VETA 4: Vooruitgang

Dag trouwe lezers,

Het heeft even geduurd maar tussen al het gezellige bezoek door, wordt er ook nog gewerkt, dus dit keer weer eens een update over de vooruitgang op de VETA. Afgelopen maanden heb ik aardige vooruitgang kunnen boeken in het verbeteren van de werkplaatsen van de afdeling motorvoertuigtechniek. Onderstaand zijn de meeste ingrijpende vooruitgangen beschreven.

Werkplaats vloer

Voor elke werkplaats binnen de VETA die wordt ondersteund door een VSO vrijwilliger wordt een nieuwe vloer gestort. De oude vloeren zijn erg versleten en zorgen naast een niet erg goed aanzicht, ook soms voor gevaarlijke situaties. Daarom is er door de VETA zelf aangegeven dat ze nieuwe vloeren zullen gaan aanleggen in de betreffende werkplaatsen. De werkplaats voor de afdeling motorvoertuigtechniek is de laatste in de rij van werkplaatsen op VETA Mtwara, wat als nadeel heeft dat we altijd als laatste aan de beurt zijn als er iets wordt geregeld door VETA. Echter heeft het ook als voordeel dat we mooi kunnen kijken hoe de dingen in de andere werkplaatsen worden geregeld en we daar wellicht onszelf een beetje op voor kunnen bereiden, met als hoop het soms wat sneller te kunnen laten verlopen.

Eind maart was het dus eindelijk zover, de mannen kwamen onze oude vloer eruit bikken. Dit gebeurt hier nog met hamer, beitel en brute mankracht (dagen lang met een kromme rug aan het werk). Om het toch een beetje te voelen heb ik een stukje geprobeerd, maar geloof me, die machines die er gemaakt zijn voor dit werk, die zijn er niet voor niks!! In de werkplaats zijn echter 2 en soms 3 mannen 3 weken bezig geweest om de werkplaats van de oude vloer te verlossen. Totaal duurde het verwijderen van de vloer nog anderhalve week langer omdat de mannen niet genoeg betaald kregen van de VETA en dus niet verder wilden. Alle werkplaatsen bij VETA hebben maar 1 klaslokaal en 1 magazijn, wij hebben er van beide 2 en dat is dus meer werk. Logisch dat ze stopten en er moest dus tussendoor even onderhandeld worden door VETA en de werkers.

Eenmaal de vloer eruit waren wij klaar om de nieuwe vloer te ontvangen. Op het hele proces van het weghakken en het storten van de nieuwe vloer hebben de leraren en wij vrijwilligers geen enkele invloed. Dit is een proces dat het VETA management regelt, dus zei bepalen hoe, wat en wanneer. Overleg is niet echt een veel gebruikte methode om dingen ook goed af te stemmen, dus we hebben 2 weken lijdzaam afgewacht met de hoop dat het storten van de nieuwe vloer snel zou gaan starten.

Na 2 weken wachten kwam eindelijk de nieuwe ploeg mensen die verantwoordelijk waren voor het storten van de vloer. Dit ging voorspoedig voor de eerste werkplaats. Binnen 1 week lag er een mooie nieuwe betonvloer en het eerste klaslokaal was ook weer klaar voor gebruik. De tweede werkplaats is 2 weken later afgemaakt omdat naast dat de vele regen ervoor zorgde dat de zeef om de kiezels te zeven niet te gebruiken was, er uiteindelijk ook nog te weinig kiezel was besteld dus dat ook tussendoor nog even moest worden geregeld.

Maar nu, na bijna 3 maanden zonder bruikbare vloer, hebben we nu een mooie, nieuwe gladde (voor Tanzaniaanse begrippen dan wel) vloer waardoor de werkplaats eindelijk weer in gebruik kan worden genomen.

Nieuw gereedschap

Eind 2013 heb ik voor de werkplaats heel wat nieuw gereedschap besteld. Zoals en nieuw bandenwissel apparaat, een diagnose apparaat voor electronische diagnoses en vooral veel hand gereedschap. Mijn bedoeling was om 2 garage trolleys compleet met gereedschap te laten overkomen met mijn bestelling. Na 2 maanden wachten werd bekend gemaakt dat alle inkopen waren afgerond en het gereedschap en machines geleverd waren aan het VSO hoofdkantoor in Dar es Salaam en klaar stonden om naar Mtwara te komen.

Eenmaal in Mtwara bleek dat bijna alles er was, alleen mijn twee trolleys waren geleverd zonder gereedschap. Een vrij essentieel onderdeel van de levering, maar helaas over het hoofd gezien;).
Al het gereedschap heb ik dus nu alsnog los moeten bestellen en weer door het hele inkoopproces (dit keer niet het VETA proces maar van VSO) heen laten gaan. Drie weken geleden was het gereedschap dan eindelijk alsnog geleverd, maar je kunt het op je klompen aanvoelen, dit keer ontbraken de speciale bakken waarin het gereedschap netjes geordend in de trolley bewaard kan worden. Je raakt eraan gewend kan ik je vertellen :). Hopelijk heb ik volgende maand dan eindelijk mijn gereedschapset helemaal compleet.

Training diagnose machine

Tijdens de periode dat de werkplaats zonder vloer zat, heb ik voor de leraren een training georganiseerd voor het gebruik van het elektronisch diagnose apparaat. Deze training was een hele week in Dar Es Salaam bij de leverancier. Een mooi uitstapje samen met de leraren en een kijkje in de keuken mogen nemen bij een groot transportbedrijf in Tanzania. Zowel de leraren als ik keken onze ogen uit en hebben zo weer heel wat nieuwe inspiratie gekregen. Ik heb er erg van genoten en stond bij sommige leraren toch versteld dat ze sommige onderwerpen sneller onder de knie kregen dan ik het voor ogen had. Tot slot kregen alle leraren een mooi certificaat van deelname omdat ze erop stonden dat ze deze zouden ontvangen. Het deed mij een beetje denken aan mijn eerste rijbewijs (als jochie van 8 jaar) dat ik had gekregen in het Autotron in Rosmalen.

Bezoek sponsor

Half april is de sponsor (British Gas (BG)) van het project de VETA komen bezoeken om te kijken hoe de voortgang van het project is. Om het eenvoudig te zeggen; zijn ze wat teleurgesteld in de snelheid waarmee de voortgang van het project verloopt. Het project op de VETA is opgezet om de studenten betere trainingsmogelijkheid te geven zodat de toekomstig afgestudeerde studenten wellicht aan de slag kunnen binnen een van de vele opstartende westerse bedrijven in de regio. Dit doel is erg hoog gegrepen, maar is wel een heel mooi streven. Echter, nu 2 jaar van het project verstreken is, blijkt dat het verbeteren van alleen al de werkplaatsen heel veel meer tijd in beslag neemt dan van tevoren is aangenomen. Doordat dit langer duurt blijft er dus minder tijd over om als VSO vrijwilliger de leraren ook nog te trainen hoe zij efficiënt en goed kunnen werken binnen een nieuwe werkplaats.

Omdat de sponsor toch graag het project wil laten slagen, hebben ze ervoor gekozen om voor ons vrijwilligers meer geld beschikbaar te maken om de verbeteringen binnen de werkplaatsen sneller te laten verlopen. Doordat wij direct budget kunnen aanvragen scheelt het een boel tijd om niet door de VETA procedures en goedkeuringen heen te hoeven gaan. De komende maanden staan dus in het teken om nieuwe budgetten op te stellen en hopen dat alles wat we aanvragen ook besteld mag gaan worden. Of deze oplossing nu de meest duurzame oplossing is valt mijns inziens te betwijfelen, maar de kans dat de werkplaatsen nieuwe machines en gereedschappen krijgen is meer verzekerd. Maar ja, om de studenten beter training te geven zullen alleen nieuwe machines en gereedschap niet volstaan.

Schoolhoofd

Nu wij vrijwilligers een eigen budget kunnen opstellen voor de verbetering van de werkplaats ben ik ook druk aan de slag gegaan om dit budget samen met mijn leraren op te stellen. Na goedkeuring van het budget heb ik ervoor gekozen om mijn budget via de bankrekening van het project te laten overmaken. Wat ik toen nog niet wist is dat als er geld van deze rekening moeten worden gehaald, een goedkeuring van het schoolhoofd nodig is. Niet alles is altijd even duidelijk hier en geldzaken zijn helemaal moeilijk inzichtelijk te krijgen. Wel baarde het mij wat zorgen, want als het schoolhoofd ziet wat ik in de komende tijd allemaal voor ogen heb voor de werkplaats en daarvoor ook het geld heb, was ik bang dat als ik ooit nog iets van het schoolhoofd nodig zou moeten hebben, ik natuurlijk niks meer zou krijgen. De vraag die ik dan zou kunnen verwachten is: “Waarom regel je dat niet via VSO?”

Maar sommige mensen zijn anders. Het schoolhoofd heeft het natuurlijk goedgekeurd maar ik moest wel verantwoording afleggen waarom ik sommige dingen om mijn lijst had staan. Het feit dat ik verf, nieuwe verlichting en elektriciteit snoeren wilde gaan kopen van het vrijgemaakte budget door VSO en BG vond hij raar, omdat dit een taak van de VETA zou moeten zijn. Daar heeft hij ook helemaal gelijk in! Maar….er is altijd een maar…. als we in de werkplaats een dergelijke aanvraag doen, dan is er altijd wat om het proces te laten vertragen. Eerst is er geen budget, dan is de inkoopprocedure ineens veranderd, dan is het schoolhoofd ineens weer nergens te bekennen voor goedkeuring of duurt het gewoon 3 maanden voordat we überhaupt weten waaraan we aan toe zijn. Om die reden hebben mijn leraren en ik het dus op het budget van VSO gezet en hoeft VETA dat dus niet meer te regelen en betalen.

Dit was onbegrijpelijk voor het schoolhoofd en omdat dit VETA verantwoordelijkheid is, wilde hij dat VETA dit ging regelen en betalen. Het is miraculeus maar zo wil VETA dus ineens wat gaan regelen en betalen wat ze zeker niet hadden gedaan als wij het budget niet zelf hadden opgesteld. Nu is het natuurlijk alleen nog de vraag óf het ook gaat gebeuren of dat het schoolhoofd alleen moest laten zien dat hij belangrijk is. Het budget wat wij er voor hebben hou ik in elk geval dan ook nog even apart voordat ik het aan andere dingen ga uitgeven, want morgen kan de wind toch ineens weer anders waaien.

Tot slot

Het werken op de VETA blijft een groot avontuur en soms is het wat demotiverend en soms gaan er zaken ineens erg goed waardoor de energie niet te stoppen is. Al het gedraai, gekronkel en de hiërarchie hier is wel een gewaarwording en ik leer er mee omgaan. Maar als ik zie wat de leerlingen nu opschieten met het hele project hier dan valt dat helaas nog wel tegen. Met mijn werk in het opbouwen van de werkplaats probeer ik zoveel mogelijk om studenten die willen erbij te betrekken en als studenten aan het werk zijn dan help ik ze graag waar nodig. Echter het onderwijs (en het inzicht dat dit moet verbeteren) laat nog erg te wensen over, waardoor de kans dat afgestudeerde studenten het niveau halen waar het project naar verlangt nog heel ver weg is.

