zelf maar één koekje had. Nadat de buren doorhadden dat Maarten’s koekje op was werd hem er toch nog één aangeboden met van die grote ogen en een vragend blik; ‘Maarten, wil jij nog een koekje….mag hoor’. Hahahaha!;)

- Telefoon # 2
Het houdt niet op. Tijdens een potje volleybal gaat de telefoon af in de zak van een van de spelers. En aangezien je altijd je telefoon opneemt, zo ook deze keer. Waarschijnlijk niet omdat het een belangrijk belletje is, nee, waarschijnlijk omdat het gewoon heel interessant eruit ziet. En weglopen uit het veld zal ook niet gebeuren. Dus de telefoon wordt opgenomen, terwijl de bal in het spel is en uiteraard naast de bellende speler neervalt. Als dan het team vol verbazing de speler aan staat te kijken, kijkt deze met grote ogen het team rond en haalt zijn schouders op met de uitleg; ‘Ja, hallo, ik was toch aan het bellen’!;)

- Mvua
M-V-U-A betekent R-E-G-E-N. Ja, dat is dus Kiswahili voor regen.
Hier in Zuid Tanzania, zoals in heel Tanzania, kennen we het regen seizoen en het niet-regen seizoen. Mooi he?? geen herfst, winter, lente, zomer. Nee, gewoon heet en nat of heet en minder nat. Als het regent in Tanzania dan kunnen er liters water zich opsparen in plassen langs de weg. Hele overstromingen komen voor. Dit is allemaal zo vreemd nog niet, maar deze standaard hebben dat regen absoluut een reden is om óf te laat op werk of school te komen óf helemaal niet op werk of school te komen, is voor ons NL’ers echt bizar. In NL kennen we het als een onacceptabele smoes, hier is het een gegronde reden!;)

- ‘Somehow’
Bijna in elke zin in een gesprek met een Tanzaniaan komt de uitdrukking ‘ somehow’ voor.
‘Hoe is het met je vrouw’ – ‘Somehow good’. ‘How far are we in the process?’ – ‘Somehow finished’. ‘Where are the floadings’ – ‘Somehow everywhere’..... en ga zo maar door.
Het is een prachtige uitdrukking en dekt eigenlijk alles dat je zou willen omzeilen of niet zeker weet. Het is zelfs zo prettig dat we het zelf ook zijn gaan gebruiken.
‘We’re somehow ready for the last 7 months in Tanzania’;)

Tot de volgende!!

Groetjes M&M

Amani (peace)

Hallo allemaal,

Jeetje wat staat de wereld op z’n kop. Dit is iets wat ook wij elke dag weer ervaren. In Mtwara is het internet zo goed dat we uitgebreid gebruik kunnen maken van de NOS-app en dus elke dag de berichten lezen over alle ellende. In NL, in Tanzania, in elk land is er wel iets gaande waar we ons zorgen om kunnen maken, druk of boos om maken of weten wij veel wat nog meer. Maar met name het geloof blijft een oorzaak van dreiging zoals het momenteel geschetst wordt.

IS, Boko Harem, Al-Shabaab, en zo zijn er nog velen op te noemen. Allen in actie tegen anderen omdat ze zichzelf wijs maken dat hun geloof dat van ze vraagt. Ook wij houden ons hart vast als het gaat om aanslagen en ontvoeringen, wat ons allemaal kan overkomen. Wat wij met name zorgelijk en vooral erg vervelend vinden is dat de strijd tussen deze extremisten en de rest van de wereld vaak op de Islam wordt geschoven.

We beschrijven dit omdat wij hier in Mtwara erg goede ervaringen hebben als het gaat om de mix van religies. Haat of wrok tegen elkaar omdat hij of zij een ander geloof heeft is hier helemaal niet aan de orde. Wij wonen in een gebied dat voor 95% Islamitisch is. Veel vrouwen dragen een hoofddoek en regelmatig zien we vrouwen die een burka dragen. De moskee wekt ons elke dag om 5:00 uur, maar ook de kerkklokken luiden elke dag en niemand lijkt er een probleem van te maken. Onze directe buren, the Waziri family, is zo Islamitisch als maar kan. Baba Waziri is Arabisch leraar, bid elke dag door prachtige gebeden te zingen samen met zijn studenten. Maar ook niet moslim vrouwen en mannen lopen wanneer ze willen met een hoofddoek of een gewaad omdat ze het ook mooi vinden. Het kan hier allemaal door elkaar en niemand die er een probleem van maakt, omdat er geen geloof is dat zegt dat dit niet mag.