Groet,

M&M

Back in motion!!

Beste volgers!!!

We zijn er weer! Na een ‘blackout’ van reismee.nl door server problemen is een heel deel van ons blog verloren gegaan…Gelukkig is een deel ook weer hersteld, maar hebben we zelf enkele maanden niks kunnen posten en hebben jullie niets nieuws kunnen lezen.
Omdat een deel weg is, plaatsen we de afgelopen verhalen weer in één keer erop.
Daarna zal Maarten het nieuwe VETA verhaal erop plaatsen en kunnen jullie ons vanaf nu weer op de voet volgen.
Nou is ook de mailinglijst gedelete, dus ken je mensen die zich hadden aangemeld; laat het hun weten, zodat ze zich opnieuw kunnen inschrijven.

Onze excuses namens reismee.nl…. maar WE ZIJN ER WEER!!!!;)

Lieve groetjes
M&M

Ons huis & meer

Hallo hallo!!

Weer tijd voor een blogtekst, we hopen dat jullie het allemaal leuk vinden om te lezen. Het schrijven ervan vraagt van ons alleen maar wat tijd, heerlijke herinneringen en veel lachen;)

Ons huis!!! Eindelijk!! We hebben een filmpje gemaakt van ons huis. We hadden gehoopt dat ook onze zelfontworpen kast tegen deze tijd af zou zijn, maar aangezien de houtbewerking werkplaats op de VETA nog steeds (3 maanden) geen stroom heeft, kan onze kast niet gemaakt worden. Dus zullen we jullie proberen een goede indruk te geven van hoe ons huis er uit ziet, tja, zonder nieuwe kast;)

Geniet van het filmpje en geniet van de kleine anekdotes hieronder!!

- Engels leren

De buren (Baba en Mama Waziri) hadden enige tijd geleden al aangegeven dat ze graag Engels wilden leren. Na onze trip door zuid Tanzania hebben we met ze afgesproken dat we ze elke week wat les zouden geven. Zo gezegd, zo gedaan. Oh my god wat is het moeilijk om een taal aan te leren, laat staan een taal die niet je moedertaal is en al helemaal lastig als het aan mensen is die zelf geen woord Engels spreken. Challenging, met de hoofdletter C!!
Tijdens onze vakantie hadden we al boeken gekocht voor ze en schriftjes, zodat ze flink aan de studie konden. Ook een woordenboek Kiswahili – Engels bleek een goed aankoop.
Nu, na 8 weken les, gaat het zo goed, dat Baba Waziri les krijgt van Maarten en Mama Waziri van Muk. Baba Waziri gaat vliegends vlug, volgens mij ietsje té snel, waardoor hij dingen door elkaar haalt, maar ondanks dat begint hij het al aardig te spreken. Elke dag zien we hem leren en oefenen. Mama Waziri gaat iets minder snel, zij heeft ook amper school genoten én, heel belangrijk, ze werkt keihard elke dag (wat die man niet echt hoeft, alleen als hij gaat vissen;)). Ze heeft dus wat minder tijd om te oefenen. Wel begint ze het te begrijpen en oefenen we steeds weer. Groeten en een zinnen verstaan en begrijpen lukt aardig. Het spreken is nog lastig.

Een leuke verwarring; Baba Waziri kwam laatst even langs en zei in het ‘Tanzaniaans-Engels’; peace may be up on you. De klemtoon lag ietwat verkeerd, waardoor ik het niet goed kon verstaan. Waar hij upon bedoelde, zei hij up – on. Probeer het maar eens uit te spreken, dan hoor je het verschil wel. Ik moest hard lachen.

De laatste week willen ze eigenlijk wat vaker les, aangezien eind mei ons volgende bezoek komt. Vooral Baba Waziri wil dan zo graag een praatje kunnen maken met onze gasten en om de donateurs van het ‘Waziri goes to school’ project te bedanken.

- Fietsenmaker

De fietsenmaker in het dorp heeft één keer mijn band geplakt. Sindsdien weet iedereen wie wij zijn en kwam enige tijd geleden de buurman vertellen dat de fietsenmaker hem had verteld dat ik Kiswahili kan. Ik geloof dat ik hem in mijn beste Kiswahili heb weten te groeten en toen vooral heel vriendelijk naar hem heb staan kijken, met elke keer als hij wat vroeg ik een bedenkelijk gezicht tevoorschijn haalde. Toch is er toen een aardige conversatie ontstaan en heeft hij mijn band voor €0,25 prima geplakt.
Dat wij de Wazungu zijn die in het grote groene huis wonen is wel bekend in het dorp. Fijn, want de sociale controle is enorm, dus we voelen ons heel erg veilig. Wat het ook met zich mee brengt is het eindeloos gegroet, wat gelukkig nog steeds leuk is (al zouden we soms een foto van onszelf al zwaaiend aan de binnenkant van het raam van de auto willen plakken, zodat we het één keer even niet hoeven te doen;)).

- Slappe lach

De Engelse lessen zijn leuk, en vooral Baba Waziri vindt de manier van lesgeven van Maarten nu heel erg goed. Dat was in het begin nog iets anders, aangezien het niet helemaal duidelijk was wat Maarten zoal opschreef. Niet omdat hij het niet begreep, meer om het prachtige handschrift dat Maarten heeft. Dit had Baba Waziri dus voorzichtig aan mij uitgelegd, aangezien hij het huiswerk niet zo niet goed kon maken, want hij kon het niet lezen. Na heel goede feedback van de buurman op het handschrift van Maarten, kon Maarten eigenlijk alleen maar aangeven dat het de netste manier van schrijven was. Toen Maarten zijn werkaantekeningen liet zien, wat één en al gekrabbel is, kregen beide buren enorm grote ogen en schoten daarna alle keihard in de lach. Enkelen van jullie zullen de lach van Mama Waziri gaan meemaken, die is prachtig. Maar de slappe lach hadden wij nog niet meegemaakt. Ze rolde nog net niet over de grond en tranen biggelde over haar wangen. En bij ons dus ook, wat heerlijk!!!

- Bruiloft

27 april 2014 gaan wij voor het eerst in ons leven een Arabische bruiloft bijwonen. HELP! Wat moeten we aan, wat moeten we geven, hoe lang gaat dat wel niet duren????
Als we het allemaal goed begrepen hebben (het blijft altijd en gok met die taalbarrière), dan gaan 2 stellen op één dag trouwen. Nou, hiephoi, dat weten we in ieder geval. Wie het precies zijn weten we niet, maar dat de zus van Mama Waziri de uitnodigingen kwam brengen was wel duidelijk, aangezien die als twee druppels water op elkaar lijken.
Tot nu toe zijn we erachter wat Muk aan moet tijdens de bruiloft. Het heet een ‘dela’ (heeft niks met uitvaarten te maken, aangezien het toch echt om een trouwerij gaat…nou ja, hopen we;)) en is meer een gewaad dan een jurk (fijn, zo camoufleert het mijn rondingen goed en ben ik in plaats van mezelf één groot gekleurd vlak) en moet nog gekocht worden. Tja, Maarten’s outfit moeten we nog even navragen. Ik was al lang blij deze info te hebben voor mezelf (het duurde 2 uur om hier achter te komen). En dan; wat geef je het bruidspaar?? Gelukkig wordt hier geen ‘American-style’ kado’s geven, gewoonweg omdat ze het niet kennen en er geen geld voor hebben. In deze cultuur spreek je met de buurt af hoeveel Tanzaniaanse Shillings je geeft en is een bedrag van ongeveer € 5,- (hopen we) al heel wat (poeh hee!!). We vinden het geweldig om uitgenodigd te zijn, zie voor de uitnodigingen de foto’s. Wel zijn we een heel klein beetje bang dat na de 27^e alle stellen in de buurt die in het huwelijksbootje gaan stappen ons gaan uitnodigen. Dan krijgen we het waarschijnlijk nog druk komend jaar;) hahaha.

- Mobiele telefonie

De mobiele telefoons zijn in zuid Tanzania enorm in opkomst. Geweldig handig en oh zo interessant. Overal waar we komen horen we weer een leuk ringtone’tje en zijn er mensen aan het bellen of muziek aan het luisteren. De Chineze belapparaatjes (lees troep) bestaan in de leukste varianten van de beste (nep) merken, zoals; Singsung.
Wie een mobiel heeft is belangrijk en als deze afgaat dan is prioriteit nummer één; opnemen!
Het enige wat dit van ons vraagt is; geduld! (toch blijft het verbazen…)

Tijdens de les gaat de telefoon af van de docent en deze wordt gewoon opgenomen. De caissière in de ‘supermarkt’ zal haar taak laten liggen en ons gewoon even laten wachten zodra haar mobiel afgaat; opnemen! En zelfs tijdens een potje volleybal, als de bal nog in het spel is en er gaat een mobiel af, wordt er doodleuk op dat moment het mobieltje uit de zak getrokken en opgenomen, maar gelukkig alleen maar om te zeggen dat hij nu aan het volleyballen is en zo terug belt. Ja, shit, bal op de grond en punt voor de andere partij! Dus; Geduld, verbazing en heel hard lachen als het gaat om deze nieuwe trend!!

- Chuna Schoolbus

De kleine gele schoolbus die hier door de wijk rijdt en kinderen ophaalt had 4 weken geleden pech. Het linkervoorwiel was afgebroken. Midden op straat heeft het busje een volle week helemaal in z’n eentje in de regen moeten staan. Dat niemand er langs kon bleek bijzaak en de voortuin van de buren ietsje verderop werd dus gebruikt als ‘doorgaande’ weg. Net op het moment dat er enorme regenbuien langskwamen en het tuintje dus eerder en modderpoel was dan een goed bereidbaar stuk land. Eindelijk was na een week de bus weer weg en reed deze weer vrolijk rond. Nog geen 2 weken later stond precies op dezelfde plek het busje weer stil. Dit keer was het rechtervoorwiel afgebroken;) Alleen dit keer had men wel bedacht het busje van de weg af te halen, zodat auto’s gewoon gebruik konden maken van de ‘normale’ weg.

Inmiddels rijdt het busje weer en elke ochtend toetert ie om 7:00 uur ’s ochtends met een toeter die eerder lijkt op het gakken van een schorre gans dan op een professionele schoolbustoeter.

Tot zover!

Groetjes Maarten & Muk

The SHC

Hallo beste lezers!!

Na bijna een maand weer een blogtekst, dit keer gewijd aan het vrijwilligerswerk voor ik doe voor ´The Sexual Health Club´ in Mtwara.

PaLM (Partnerships London Mtwara) is een kleine NGO die in 2006 opgericht is door een arts gespecialiseerd in Public Healthcare en Sexual Health en werkzaam is in het Kings College Hospital in Londen.

PaLM biedt sexual health trainingen aan bij de COTC (Clinical Officers Training College) hier in Mtwara. Clinical Officer word je na een 3 jarige, intensieve opleiding. Wat ik ervan begrijp is het te vergelijken met arts-assistenten in Nederland. Een algemene opleiding tot basis arts, alleen dan in 3 jaar (veel minder praktijkervaring) en daarna is er de mogelijkheid om verder te studeren of te gaan werken in een kliniek of ziekenhuis.
In 2011 is de ‘Sexual Health Club’ opgericht binnen de COTC en deze wordt jaarlijks vernieuwd door nieuwe leden, aangezien de afgestudeerde studenten aan het werk gaan ergens in het land.
Deze SHC krijgt jaarlijks een up to date training van enkele artsen uit de UK, die zich inzetten voor PaLM. De onderwerpen die aan bod komen zijn met name; HIV/Aids/STI’s, Family planning/Contraceptives (inclusief condoomdemonstratie) en Unsafe abortion.
Afgelopen jaar heeft, door omstandigheden, geen training plaatsgevonden, terwijl er wel een ‘nieuwe’ club is gestart. Dan blijkt de afstand toch echt een enorme uitdaging te zijn. Want de club kampt met wat strubbelingen.
Het doel van de SHC is het bezoeken van scholen; zowel basisscholen als middelbare scholen, om daar seksuele voorlichting te geven. Momenteel is er ook contact met de docentenopleiding en de VETA waar Maarten werkt, zodat het programma uitgebreid kan worden.
De studenten die lid zijn van de SHC doen al het werk geheel vrijwillig. Ze krijgen er niks voor, alleen wat drinken en wat te eten op de dag dat de voorlichtingsworkshops worden gegeven. Dit maakt dat vooral de zeer betrokken studenten van de COTC zich inzetten en enorm gemotiveerd te werk gaan. De geheel vrijwillige inzet geldt dus ook voor mij, en dan smaken koekjes extra lekker moet ik je zeggen;). Zelf heb ik pas 1 schoolbezoek mee mogen maken, maar de energie die deze studenten mij geven door zelfverzekerd en gemotiveerd voor een groep van 50 studenten te gaan staan, is indrukwekkend!

Via een arts, die afgelopen jaar voor VSO in een dorp niet ver hier vandaan heeft gewerkt, ben ik in contact gekomen met PaLM. Doordat het contact tussen PaLM en de SHC wat verwaterd leek te zijn en de enorme afstand tussen TZ en de UK toch echt lastig blijkt, voelde ik mij heel erg welkom om deze kleine NGO te kunnen ondersteunen.

Zoals sommigen van jullie weten ben ik docente Verpleegkunde en heb ik in 2010, in samenwerking met de GGD Noord-Oost Gelderland, een peer-to-peer project in het kader van seksuele gezondheidszorg opgezet binnen het ROC in Apeldoorn. Jongeren die opgeleid worden tot ‘professionals’, die weer voorlichting bieden aan leeftijdgenoten door op andere scholen workshops te geven en evenementen en festivals te bezoeken. Daarnaast heb ik in 2011 een module ontwikkeld voor jongeren met een Turks of Marokkaanse achtergrond, tijdens mijn stage op een VMBO in Kanaleneiland, Utrecht.

Het project dat PaLM hier in Mtwara heeft lopen past dus goed bij wat ik de afgelopen jaren heb gedaan. Eigenlijk is het precies wat ik altijd heb willen doen!! Tijdens de opleiding Verpleegkunde wist ik al dat ik terug wilde naar Afrika, heel bewust heb ik toen gekozen voor een stage op de afdeling Obstetrie. Het onderwijs heb ik heel bewust gekozen, zodat ik een didactische aantekening zou hebben, want ik ben ervan overtuigd dat onderwijs dé manier is om een land in beweging te krijgen. Tijdens deze opleiding heb ik dus 2 projecten gedaan die gericht waren op seksuele gezondheid. Nu, na al heel wat jaren werkervaring, kan ik dan eindelijk het werk doen waar ik altijd zo naar uitkeek.
Dit was ook mijn doel toen ik solliciteerde bij VSO en nog steeds verbaast het mij dat er in Zuid Tanzania, waar het zo ontzettend hard nodig is, geen (internationaal) VSO project bestaat op het gebied van Sexual and Reproductive Health. Ik ben met VSO Tanzania in gesprek gegaan over de mogelijkheden en kansen (want het is toch een kans om iemand met 200% motivatie en de juiste papieren in te zetten op een project dat er enorm toe doet?), maar door een verandering in de manier van werken door VSO (projecten in plaats van individuele plaatsingen) was er geen budget beschikbaar om mij een plaatsing te bieden die compleet past bij mijn CV. Een kritische noot, maar een eerlijke mening; ik vind het onwaarschijnlijk en ongelooflijk dat en dergelijk project niet wordt uitgevoerd door een ontwikkelingsorganisatie als VSO. Ik zal mijn mening hieronder wat meer proberen te onderbouwen en daarmee geef ik vooral aan hoe gezegend en blij ik ben dat PaLM mijn kwaliteiten graag wil inzetten.

Zuid Tanzania is de regio van de Makonde stam. Deze stam is, naar wat ik er tot nu toe van heb meegekregen, een bijzondere. De positie van de vrouw is shokking!
Een onderzoeksrapport dat ik recent heb mogen lezen maakte mij misselijk over hoe er omgegaan wordt met meisjes die klaargestoomd worden voor de pubertijd. Het ‘meisje’ (van 9-12 jaar oud) wordt een maand lang afgezonderd van de buitenwereld om zo voorbereid te worden op het leven als ‘vrouw’ (ja, 12 jaar he…). De ‘medicijnvrouwen’ (oftewel oude oma’s) en andere vrouwen uit het dorp bereiden het meisje voor door verschillende rituelen met haar door te nemen. Bepaalde dansen, seksuele handelingen en de dreigementen (zoals bijvoorbeeld; clitoris wordt eraf gesneden als je je niet gedraagt) die ze in die maand meekrijgen is totale waanzin vanuit ons perspectief bekeken, althans; ik verwacht dat jullie dat met mij delen. Als vrouw, opgegroeid in een wereld waar mannen en vrouwen gelijk (horen te) zijn, kan ik er niet bij dat vrouwen in deze wereld niet keihard in opstand komen tegen deze absurde cultuur. Maar het lijkt de definitie van cultuur te zijn; weinig verandering in iets dat al generaties lang zo wordt toegepast.
Vrouwen in Tanzania worden niet verkracht; nee, het is ‘routine’ voor vrouwen in dit land om, zodra de of een man dat wil, met de benen wijd te gaan. Meisjes op basisscholen, middelbare scholen… welke school dan ook worden dagelijks slachtoffer van seksueel misbruik door docenten, ooms, vrienden van de familie, en ga zo maar door (Uiteraard geldt dit niet voor elke man).
Een voorbeeld; een docent die aangeeft dat een meisje van 16 ’s avonds naar zijn huis moet komen, anders krijgt ze een 3 als cijfer voor de toets die ze gemaakt heeft of de oom die ‘even’ op bezoek komt en ‘even’ seks heeft; alsof het NIKS is!
Op scholen geldt vaak de regel dat als een meisje zwanger raakt, ze van school af moet. Dit gebeurt dan ook regelmatig. Hoe ze zwanger raken?? Hoogstwaarschijnlijk door de docent!
Om niet van school af te moeten, moet zij dus van dat ‘vruchtje’ af. Abortus in Tanzania is ILLEGAAL. Prima, als dat je standpunt is als overheid; ok. Persoonlijk vind ik het niet ok, maar dat is mijn mening. Als abortus dan illegaal is; maak dan de gezondheidszorg en daarmee het verkrijgen van anticonceptiemiddelen extreem toegankelijk voor de hele bevolking!
Condooms zijn niet gratis in Tanzania (wattt????) en om aan welke vorm dan ook van anticonceptie (spiraal/pil/vrouwencondoom/implanon) te komen kan je alleen bij het ziekenhuis terecht. Laagdrempelig?? Dacht het niet! En laat ik dan al helemaal niet gaan beginnen over de Millenium Goals die compleet tegenstrijdig zijn met de aanpak van de Tanzaniaanse overheid, maar waar ze wel degelijk voor getekend hebben.

Gevolg is dus dat meisjes hier op hele jonge leeftijd zwanger raken. Abortus is illegaal en anticonceptiemiddelen duur en moeilijk verkrijgbaar. De enige oplossing dan is dus een onveilige abortus. Het drinken van het sap van een plant en hopen dat alleen het vruchtje het niet overleeft (dodelijke magie is het!).
Vorige jaar zijn er op de docentenopleiding (ja, je leest het goed; docenten in wording…die hoogstwaarschijnlijk zwanger zijn geraakt door hun eigen docenten) hier in Mtwara 8 meisjes overleden door deze onveilige vorm van abortus.
Dat deze meisjes al een kindje hebben of een heel gezin naast zich hebben waar ze al voor moeten zorgen, wordt niet of nauwelijks bij stil gestaan. Weg moeders, weg zusjes, weg dochters; alleen maar omdat de overheid het geen moer lijkt te schelen.

Net, ja echt net, 10 minuten geleden, kregen wij te horen dat er weer een kindje is overleden. De reden dat dit kindje is overleden is omdat de ouders geen geld hebben om naar het ziekenhuis te gaan om het kindje te laten onderzoeken. 2 jaar oud, net begonnen aan het leven. Het is hier de dagelijkse realiteit. Evenals de moeder van twee kleintje vorige week; overleden. En een vader van een kleintje, ook vorige week; overleden. Vorige maand, een jonge moeder die tijdens de bevalling is overleden en zo ook het net geboren hummeltje. Allemaal omdat de overheid gewoonweg niet voor haar mensen zorgt en zelf het geld opslokt. Heb je in dit land geen geld en word je ziek; dan ga je dood. Het nieuws van net kwam als een klap aan… het idee dat wij het geld wel hebben en dit kindje hadden kunnen redden, maakt me verdrietig. Het is bijzonder moeilijk om de keuze te moeten maken om het geld niet te geven, al zouden we zo graag willen. Wij kunnen niet voor alle mensen in onze omgeving de hulp bieden die er nodig is. Dit is niet vanuit hebzucht, want het liefst zou ik alles geven, alleen is het onmogelijk om de wereld te kunnen redden. Toen ik in Nederland woonde wist ik dit, maar dan is het altijd nog de ‘ver van mijn bed’ gedachte waar ik me achter kon ‘schuilen’. Want beelden op tv laten het zien, maar die kan je uitzetten en we gaan weer over op de orde van de dag. Daarnaast zijn we toch allemaal té druk met werk, de NS, naar de sportschool en op tijd klaar zitten voor De Wereld Draait Door (of voor sommigen GTST;))???
Het is zo, we kunnen niet anders; want dat is ons leven, onze cultuur, onze (ontwikkelde of verwende) maatschappij. De onmacht van een dergelijke situatie vreet aan me en elke keer als er iemand overlijdt voel ik mij schuldig en een ontzettend verwende jonge vrouw.