Besnijdenissen worden gevierd hier en hoort bij de cultuur. Hier zitten natuurlijk wel medische gevaren aan, aangezien veel besnijdenissen worden uitgevoerd in het lemen hutje waar het kleine ventje woont. Hoe fel wij (met name Muk) ook tegen elke vorm van besnijdenis zijn, het is hier de cultuur en wie zijn wij om daar keihard over te oordelen. Wij hebben er voor gekozen om hier heen te komen, dus zullen wij ons moeten aanpassen. En het enige dat wij kunnen doen is het stimuleren van een zo goed en veilige manier hiervan.

Helaas komt vrouwenbesnijdenis ook nog geregeld voor, met name in het noorden van het land. Enkele stammen (waaronder de Masai) passen het nog steeds toe. Dit is illegaal en een typisch geval van totale verwaarlozing door de overheid om het uit te bannen.

Regelmatig wordt er gevraagd naar onze religie. De meesten van jullie weten dat wij allebei niet erg religieus zijn, maar uiteraard wel in ‘iets’ geloven (waarschijnlijk is dat ‘iets’ met name ‘onszelf’;)).
Maar helaas is het in Tanzania niet mogelijk om Atheïst of Humanist te zijn. Dus om maar een antwoord te geven, zeggen we meestal dat we uit een land komen waar veel verschillende religies samengaan, zodat ze inzien dat we sympathie hebben voor alle mogelijke religies die er bestaan. Of we zeggen dat we het later uitleggen en dat werkt ook nog steeds prima;)

‘Mungu’, oftewel God, is altijd aanwezig en een heel bekende uitspraak hier (zowel bij Islamitische mensen als Christenen) luidt dan ook; ‘Mungu, akipenda’. Wat betekent; ‘If God wishes’. Soms frustrerend om elke dag maar weer te horen, want om je leven te beteren zal je toch echt onder die boom vandaan moeten komen en zelf actie moeten ondernemen. Toch is het soms wel erg makkelijk om je erachter te verschuilen; ‘Ja, ja, if God wishes’;).

De spanning tussen de religies is in elk land te voelen. Toch lijkt het in Tanzania vrij rustig te verlopen. Vergeleken met de landen om ons heen is het een ‘stabiel’ land en dat al jaren. Wel is er steeds meer dreiging vanuit extremistische groeperingen, zoals Al Shabaab, maar gelukkig is er tot nu toe weinig gebeurd op het gebied van ernstige aanslagen.

Ondanks alle belachelijke en heftige beelden die we, met name via de NOS app, meekrijgen, voelen wij ons hier in Zuid Tanzania erg veilig. Tanzanianen zijn vriendelijk en geen hooghartig volk.

Tanzania heeft haar eigen cultuur, haar eigen stammen, haar eigen religies en haar eigen taal.
Hopen dat het zo blijft en dat Tanzania zich verder kan ‘ontwikkelen’, nu er allemaal grote veranderingen lijken plaats te vinden.

Ondanks alle ‘struggles’ van het leven in een compleet andere cultuur, genieten wij er enorm van en vooral van de openheid en de warmte van de prachtige mensen hier.

Lieve groetjes

Maarten & Muk

Businesswoman in Tanzania

Hoi allemaal,

Daar zijn we weer!! En nu met een heerlijk verhaal, al zeg ik het zelf;)

Heb je wel eens een gesprek gehad met iemand waarna je het gevoel had de hele wereld aan te kunnen?? Iemand die alleen maar kracht uitstraalt en je kippenvel bezorgt door gewoon te zijn wie hij/zij is?? Tijdens ons verblijf in Mtwara hebben we één vrouw mogen leren kennen die ons compleet omvergeblazen heeft door de gesprekken die we met haar hebben mogen voeren, maar vooral door in te zien wat voor een krachtig mens ze is.