De positie van jonge meiden in Zuid Tanzania is afschuwelijk en het maakt mij boos dat er zo weinig aan gedaan wordt. Ik ben dus ongelooflijk gedreven om de SHC van de COTC in Mtwara alle steun te bieden die ze nodig heeft.
Momenteel ben ik 3 modules (1 voor basisscholen, 1 voor middelbare scholen/middelbare beroepsopleidingen en 1 voor de docentenopleiding) aan het ontwikkelen waarin alle informatie staat over de besproken onderwerpen (met uitgangspunt de informatie en standpunten van internationale organisaties als bijvoorbeeld de WHO), met daarin lesplannen en didactische werkvormen om zo de SHC houvast te geven om hun workshops goed te kunnen bieden. Met dank aan hele lieve mensen in Nederland en onder andere organisaties als RutgersWPF kan de SHC straks prachtige workshops bieden! Hopelijk worden scholen enthousiast en willen ze zelf ook een exemplaar van een van de modules, zodat de onderwerpen in de lessencyclus meegenomen worden.

Ik hoop het; ik hoop het zo…. Al is het iets van beweging die ik creëer door dit te doen en door de leden van de SHC wat houvast te bieden, zodat zij na volgend jaar weer verder kunnen; ik hoop het!

Één ding weet ik zeker en ben ik me elke dag meer en meer bewust van; ik mag in mijn handjes knijpen dat ik in een land als Nederland geboren ben!

Dank voor het lezen en tot de volgende keer!

Lieve groetjes
Muk.

Wist je dat??

Wist je dat…

• Een Tanzaniaanse bui in één dag een heel meer kan creëren?
• Muggen echt shitbeestjes zijn?
• Celine Dion echt te gek is?
• Yahtzee nog steeds niet verveelt?
• I’m alive?
• Onze kaas op is?
• ‘Nazi’ kokosnoot betekent?
• Band of Brothers toch echt een andere Nazi laat zien?
• My heart will go on?
• De lazergun ons al 2,5 maand niet geraakt heeft?
• In de file in Dar es Salaam je gewoon een aquarium mét vissen kan kopen?
• Onze kaas echt op is?
• That’s the way it is?
• Waziri dankzij heel veel lieve mensen op 17 maart start met zijn opleiding tot Elektricien?
• Ook auto’s gewoon met wasmiddel gewassen kunnen worden?
• Kippen hier ‘borstvoeding’ geven?
• ‘I come in peace’ de standaard zin is van de buurman (die Engels aan het leren is) als hij een praatje wil komen maken?
• 1 step forward 3 steps back betekent?
• P.O. Box 1305, Mtwara, Tanzania ons adres is?

Doeiii!!

VETA 3

Hallo lezers,

Hier een update van de ontwikkelingen binnen VETA.

Na onze vakantie ben ik weer druk aan de slag gegaan in de werkplaats met de inspectie van 4 grote draai en frees machines voor het reviseren van motorblokken. Het inspecteren heb ik samen met de hoofdleraar gedaan (Missinzo) en het was leuk om te ervaren dat ook hij erg gedreven was in het inspecteren en onderzoeken van de machines. Deze machines zijn alle vier niet in gebruik omdat bijvoorbeeld de elektromotor is doorgebrand (door alle fluctuaties in het spanningsnet hier) of omdat er onderdelen missen of kapot zijn. We hebben dus tijdens de inspecties een lijst gemaakt welke onderdelen nodig zijn om de machines weer aan de gang te krijgen. De leraren en ik willen deze machines graag aan de gang hebben omdat ze erg waardevol zijn. Naast dat deze machines een mooie aanvulling in de werkplaats zijn waarmee de studenten wat extra kunnen leren, kan met deze machines ook goed geld verdiend worden door het aantrekken van nieuwe klussen voor de werkplaats.

Na de inspectie ben ik contact gaan zoeken met de fabrikant in Italië om een prijsopgave van de benodigde onderdelen op te vragen. Dit alles gaat nog volgens de Westerse snelheid en eenvoud, een mailtje de deur uit en binnen een paar dagen een helder antwoord. Tot dit punt toe was het dus lekker wat schroeven, doorlezen van de handleidingen, contacten zoeken bij leverancier en genoeg blijven drinken om de hoeveelheid zweet te compenseren.

Eenmaal bericht van de leverancier was het even slikken. De totale kosten om de machines weer in bedrijf te krijgen blijkt meer dan 10.000 euro te zijn. In vergelijking met de waarde van de machines is het niet veel en ook met de gedachte dat met het gebruik van deze machines dit geld ook terug te verdienen valt is het bedrag niet schrikbarend. Echter deze gedachte dat je dit geld terug kan verdienen met de machines zelf is een gedachte die hier niet vanzelf bij de meeste mensen opkomt. Ze zien alleen dat het veel te veel geld is en dat zo’n bedrag niet beschikbaar is….en dan………..dan houdt het op. Ook het hoofd van de school kan alleen maar nee schudden en blijven wijzen op het volgen van procedures en de moeilijkheid om onderdelen buiten Tanzania in te kopen via de inkoopafdeling van VETA. De komende periode gaan we daarom een projectplan schrijven om het management van de VETA in te laten zien en ervan te overtuigen dat het de investering echt waar is. Hoe we de procedures te lijf gaan, dat zien we daarna wel weer, dat is pas een volgende stap.

Om een indruk te geven van hoe het inkoop proces hier binnen VETA gaat, hierbij de beschrijving en bevindingen tijdens het bestellen van een simpele laptop voor een nieuw diagnose apparaat dat in bestelling is voor de werkplaats:

Stap 1: Goedkeuring tot aanvraag laptop

Voordat er iets besteld kan worden buiten de kwartaal budgetten (welke ook te kort schieten om een laptop te kopen), moet er eerst goedkeuring van het school management komen. Hiervoor dient er dus een afspraak gemaakt te worden die op zijn Tanzaniaans nog 3 keer verzet moet worden omdat de betrokken mensen toch plots weer iets anders hebben of er gewoon niet zijn. Tijdens de vergadering wordt er wijs gesproken en vooral het schoolhoofd doet erg belangrijke uitspraken naar zijn team en de rest knikt wijselijk ja. Maar na een uurtje is het erdoor dat we een laptop mogen gaan bestellen.

Stap 2: Aanvraag laptop

Als er iets besteld moet worden moet een leraar een aanvraagformulier invullen waarin hij gedetailleerd beschrijft wat er besteld moet worden met daarbij de prijs. Voor de laptop zijn Missinzo en ik dus de stad in gegaan om uit te zoeken welke laptops geschikt zijn en wat de prijzen zijn zodat we het formulier geheel in konden vullen en er naar ons idee geen vragen meer mogelijk zouden zijn. Na het invullen (lees 4 uur werk in totaal met het bezoek naar de stad) is het formulier ingeleverd bij de inkoopafdeling.

Stap 3: Afhandeling bestelling

Eenmaal het formulier bij de afdeling inkoop, krijgen we bericht dat deze laptop te duur is. Ze bestellen normaal laptops voor 1.500.000 Tsh (ongeveer 700 euro) en wij vragen nu eentje met de prijs van 1.770.000 Tsh waarmee ze als eerst aangeven dat wij de boel belazeren (want hoe mooi is het om 270.000 Tsh in eigen zak te steken?;))! Eenmaal in gesprek hebben wij gevraagd naar de specificaties van de laptop die ze normaal bestellen en deze blijkt van iets mindere zware eisen te voldoen dus het feit dat hij dan goedkoper is dan degene die wij nodig hebben is heel begrijpelijk zou je zeggen, maar dat is niet voor iedereen begrijpelijk. Een hevige discussie tussen de twee mensen bij inkoop en Missinzo start en ik zit heerlijk op een stoel toe te kijken hoe dit verloopt. Op de achtergrond een muziekje uit een van de computers van de inkopers en een fris windje van de ventilator in mijn gezicht, het was een mooi schouwspel.

De uitkomst……..de inkoper dacht dat omdat ik als blanke mee was gegaan naar de winkel de prijs veel hoger was dan het eigenlijk moet zijn, dus hij besloot om zelf maar naar de winkel te gaan om te checken of de prijzen die wij hebben gekregen wel klopte. En tja, hij kwam om dezelfde prijs uit voor een laptop met onze specificaties. Als het goed is wordt nu dus toch de duurdere laptop besteld nadat de inkoper toch nog een keer heeft gevraagd of ze niet gewoon die van 1.500.000 Tsh mogen kopen. (Wel fijn om te ervaren dat het dus niet uitmaakt of de laptop besteld wordt door een Mzungu of niet!!)

Stap 4: Ontvangst

Het is nog niet zover dat we de laptop hebben maar naar verwachting kunnen hier niet zo heel veel obstakels meer tevoorschijn komen, echter je weet nooit waar ze nog mee gaan komen!

Met dit inkoopproces kun je begrijpen dat iets bestellen veel voeten in aarde heeft en erg lang duurt. Deze manier van werken is wel typerend voor zowel de VETA als andere overheidsinstanties. Ook bij het belastingkantoor, het postkantoor en de politie zie je deze lange weg elke keer weer terugkomen. Soms frustreert het enorm omdat je echt niet vooruitkomt terwijl het zo veel sneller kan, maar het lijkt soms alsof ze het er om doen om maar alles te vertragen. Mogelijk ligt het in het niet kunnen en willen nemen van de verantwoordelijkheid. Om ontwikkeling te zien in deze procedures en om de instelling van de mensen te veranderen is volgens mij heel veel meer nodig dan enkele vrijwilligers in het land. Dit zal op grote schaal (binnen de overheid) aangepakt moeten worden om überhaupt echt flinke vooruitgang te boeken, binnen een dergelijke organisatie als VETA werken mensen zoals ze het ‘gewend’ zijn. Wat ik doe is ermee leren omgaan. Zoals bij het bestellen van de laptop, soms even een stapje terug doen en maar gewoon accepteren dat het zo is en genieten van de situatie waar ik dan weer ben in beland. En veder richt ik me op het verbeteren van de werkplaats waar nog genoeg te doen is en wat wel bevatbaar en vooral leuk is voor mij als vrijwilliger hier bij de VETA.

Groet,

Maarten en Muk

Safari Njema

Wat is Tanzania een PRACHTIG land!!

Hallo allemaal, daar zijn we weer! De rondleiding door het huis komt er aan, maar we laten jullie eerst even meegenieten van de geweldige vakantie die we net achter de rug hebben.

10 december zijn we vertrokken naar Dar es Salaam voor de Annual Volunteer Conference van VSO. 80 man in 2 gigantische hotels en veel ervaringen en verhalen met elkaar delen. Erg leuk om andere volunteers te ontmoeten en om ons lekker te laten verwennen door goede koks en een luxe hotelkamer.
Omdat onze vakantie erna zou starten zijn we ´s ochtends vroeg met de auto vertrokken in plaats van de minimaal 9 uur durende busrit. Omdat het wel zo comfortabel is in een auto, wilden 2 andere volunteers, Claire en Helen, graag met ons meerijden. Leuk gezelschap, een veiligere manier van reizen en goedkoper voor ons.
De reis heeft ons ongeveer 9 uur gekost, even lang als de bus inderdaad, maar waar de bus maar 1 plasstop heeft van 10 minuten waarin je ook je lunch moet kopen, hebben wij er meerdere gehad en ruim een half uur gestopt om fatsoenlijk te kunnen eten. Onderweg natuurlijk meerdere malen aangehouden door de politie en ja, ze hebben hier laserguns! Of ze het echt doen is de vraag, dus de snelheid die ze aangeven moeten we met een korrel zout nemen. Wel is er sprake van 30.000 TSH (ongeveer € 15,-) boete als je te hard gereden hebt, ongeacht de snelheid. Shit, dat gebeurt ons dus vaker. Uiteraard werden we gestopt door een mannelijke politieagent en zat zijn, iets te voluptueuze officier, in de berm op een bankje de boete uit te schrijven. Als je weet dat 79% van de politie in dit land corrupt is, dan moest het ons toch lukken om de boete te reduceren. Maarten stapte als eerste de auto uit om te onderhandelen, dat verliep niet helemaal soepel. De prijs ging niet omlaag. Muk erachter aan met een zak pepernoten (bedankt nog Toon en Marianne!!) om de officier nog wat extra te geven. Wel moest ik eerst zelf eentje eten, want wie weet wilde de Goed Heilig Man (en de zwarte pieten die wel heel zwart waren aangegeven op de verpakking) madame vergiftigen.
Toch bleek het niet genoeg om de boete naar beneden te krijgen, dus moesten ook Claire en Helen ook uitstappen. Claire spreekt vloeiend Kiswahili en wist de dada in te palmen, daarnaast is Helen nog voluptueuzer dan dada politieofficier en vond de mannelijke versie haar wel heeeeel erg interessant. Claire bood dus ook vriendelijk Helens nummer aan de beste man aan om zo de prijs omlaag te krijgen. Uiteindelijk hebben we 2 x een goede maaltijd (10.000 TSH) voor dada voluptueus en meneer de flirter on duty mogen betalen om verder te rijden.

Eenmaal aangekomen in Dar, 2 kilometer van ons hotel af, stopte de auto ermee. Schrikken wel, want we zaten net op de periferie van Dar en om dan een breakdown te hebben is niet echt tof. Gelukkig kon Maarten de auto nog net van de weg afsturen en stonden we op de stoep van de periferie toch echt helemaal stil. Wat een mazzel dat Maarten Car Mechanic Advisor is voor VSO en gelukkig heel veel afweet van de Mitsubishi die we een paar maanden geleden gekocht hebben. De koppelingcilinder bleek stuk, dus de auto moest toch echt naar een garage. Maar ja, zover waren we nog niet. Daar stonden we dan, moe en hongerig met een dode auto en een en al file om ons heen. Gelukkig was Sjoerd, de tropendokter die voor VSO werkt en die ik ken vanuit Gelre Ziekenhuizen in Apeldoorn, met de auto naar Dar gekomen en bereid ons naar het hotel te slepen. Zo gezegd zo gedaan, na een goede maaltijd en 4 uur later, en het verliep allemaal soepeltjes.

AVC stond voor ons in het teken van gezelligheid, de auto repareren voor onze vakantie en naar de VSO kliniek, aangezien ik een raar abces bleek te hebben onder mijn oksel. Ook was mijn grote teen ontstoken, dus een AB kuur zou niet overbodig zijn. Tja, 30 jaar, een ander land en ´t lichaam gaat de meest gekke fratsen uithalen. Trekzalf en de AB kuur bleken niet genoeg, dus de dag vóór vertrek heeft de dokter een sneetje gezet en de holte gevuld met viezigheid schoongedrukt: AUW!

Na 3 dagen ‘verplichtingen’ waren we er helemaal klaar voor; auto gepakt, laatste inkopen gedaan, cilinder verwisseld en luchtfilter ook; op naar Morogoro voor onze eerste stop. Sjoerd en Annelies (VSO’ster die op Pemba woont) reden via dezelfde weg terug, dus we zijn samen opgereden. Erg gezellig in een enorm druk Dar en met name de constante politiecontroles along the way.
Want we zijn uiteraard weer meerdere malen aangehouden. Gelukkig hebben wij bij elke aanhouding toch echt een prima ervaring met de politie, als wij blijven glimlachen, dan doen zij dat ook.
Dit keer hadden we ingehaald over een doorgetrokken streep. Ja, duh, dat mag niet, dat weten wij ook wel. Maar de hele weg is ongeveer een lange doorgetrokken streep en de vrachtwagens kruipen de bult op. Helaas pindakaas; 30.000 TSH. Sjoerd en Maarten werden allebei aangehouden en Annelies en ik hebben niet eens onze charmes in de strijd hoeven gooien om de boete weer eens omlaag te krijgen. ‘Martinus Johannes Jozef’ is Maarten’s volledige naam en zo staat deze dan ook vermeld op zijn Tanzaniaans rijbewijs. Achternamen doen ze niet aan, zolang je maar 3 namen opgeeft (Muk heet bv; Micky Muk Voorend, want gewoon een voor- en achternaam kan echt niet).
‘Martinus’ is goed uit te spreken is en met z’n 1.95 m lengte maakte Maarten behoorlijk wat indruk. Deze combinatie met een glimlach en een grapje maakte dat de boete weer 10.000 TSH werd.

Maar natuurlijk was dat niet de laatste aanhouding; Sjoerd werd later aangehouden bij dezelfde politie agent als op de heenweg naar Dar een paar dagen daarvoor. Toen wist hij zich er onder uit te praten; nu zei de politie agent, met een grote lach op zijn gezicht, dat hij dit keer toch echt wel moest betalen;)

Eenmaal aangekomen in Morogoro hebben we heerlijk geluncht met Sjoerd en Annelies en hebben zij hun reis voortgezet en zijn wij heerlijk gaan relaxen in een mooi hostel.
Toen de weg naar Iringa (plaatsje in het midden van Tanzania), prachtig, bergachtig en levensgevaarlijk. We hebben tijdens onze reis al meer dan 10 vrachtwagens op hun kant gezien, waarvan we niet begrepen hoe deze in godsnaam zo van de weg konden raken.
Ze rijden hier als malloten en we vragen ons ernstig af hoe goed de rijscholen zijn en hoe veel ervaring de meeste chauffeurs hier hebben.
Extra voorzichtig zijn we dus, alleen inhalen als wij zelf zeker weten dat het kan en niet afgaan op een knipperlicht of handje van een zwaaiende vrachtwagenchauffeur die voor ons rijdt. Ook niet meer dan 300 km rijden op een ‘reisdag’ en afwisselen, zodat we de concentratie niet verliezen, want ja, iedereen weet dat een ongeluk in een klein hoekje zit. Hier is kan het een gat in de weg zijn, een onoplettende chauffeur, laagstaande zon of gewoon een enorme hoosbui.

Van Iringa zijn we naar Ruaha gegaan. Een prachtige National Park waar we een paar dagen zouden verblijven. We hadden een camping uitgezocht aan de rand van het park, aangezien de campings in het park belachelijk duur zijn. De tent opgezet en de volgende dag op ‘safari’. Check out the pics!!
De dag erna zouden we een ‘rust’dag hebben, aangezien 9 uur in de auto zitten en geconcentreerd naar dieren zoeken slopend is. Jammer genoeg werd ik ziek en kreeg ik zelfs koorts. Dit bleef stijgen, dus besloten we om weer terug te gaan naar Iringa. Ruaha ligt 115 km van Iringa af, in the middle of Tanzania. 115 km in Nederland is een eitje, aangezien het allemaal straks asfalt is. Deze weg was iets minder strak en we hebben het dan ook aardig snel afgelegd in 2 uur tijd.
2 dagen goed ziek geweest, uiteraard op malaria getest die negatief bleek te zijn en heel veel geslapen. Dit was voldoende om me weer goed genoeg te voelen om verder te reizen.

Na een licht, maar goed ontbijt, zijn we vertrokken naar ‘The Old Farm House’. En weer niet zonder aangehouden te worden. Dit keer niet door de politie, nee, Maarten wilde even snel geld halen en zette de auto dus aan de kant van de weg. Ik bleef zitten, want mocht het dan zo zijn dat we verkeerd ´geparkeerd´ stonden, kon ik de auto netjes wegrijden. 10 seconden nadat Maarten de auto uitgestapt was, en écht 10 seconden, zat er een man aan het rechter voorwiel. Toen ik ging kijken wat hij daar deed, zag ik dat hij een roestend wielklem erom heen had gedaan. Ik praten als brugman en uitleggen dat hij gewoon kon vragen of ik de auto aan de kant wilde zetten, maar geen enkele sympathie. Toen Maarten terugkwam, keek hij de man verbaasd aan en vroeg wat er aan de hand was. De klem ging er nog niet af. Natuurlijk kreeg de man (zoals elke ‘belangrijke’ Tanzaniaan) tijdens ons gesprek telefoon en liep een paar passen achteruit. Dit was genoeg voor Maarten om aan de wielklem te voelen. Deze bleek gewoon los te staan en hij heeft de klem vervolgens netjes achtergelaten in de berm. We stapten de auto in en reden weg. We hebben er daarna in de auto heel hard om gelachen;)
‘The Olde Farmhouse’; Een enorme boerderij wat gerund wordt door een Engelse lady en de net nieuwe Engelse manager, Richard.
We hebben er 3 nachten gekampeerd, lekker gewandeld en ongelooflijk lekker gegeten. Alles vers van het land, zelfs de koe, want die hebben we geslacht zien worden;)
Echt vakantie dus!!

Na de boerderij zijn we doorgereden naar Mbeya, dit stond niet in de planning, maar omdat we met Kerst graag iets ‘luxer’ wilden zitten, zijn we doorgereden naar een lodge die aangegeven stond in de reisbijbel (ook wel Lonely Planet genaamd;)).
‘Utengele Lodge Mbeya’; Wat een prachtige plek, geweldig uitzicht en idiootbelachelijkdure kamers.
Maar na 6 uur volle concentratie, geen lunch (en ik ben erachter dat niet alleen ik grumpy wordt als ik niet op tijd eet) en Kerst voor de deur besloten we onszelf flink te verwennen.
Het bed sliep fantastisch en daar wil ik het bij laten;)

Vanuit daar door naar Kitulo National Park, een geweldige rit met daarin een keienweg van 9 km aan haarspeldbochten (>50) de berg op en ik geloof dat Maarten en ik allebei blij waren dat ik reed. ‘Mukpaniekvogel’ zegt al genoeg denk ik, dus om dan zelf de controle over de auto te hebben is geen gek idee. Eenmaal bovenop; superkikkuh!! En wat een uitzicht!!
We zouden eigenlijk in het park overnachten om daar een paar mooie wandelingen te maken. Helaas kwam Mr. Donderwolk langs en maakte van de weg naar boven een flinke rivier naar beneden, dus hebben we besloten via de andere weg weer naar de hoofdweg te gaan. Geen Kitulo NP dus.
Door naar het volgende dorp, waar we onze 1^e Kerstdag in een lokaal hostel hebben gevierd met een heerlijk, droge, taaie kuku en veel te vette chipsi.