Het gaat in dit geval Mama Waziri (hoe kan het ook anders;)).

Onze directe buurvrouw is moeder van twee kinderen, waarvan de eerste tijdens de geboorte is overleden en de tweede, genaamd Waziri, door ondersteuning van onze familie en vrienden een opleiding heeft genoten en straks als Elektricien aan de slag kan.
Mama Waziri is een vrouw die alleen maar kracht uitstraalt. Ze woont, samen met haar man, in een lemen hutje, wat het middelpunt van de wijk is. Ze kookt voor anderen, zorgt voor de kindjes in de wijk en heeft haar eigen kleine ‘business’.

De ‘business’ bestaat uit het volgende; omdat familie Waziri elektriciteit heeft komen verschillende gezinnen hun telefoon opladen bij hen; hiervoor betalen ze een paar cent, waar uiteindelijk de energierekening weer van betaald kan worden, en een beetje meer.
Zodra ze niet thuis is, is het stil naast ons huis. Soms is dat wel even lekker, maar toch zijn we altijd blij haar prachtige lach weer te kunnen zien en horen.
Als vrouw in Tanzania ben je verantwoordelijk voor het eten. Mama Waziri kookt ongelooflijk goed en Maarten en ik vinden het elke keer weer geweldig als ze zegt dat ze weer eens voor het avond eten zorgt. Rijst gekookt in verse kokosmelk, verse kip, verse groenten, verse vis; alles is zo lekker!

Omdat ze zo goed kookt en dat regelmatig te horen krijgt, heeft ze besloten de beste kok van Kiyanga (onze wijk) te worden. Dit resulteerde drie maanden geleden in het volledig snoeien van één van de twee bomen die ze voor hun huis hebben staan en het begin van de bouw van haar eigen restaurantje.
Van de één op de andere dag stond er ineens de basis van het restaurantje, de dag erna werden de zijkanten dichtgetimmerd met golfplaten die ze nog hadden liggen, dus alleen het dak en de vloer moesten nog. Het is geweldig om te zien dat mensen zelf het initiatief nemen om het leven ‘beter’ te maken. Uiteraard stimuleren Maarten en ik dit enorm en hadden we snel door dat Mama Waziri wel wat financiële ondersteuning kon gebruiken. Alleen wilde we haar niet zomaar wat schenken. We hebben haar, inmiddels 2 maanden geleden, uitgelegd dat wij haar wel geld willen lenen voor de rest van de bouw. Afgesproken dat ze eerst alles zou opschrijven wat ze nog nodig had en hoeveel dat zou gaan kosten. Daarna zouden we een plan maken en een soort regeling opstellen waarin beschreven staat wanneer en hoeveel ze terugbetaalt. Hollands dat we zijn, zijn we er van uit gegaan dat het natuurlijk in de vorm van een soort ‘contractje’ zou zijn, voordat ze het geld uit kon gaan geven. Dit blijkt dus een heel Westerse manier van denken, aangezien de dag erna het hele restaurantje af was en klaar voor gebruik. Op de vraag of ze toch geld had voor het dak en de vloer antwoordde ze; ‘Uhm nee’. En op de vraag hoe ze het dan voor elkaar gekregen had dat het ineens af was, antwoordde ze; ‘Ik heb gezegd tegen de klusjesmannen dat ik morgen betaal’. Oooowwwkkaayyyy. ‘Je hebt dus morgen het geld al nodig’. Waarop een bescheiden, maar duidelijke ‘Ndiyo’ (wat ‘ja’ betekent).
Maarten en ik keken elkaar aan en kregen allebei een grote glimlach op ons gezicht. Tja, het ervan uit gaan dat een lening zo geregeld wordt zoals wij dat gewend zijn is alweer een typisch cultuurverschil. Prachtig!!