De ochtend erna op weg naar Njombe, waar we eigenlijk wilden verblijven, maar toen we erdoorheen reden vonden we het niet zo gezellig ogen en zijn we de 260 km doorgereden naar Songea. Songea is een dorp/stadje in het zuidwesten van Tanzania, 650 km Mtwara af.
Superleuk, groen (omdat het er veel regent;) en dat hebben we ook fijn mogen ervaren) en ontzettend gastvrij. Geen touristen, leuke markt, prachtig B&B en heerlijk eten.
Hier zijn we dan ook 4 nachten gebleven en heerlijk tot rust gekomen (hoezee Yahtzee!!;))

Na Songea zou het spannendste deel van de reis komen en dat bleek ook zo te zijn. Van Songea terug naar Mtwara is een stuk offroad van eerst 250 km naar Tunduru en daarna nog eens 200 km naar Masasi. Omdat het regenseizoen al aardig aan de gang is, hebben we in Songea goed geïnformeerd of het haalbaar was om het met onze auto te doen. We kregen verschillende meningen en hebben uiteindelijk een Fins stel dat we kennen uit Mtwara gebeld om te vragen hoe zij het ervaren hebben. Zij reizen hetzelfde ‘rondje Zuid Tanzania’, maar dan andersom.
Veel modder, heel veel modder en een 4x4 was sowieso nodig. En als we vast kwamen te zitten dan moesten we net zo lang wachten tot er een andere auto of bus langskwam die ons eruit kon trekken, als deze zelf nog niet vast zat of vast kwam te zitten.
Het verliep uiteindelijk zo; peace-of-cake!!!
Nou ja, 9 uur lang off road en continue volle concentratie om alle diepe gaten en grote keien te ontwijken was toch best heel inspannend! Omdat we 4 dagen in Songea elke dag een flinke bui hadden gehad, waren we bang dat de weg één grote blubberweg zou zijn en dat we vast zouden komen te zitten. De dag van vertrek was het echter helder en heeft het de hele dag niet geregend. Onderweg bleek dat het de dagen ervoor het hele off road stuk niet geregend had en zijn we dus zonder enige moeite naar Tunduru gereden. Daar moesten we sowieso overnachten om de volgende dag een zelfde takke eind naar Masasi af te leggen. 16,5 uur in 2 dagen off road is slopend, maar te gek om te doen!! En wat kan een auto veel hobbels hebben zonder kapot te gaan!! Maarten heeft nu eindelijk ervaren dat het robuuste ontwerp van een auto toch echt heel zinvol is;)

Oudejaar avond in Masasi gevierd met een andere VSO’ster en in het pikkedonker geproost met een flesje water op een geweldig mooi en gelukkig nieuw jaar.

Helaas moest 2014 voor ons meteen al afschuwelijk beginnen….. 1 januari, in de middag, werd ik gebeld door mijn ouders (die op dat moment op bezoek waren bij mijn broer in Costa Rica) die ons moesten vertellen dat mijn oom (de jongere broer van mijn moeder) die ochtend niet meer wakker is geworden. Hij laat zijn lieve vrouw en 2 jonge dochters achter.
Wat dit doet met je kan je van te voren niet weten. Meerdere familieleden zaten in het buitenland en waren zelfs moeilijk te bereiken. Gelukkig is iedereen terug in NL om elkaar te steunen.
Ondanks whatsapp en skype merk ik nu toch echt hoe ver weg we zitten.

Lieve mensen, zo’n afschuwelijk bericht doet ons alleen maar weer beseffen dat we nú leven en nú moeten genieten.

Later weer meer…..

Lieve groeten,

Maarten en Muk

VETA 2

Habari,

Vandaag weer wat over mijn werk op de VETA.

Het opruimen van de werkplaats en de opslag is voor het belangrijkste gedeelte achter de rug en nu is het een kwestie van het in stand houden. Daarnaast ben ik druk bezig geweest om te kijken welke gereedschappen en machines noodzakelijk zijn om het werken in de werkplaats te vereenvoudigen voor de leerlingen. Het opstellen van de lijst is niet het moeilijkste van alles, het lastige is nu om te gaan kijken waar we deze spullen kunnen kopen. In Mtwara is helemaal geen goed gereedschap te krijgen dus gaan een leraar en ik binnenkort naar Dar Es Salaam om te kijken wat we daar kunnen vinden. En na de inventarisatie van wat er in Dar te vinden is, zal ik ook verder moeten kijken of er mogelijk spullen van buiten Tanzania gekochte kunnen worden. Het klinkt allemaal misschien als simpele stappen, maar zo is het niet allemaal. Mailen of bellen heeft hier niet zoveel zin, als je wat geregeld wilt hebben moet je langs de winkel gaan. En zoals gezegd, de benodigde winkels zitten niet om de hoek.

Naast het uitzoeken van de nieuwe gereedschappen ben ik ook begonnen om, samen met de leraren van de afdeling motorvoertuigkunde, de werkplaatsen op te frissen zodat ze wat efficiënter en vooral veiliger worden. Wat er bijvoorbeeld gedaan moet worden is de grote schuifdeuren van nieuwe rollers te voorzien waardoor er niet meer met 5 leerlingen aan gehangen hoeft te worden om hem open te krijgen. Ook een veilige ladder naar de opslagzolder (ter vervanging van de huidige te korte ladder die nu op de werkbank staat en tegengehouden wordt door de pers om hem niet weg te laten schuiven) en, de al eerder genoemde, compressor lucht leiding aansluitingen vervangen door degelijke snelkoppelingen.

Veel van de klusjes zijn niet ingewikkeld maar moeten wel gedaan worden en de leraren vinden het allemaal erg goede ideeën. Mijn rol hierin is om de leraren te ondersteunen, ze zullen zelf de werkplaatsen op orde moeten krijgen en zo houden. Het is een uitdaging om het niet allemaal zelf aan te gaan pakken en de vaart erin te houden. Zou ik dat doen dan zullen de leraren hoogstwaarschijnlijk weer terugvallen in het zelfde patroon als hiervoor, waarbij er weinig terecht komt van structuur in de werkplaatsen en het bieden van onderwijs.

Sinds afgelopen weken zijn er ook wat strubbelingen tussen de beide leraren. Daarnaast is er ook nog wat onenigheid tussen het schoolmanagement en de medewerkers in de workshop. De strubbelingen tussen de leraren zijn ontstaan doordat de ene leraar, Mr Linus, is terug gezet van ‘hoofdleraar’ naar 2^de leraar en Mr. Missinzo nu hoofdleraar is geworden. De samenwerking tussen beide is door deze stap volledig spaak gelopen en ze vertellen elkaar amper wat ze aan het doen zijn. De strubbelingen tussen het management en de workshopmedewerkers zijn gebaseerd op de werkmethodes in de werkplaats. Vooral de afhandeling van reparaties aan auto’s van klanten moet transparanter worden, oftewel er mag niet meer bijgeklust worden voor eigen zak :). Dat is natuurlijk wel een domper voor de leraren en de monteur omdat dat een mooi extra centje verdiende. Nu moeten alle auto’s geregistreerd worden en de reparaties moeten vooraf besproken en kenbaar gemaakt worden bij het management. Verder heeft het management besloten om een van de leerlingmonteurs niet meer in dienst te houden wat inhoudt dat de hoofdmonteur nu zelf weer meer moet gaan werken en nieuwe leerlingen moet begeleiden. De ontslagen leerlingmonteur was al erg zelfstandig dus dat was makkelijk werk voor de klusjes, maar nu moeten de leraren en hoofdmonteur toch zelf weer aan de slag en meer met de werkplaats bezig zijn

Door al deze perikelen valt het niet mee om wat voor elkaar te krijgen. Maar het geeft ook ruimte om veranderingen door te voeren. Nu het management van de school zich zo bemoeit met de werkplaats, is er ook ruimte om onze ideeën met ze duidelijk te ventileren. En daarbij is de aanwezigheid van mij als VSO-er wel wenselijk om ook het management aan te spreken op hun verantwoordelijkheden en de afspraken die gemaakt zijn binnen het gehele project met VETA, VSO en BG. Hiërarchie is erg aanwezig binnen de cultuur hier, dus als de leraren iets van het management wensen, is het altijd maar de vraag of ze ergens komen. Het management heeft het laatste woord. Bij mijn collega VSO-ers is het al gebleken dat als wij het management blijven wijzen op de afspraken, er toch iets meer wordt gedaan. Nu dus afwachten of de veranderingen ook daadwerkelijk in gang gezet gaan worden en hoe dat zal gaan gebeuren.

Naast het bezig zijn met het verbeteren van de werkplaats ben ik afgelopen tijd ook bezig geweest om de auto en de twee motoren van VSO die we voor dit project ter beschikking hebben rijdend te maken en te houden. Zo ben ik bijvoorbeeld een paar dagen bezig geweest om de voorruit van de auto (Toyota Hylux) te regelen. Oh ja vervanging was nodig omdat tijdens een rit naar Lindi de motorkap los was geschoten en deze dus met volle vaart op het voorraam is geklapt, met als gevolg een grote ster in de ruit en een schitterende deuk in het dak. Het is niet de nieuwste auto meer dus een deukje meer of minder maakt niet uit, echter een beetje goed zicht door het voorraam is toch wel makkelijk.

Ik dus met een van de vaste monteurs naar de onderdelen winkel in Mtwara. Ook een schitterende beleving om daar wat te halen. Zie het zo voor je; 10 man staat naast elkaar aan de balie en iedereen probeert zoveel mogelijk oogcontact te maken met de man achter de balie, zodat hij als eerst geholpen wordt. En als je net nieuw binnenkomt en er eigenlijk geen plek is aan de balie, dan wring je je er toch gewoon tussen en ga je ook over de balie hangen met al je onderdelen die je nodig hebt. Of dat nu een lagertje is of een complete nieuwe achteras van je vrachtauto, je neemt het helemaal mee naar de winkel en legt het op de balie!

Na een uurtje (en dat is snel!!) hadden we een voorruit en konden we weer terug naar VETA. Achteraf bleek het (natuurlijk) niet de goede ruit te zijn en ik ben dus nog 3 keer terug gemoeten naar de winkel om dan toch uiteindelijk eentje te krijgen die wel past. Omdat de oude ruit er al wel was uitgehaald ben ik op pad geweest in de auto zonder voorraam. Een hele ’Afrikaanse’ beleving eigenlijk…. een rammelende pick-up zonder raam, hobbelend over de wegen vol stof en m’n ogen nog verder dichtgeknepen, omdat nu niet alleen de zon enorm verblindt, ook al het stof van de voorganger is niet bepaald aangenaam in de ogen.

Maar ook al klinkt het Afrikaans, het rijden zonder voorraam is zelfs niet geheel gebruikelijk in Mtwara. De politie vond het eigenlijk niet zo’n goed idee en hield ons dus aan. Na wat gewik en geweeg, het laten zien van mijn rijbewijs, de aanwezigheid van de gevarendriehoek en een brandblusser en het feit dat ik mijn gordel toch wel droeg mocht ik doorrijden naar de stad, maar niet nog een keer zo rijden. Na de aanhouding hebben we alleen nog maar binnendoor weggetjes gepakt om de politie te vermijden. Resultaat was; nog meer hobbels en stof, maar net zo leuk! Wat zal het straks weer wennen zijn als ik weer eens over een Nederlandse vlakgeasfalteerde weg in een auto rijd en er geen rammeltje te horen is aan de auto…….wellicht dat ik dan de verkeersdrempels dan toch een keer ga waarderen :).

Oh en tot slot nog ever terugkomen op onze Kiswahili cursus. Erg leuk en het voornaamste wat ons geleerd is dat we vooral iedereen moet blijven groeten. Het kan best vermoeiend zijn, aangezien het groeten al gauw een heen en weer is van alles wat je kan bedenken en dat een heel vaak per dag..Maar, ik begin er steeds meer plezier in te hebben, helemaal op het werk met het groeten van de tuinman. Een brede glimlach komt elke keer tevoorschijn als hij me ziet en zodra ik hem groet en mijn duim op steek, zwaait hij vrolijk terug. Dat daardoor de kruiwagen die hij eigenlijk voort aan het duwen is elke keer weer omvalt omdat hij een hand los moet laten, deert hem niks en laat bij mij een bijna net zo’n grote glimlach verschijnen.

Tot snel weer!

Groeten,

Maarten en Muk

Kesho!!

‘Kesho’

Haaaaa, daar zijn we weer…. Het heeft even geduurd en er is intussen weer veel gebeurd.

Als eerst: DANKDANKDANKDANKDANK voor de POST!!!!
De prachtige kaarten, de geweldige brief van Ome Toon met hele mooie woorden en de 2 dozen van onze ouders met een flinke bestelling erin!! GEWELDIG!!!
Het is echt een kado om naar het postkantoor te gaan en met een kaartje of klein/groot pakket terug naar huis te kunnen. Je kan het je amper voorstellen, maar het maakt onze dag zoooooo leuk!!
Alle post die aankomt is namelijk leuk en positief…. Wat anders dan de blauwe enveloppen die we van de belastingdienst kennen;)
Jullie maken ons blij!!! Asante sana!!

En dan onze avonturen van de afgelopen weken.. tja, waar moet ik dan beginnen…ok, MST.
Marie Stopes Tanzania… een prachtige NGO die zich bekommert om onder andere jonge moeders, jongeren en alles wat te maken heeft met seksuele gezondheid.
Dit zou dé NGO zijn waar Muk zich bij aan zou sluiten en betrokken zou raken bij een prachtig project dat ze in Mtwara hebben, volgens de website.
Om in contact te komen heb ik hard mijn best gedaan. Eerst contact met een arts in Mtwara, hele vriendelijke man en hij verwees mij door naar het hoofdkantoor van MST. Dus gemaild, werkte niet.. nog een keer, ook niet.. toen maar gebeld en in contact gekomen. Of we konden afspreken op het hoofdkantoor in Dar es Salaam. Slimme ik, wist ik dat we sowieso naar Dar gingen voor de training van VSO, dus dat kwam mooi uit. ‘Bel maar als je in Dar bent’. ‘Goed zo, zal ik doen!’

Op 5 oktober zijn we ’s ochtends vroeg vertrokken met de lokale bus naar Dar es Salaam voor de ICT (In Country Training) van VSO. Eenmaal aangekomen stond er een 3 daagse training op het hoofdkantoor ons op te wachten, met daarna de languagetraining (Kiswahili voor degene die het nog niet wisten;)) in Morogoro.
De training was ontzettend leuk. De groep nieuwe VSO’ers was niet te groot en leuk om nieuwe mensen te leren kennen. Meerdere sprekers die aan het woord kwamen. Jean, de Country Director, sprak over de visie en missie van VSO. Erg gedreven en enthousiast en Maarten en ik hebben allebei een goed gevoel bij deze man als leider van de club. Ook heeft Louise, een Britse VSO’er die een groot ‘gender’project ondersteunt een praatje gehouden. Geweldig om haar passie en gedrevenheid te zien en voelen om de Women in power-campaign voort te zetten en sprak hier dan ook vol enthousiasme over. En dan een zeer inspirerende man, google ‘m alsjeblieft, want hij moet de nieuwe president van Tanzania worden; John Ulangu (Director of Foundation for Civil Society). Mooie man, geweldig brein, geweldige spreker met een missie!!

Leuke dagen dus en natuurlijk het telefoontje dat ik nog moest plegen om bij MST langs te gaan. Ja, gebeld en een afspraak gemaakt. Kesho!! Morgen!! De volgende dag op weg naar MST, samen met Maarten. Leuke ontmoeting, maar helaas moest de beste man (HR), Mr Mpoki, mij melden dat de persoon die ik nodig had niet aanwezig was. Oh ok, 15 euro aan taxi kosten, maar geeft niks..Hamna Shida!! Bel ik na Morogoro wel weer, om een nieuwe afspraak te maken. Mmmm….Dat was interessant;)

Op donderdagochtend vroeg vertrokken met de hele groep naar het busstation om daar de lokale bus naar Morogoro te pakken. Leuke ervaring en onderweg even pauze. Na 3,5 uur kwamen we aan bij Amabilis; een klooster met échte nonnen!! Prachtig gelegen, aan de voet van de Ulugurumountains en wat een vreselijk lieve mensen. Daar waren Benji, Steward en Asia, onze walimu, oftewel docenten. De eerste dag konden we de omgeving wat verkennen en even tot rust komen na de, toch altijd best intensieve, busreis. De volgende ochtend werden we om 8 uur verwacht in de grote zaal.
Yessssss, let the languagecourse begin!!!!

Maarten en ik waren zo blij dat we al 2 maanden in Tanzania woonden, aangezien het een enorme bonk aan informatie is die we op ons af kregen gevuurd. Door al wat te weten van de taal en het land waar we wonen was het makkelijker om alles op te nemen.
Ik zal kort even de docenten voorstellen;
Benji (voluit; Benjamin Kinyamasongo): Klein mannetje, ondeugende kop en een gebit dat te flossen is met touw ipv flosdraad, aangezien ze zover uit elkaar staan. Een ongelooflijk goede leraar, met heel veel energie en een betoverende lach;)
Steward: Jonge vent, heel goed in zijn vak en in voor een geintje. Maarten en ik willen wel meer les van hem!
Asia: Donderstraal en een goede docente. Leuke vrouw om te zien en ze heeft dé echte Afrikaanse billen, die haar eigen moves maken zodra Mama Asia op de dansvloer belandt;)

Elke avond hebben Maarten, Helen (een kinderarts uit de UK) en ik keihard zitten studeren, zodat we alles uit de training konden halen wat erin zat. Nou en dat was een boel.
We hebben bijna de hele cursus kunnen afronden, dus in 9 dagen tijd best goed gedaan (normaal staat er minimaal 2 weken voor).

Gelukkig hebben we ook lekker kunnen genieten van het plaatsje Morogoro. Zo hebben we de ‘sokoni’- opdracht gehad. Kregen een soort fruit of groente en moesten dit op de markt gaan kopen.
Daarnaast hebben we bij een lokaal eettentje ‘kuku-chipsy’ (kip-patat) gegeten, waar 3 verschillende voetbalwedstrijden aan de gang waren. 3 schermen op 3 verschillende plekken en bomvol met Tanzanianen. Regelmatig gejuich natuurlijk, maar steeds vanuit een andere hoek. Geweldig om midden in te zitten en zodra de wedstrijden voorbij waren was de lokale kroeg ineens helemaal van ons alleen;)

Kuku-chipsy is een gerecht waar ik graag nog even op terug kom. In elk restaurant, kroegje, eettentje, waar je ook bent, kan je dit bestellen. Met mazzel nog met een paar plakjes tomaat en komkommer of wat koolsla, maar sowieso met heerlijk waterige ketchup!
Een halve kip met flink wat patat voor een prijs tussen de 3 a 6 euro. Dit is dan ook hét gerecht dat bijna elke dag terug kwam tijdens ons verblijf in Morogoro. Gelukkig houden Maarten en ik ontzettend van kip (en patat), dus hebben we heerlijk zitten smikkelen. We vinden het zelfs zo lekker, dat we het thuis soms ook maken. Wel gebruiken we dan andere kruiden, halen we het vlees al van het bot en voegen we er een mango aan toe. Heerlijke maaltijd en goed om af te wisselen soms, want spaghetti blijft favoriet;)

In het midden van de training was een rustdag gepland. Deze dag hebben Maarten, Anne (een Ugandese VSO’ster) en ik onze kans gepakt om naar Mikumi National Park te gaan. Maarten’s en Anne’s eerste safari ooit, dus we hebben er wat voor neer mogen leggen.
Prachtig park en veel mogen zien! Olifanten, cocodrillo’s, nijlpaarden, zebra’s, heeeel veeel buffels, enz. Helaas had Simba zich verstopt en helaas hadden we een ontzettend slechte gids, die na 2 uur vertelde dat we alles wel hadden gezien, dat het nu warm werd en dat de dieren zich verstopten in de schaduw om maar uit de zon te blijven. Daar hebben we dus een stokje voor gestoken en we zijn heerlijk bij de ‘Hippopool’ buiten in de schaduw uitgebreid gaan zitten lunchen!!

De dag erna werden Maarten en ik wakker en stapten we uit bed…dat is een vrij natuurlijke en gewone manier van opstaan, totdat we nattigheid voelde. En inderdaad niet de spreekwoordelijke nattigheid, nee, fijn tot aan onze enkels in het water.
Onze hele kamer stond blank en dat is nog niet eens zo´n ramp. Alleen onze koffer, laptop, schriften (van ons vers geleerde Kiswahili) en kleding (gelukkig de vuile was) lagen op de grond.