Het restaurantje staat inmiddels, met 150 euro aan geleend geld en zonder plan wanneer het terug betaald wordt. Maar, het vertrouwen is er en Mama Waziri is er ongelooflijk zeker van dat ze binnen het jaar alles heeft afbetaald, sterker nog; ze beweert dat het haar makkelijk lukt binnen een half jaar;) Tja, en dat met het starten van het restaurantje in de maand juli; waarin het Ramadan was (haha), dus is ze pas in augustus gestart. Wel werd er die maand al dagelijks gevraagd door de mensen in de buurt wanneer ze open zou gaan.
Het mooie is; we hadden en hebben alle vertrouwen in haar en we weten dat ze alles terugbetaalt. Na de eerste 3 maanden die afbetaald worden geloven we het helemaal en dan krijgt ze de rest kado!

Nu, eind augustus, is het restaurantje nog niet eens een volle maand open. Vrijdag 8 augustus heeft ze een officiële opening gehad, wat inhield dat ze van 6 uur ’s ochtends tot 8 uur ’s ochtends gratis thee schonk. Ja hoor, wij waren er om 8:02 en moesten dus gewoon betalen;) Meer ‘businesswoman’ dan dit kan je je toch niet wensen! Te gek!

Superlekker eten, continue aanloop en de centjes stromen binnen.
De eerste dag had ze 20 chapati’s gemaakt (soort pannenkoeken) en 2 kilo rijst in kokosmelk gekookt, maar dit bleek al snel niet genoeg te zijn. Dag 2 had ze niet genoeg aan 40 chapati’s en 4 kilo rijst….en dag 3 heeft ze 60 chapati’s moeten maken en 6 kilo rijst moeten koken. Inmiddels kookt ze dagelijks 8 kilo rijst en daarnaast bonen, vis, cakes en ugali (meelpap). Gisteren wist ze trouwens nog te melden dat ze inmiddels 11 kilo rijst moet koken…. Het houdt niet op;)

Besef je dat dit allemaal op houtskool gebeurt en het voorbereidende werk uren in beslag neemt. Ze heeft dan ook vanaf het begin 2 (geweldig gemotiveerde en hardwerkende) meiden, Amina en Njema, in dienst die het samen met haar doen. Vanaf 4 uur ’s ochtends zijn ze al bezig met het voorbereidende werk en tot 22:00 uur zijn ze non-stop bezig met koken. Geweldig om te zien en te ervaren dat er zoveel wil en motivatie bij deze vrouwen aanwezig is. Er is natuurlijk wel één nadeel..ja, dat is er toch altijd? En dat is dat het ‘voorbereidingskeukentje’ naast onze slaapkamer geplaatst is, dus vanaf 4 uur ’s ochtends worden we op een heel ‘natuurlijke’ manier gewekt door middel van pannen en kopjes en alles wat er in een keuken te vinden is, die tegen elkaar klinken of weer eens op de grond vallen… en dan is dat nog helemaal niks. De stemmen van deze vrouwen zijn zo luid en (van Amina) schel, dat je al in een deuk ligt als ze weer eens van voor het huis iets moeten overleggen met degene die achter het huis bezig is. En dan heb ik het dus ook nog niet gehad over het brandhout dat naast ons raam in stukjes wordt gehakt….hahahaha.

En of het een businesswoman is; Mama Waziri heeft een geldkistje gekregen uit NL en houdt alles piekfijn bij. 2 weken geleden meldde ze dat ze elke dag TSH 2000 (ongeveer 1 euro) apart gaat houden om zo ons TSH 60000 per maand terug te kunnen betalen (dus ongeveer 30 euro). Na een half jaar is het dus wel aardig afbetaald.
Het is zo leuk allemaal!!
Mooie mensen als deze maken het leven hier extra waardevol. Wij proberen te ondersteunen waar we kunnen en dan is het hartverwarmend om te zien dat mensen dan hun kansen pakken om voor henzelf, maar dus ook voor anderen, het leven beter te maken.

Maarten en ik krijgen hier zoveel energie van en genieten des te harder van ons verblijf hier in Tanzania.

Lieve groetjes

M&M