Alles doorweekt, maar gelukkig zijn de inhoud van de koffer en de laptop ongedeerd gebleven.
De oorzaak was bekend, het was namelijk de tweede keer die week. Alleen de eerste keer waren we er op tijd bij. Het putje van de douche was verstopt en onze kamer grensde aan de ‘badkamer’.
Als de wiedeweer gaan dweilen en zo goed mogelijk het water uit andere kamers weg proberen te houden. De ‘dader’ was onze groepsgenoot Joelle, die zich van geen kwaad bewust was en zelf zo baalde dat ze keihard meehielp en een fles wijn kocht voor ons. Deze hebben we ’s avonds gezellig met z’n allen opgedronken en toen waren we alles alweer vergeten;)

De laatste avond in Morogoro zijn we naar een dansclub geweest. Geen idee wat we ons ervan voor moesten stellen, maar gewoon heel veel tafels en stoelen, een bandje dat optreedt (met het volume zo hoog als ’t kan) en een dansvloer.
Aangezien we hier amper alcohol drinken (wijn is duur), was 1 wijntje genoeg voor Muk om lekker de dansvloer op te gaan en eindelijk de heupen weer eens flink te laten bewegen. Helen kon er ook wat van en Maarten heeft ook flink wat moves voorbij laten komen. Maar, natuurlijk was Mama Asia de uitblinker… Mama Asia heeft een supatako (beste billen, of gewoon dikke kont voor degenen die Maarten en mij goed kennen;)) en die ging lossss!!
Geweldig en we hebben de hele avond heerlijk staan shaken en wiebelen!! Toch handig als je dikke billen hebt, een beetje bewegen geeft meteen al een flink effect!!
Geweldige afsluiter!!

De volgende ochtend weer op tijd op om weer terug naar Dar te gaan. En ja hoor, daar restte mij nog één taak. Je raadt het al; MST bellen voor een nieuwe afspraak.
‘Kesho’!! ‘OK, morgen kom ik weer langs’… en dus gingen Maarten en ik weer gezellig samen op pad naar het hoofdkantoor van Marie Stopes Tanzania. Dit keer geen € 15,- voor de taxi, nee, het werd de helft als we een bajaj (tuktuk) namen.
Eenmaal aangekomen had ik een afspraak met Mr. Charles Kato en de beste man kwam ons dan ook, stipt op tijd, ophalen bij de balie. Leuk gesprekje gehad en uitgelegd dat ik erg benieuwd was naar het project dat ze volgens de website hebben lopen in Mtwara.
En toen de klap op de vuurpijl; Mr. Kato kon mij vertellen dat het project dat in Mtwara liep al meer dan een jaar geleden gestopt was. Wwoooowwww!!!!! Daarvoor ben ik dus 2 keer langsgekomen op kantoor en 5 keer telefonisch contact gehad met de HR manager van MST. Die kon mij dat niet vertellen blijkbaar.

Jep, en dan komen we toch elke keer weer tot de conclusie; This is Africa!!!
Geweldig natuurlijk, omdat niemand zich druk maakt om wat dan ook en er, zelfs bij een grote, internationale NGO als MST, amper efficiëntie bestaat. Communiceren is een wekelijkse uitdaging, aangezien er hier niet echt in dagen gerekend wordt;) We konden er hartelijk om lachen en toen snel naar VSO terug gegaan om in gesprek te gaan met afdeling ‘Healthcare’, want ook VSO schijnt een project te hebben lopen in Mtwara, gericht op jongeren en seksuele gezondheid. Dus ik ben gaan checken of dat wel klopte;) Hier kwam ik overigens pas achter toen ik er in deze dagen over begon tegen de manager van Healthcare.
Omdat het niet eerder ter sprake was gekomen en omdat ik er van uit was gegaan dat VSO er alles aan had gedaan om mij te kunnen plaatsen, had ik er niet eerder naar gevraagd. Uit de reactie van de projectmanager die ik sprak concludeerde ik dat VSO TZ eigenlijk nooit eerder naar mijn CV had gekeken. Jammer, maar hopelijk kan ik alsnog op dit project geplaatst worden, want dit zou precies het project zijn waar ik al 10 jaar lang naar uitkijk en mijn CV voor aan het opbouwen ben.

Na 2 weken wachten heb ik nog steeds geen antwoord, maar ja, we weten het inmiddels allemaal; geduld is een schone zaak en zal dat altijd blijven.. waar ook ter wereld!

Toch zit ik helemaal niet stil, eigenlijk ben ik best lekker bezig. Al durf ik dat niet te hard te zeggen als ik vergelijk met jullie in het supergehaaste NL.
Ik ben bezig met het opzetten van stageplaatsen voor het ROCMN en dat gaat leuk worden. De manager van afdeling Verpleegkunde, waar ik afgelopen jaar nog werkte, komt in februari langs. Samen met haar dochter komt ze een dikke week op vakantie in combinatie met het bezoeken van de stageplaatsen. Naast dit heb ik het huishouden nog steeds gewoon te doen en het wassen blijft een taak waar ik tegen op zie, maar als ik het af heb het ook wel weer mee valt… Niet zeuren dus;)

En, zoals velen van jullie al weten; We hebben EINDELIJK een nieuw huis.
Het huisje waar we woonde was OK, wat klein, maar daar konden we aardig goed mee omgaan. De (geen) ruimte er om heen vonden we echt heel erg benauwend en met name het contact met de buren, wat niet altijd even soepel verliep, maakte het niet echt een plek waar we goed konden genieten.
Dus een nieuw huis en OOOOHHHH WAT ZIJN WE BLIJ!!!!!! Maaarrrr……..

Eerst zal Maarten binnenkort weer een stuk over zijn avonturen bij de VETA posten en daarna zullen we jullie ons nieuwe stekkie introduceren!!

Tot blogs/mails/skypes/apps!!

Greetz M&M

VETA (Vocational Education & Training Authority)

Dag allen,

Na een maandje in Mtwara begint het al aardig te wennen. De temperatuur is nog steeds te doen maar iedereen waarschuwt ons voor de maanden December en Januari. Het wordt dan echt heet maar vooral heel erg vochtig, nouja we zien het wel en met alle ventilators hier is het echt vast vol te houden(????)

Maar dit keer eens een uitleg over mijn werk hier bij VETA. In het kort gezegd komt het erop neer dat ik de leraren van de afdeling motorvoertuigtechniek adviseer en bijsta om de werkplaats en de praktische scholing tot een hoger niveau te brengen. Het liefste tot het doel om gelijkwaardig onderwijs te kunnen bieden als het in Europa, maar om dat in 2 jaar voor elkaar te krijgen is wel erg optimistisch. Want wijzigingen hier doorvoeren is niet zomaar gedaan. De hiërarchie is erg aanwezig, dus een leraar voelt zich ook niet snel verantwoordelijk als er iets beslist moet worden. Die verantwoordelijkheid ligt weer bij de boekhouder of het schoolhoofd. Een voorbeeld hiervan is alleen al het weggooien van kapot gereedschap of een machine die kapot is. Leraren slaan liever deze kapotte spullen ergens om te voorkomen dat als er een keer naar gevraagd wordt, aangewezen kan worden waar het is. Of het dan kapot is of niet, dat maakt niet uit.

Een van mijn leraren is echter in het opruimen en weggooien wel wat makkelijker. Hij voelt zich daar minder geremd in en wilde bijvoorbeeld graag de kapotte bankschroeven aan wat studenten meegegeven zodat zij deze in de stad konden verkopen en ze wat extra geld voor wat eten verdienden. Maar de studenten werden helaas tegenhouden door de bewaking bij de poort en de poortwachter geloofde de studenten niet en liet ze de leraar halen. Deze alles uitgelegd, dat we de werkplaats aan het opruimen zijn enzovoort en toen de wachter dat hoorde, vroeg hij of er toevallig ook niet een oude accu beschikbar was voor hem. Jaja, voor wat hoor wat en na de accu aan de poortwachter te hebben gegeven, mochten de leerlingen ook met hun stukken metaal de stad in J.

Deze eerste weken van mijn werk hier bestaan dus vooral in het opruimen van de werkplaats en de opslag zodat ik een beetje beeld kan vormen van wat er aan gereedschap beschikbaar is en wat er kapot is. Daarnaast is het opruimen ook erg hard nodig om de werkplaats en de opslag weer wat toonbaarder te maken. Na het inventariseren van het beschikbare gereedschap zal ik samen met de leraren gaan kijken wat we aan nieuw gereedschap aan zullen gaan schaffen. Ook de vele niet werkende machines zullen we onder handen nemen en kijken welke onderdelen nodig zijn om ze weer goed werkend te krijgen. Maar ook hierbij geldt, eerst opruimen voordat er iets aangeschaft gaat worden, want bij het opruimen komen al heel veel mooie dingen naar voren die hard nodig zijn en niemand van de school wist van het bestaan. Gelukkig heeft elk voorwerp een eigen code (zie foto) zodat je uiteindelijk toch nog een beetje weet waar wat bij hoort. Deze codes zijn trouwens niet alleen hier op school toegepast, je ziet ze op elk overheidsgebouw, elke kast of stoel of machine wat dan ook dat van de overheid is.

Het budget voor de nieuwe gereedschappen is via VSO geregeld en komt van British Gas. Voor kleine reparaties en wijzigingen in de werkplaats is er ook gewoon geld vanuit de VETA beschikbaar. De school heeft namelijk zelf ook geld maar wil het niet erg graag uitgeven. De aanwezigheid van de vrijwilligers zoals ik maakt het nu dus ook voor de leraren zelf makkelijker om hun eigen ideeën voor de werkplaatsen door te voeren omdat anders wij vrijwilligers ons er ook mee gaan bemoeien. Maar dat probeer is zo min mogelijk te doen want ook als ik straks weer weg ga, zullen de leraren het zelf allemaal moeten regelen. Ik begeleid ze in hun ideeën en help ze mee uitdenken maar veel dingen moeten ze zelf regelen om ze zelf ook bekend te maken hoe dat moet en omdat ze het soms ook veel beter weten hoe het hier werkt en waar je wat het makkelijkst kan vinden J.

De leraren zelf hebben afgelopen week hun laatste training van City & Guilds (British Vocational Education Organisation) gekregen om de wijze van lesgeven wat meer basis te geven. Een van de andere doelen van het project is om de opleiding gekwalificeerd te krijgen volgens City & Guilds. Dit is voor de werkplaats nog niet zo heel erg veel werk maar voor sommige leraren zelf een grotere uitdaging. De manier van lesgeven is zeer wisselend, als er überhaupt al lesgegeven wordt. Vaak staat een leraar alleen maar te vertellen en leerlingen worden niet echt bij de les betrokken, ze schrijven enkel alleen mee want boeken hebben ze ook niet. Maar blijven zitten aan het einde van het jaar is er ook niet bij dus eigenlijk maakt het niet zoveel uit wat je doet als student. Als je wil leren dan doe je dat en als je niet wilt, dan slaag momenteel ook gewoon voor het jaar (zolang de schoolfees worden betaald). Om hier dus wat verandering in te krijgen worden de leraren bewust gemaakt van het nut van examens en hoe een goede les voorbereid, gegeven en geëvalueerd moet worden. Ik volg sommige stuken van de cursus om te kijken wat de leraren krijgen te leren om er in de rest van het jaar ze te kunnen ondersteunen om de lessen ook volgens deze nieuwe standaard te geven.

Tot slot houd ik me bezig om de veiligheid binnen de werkplaats te verbeteren. Ik heb wat foto’s geplaatst om een beetje indruk te geven dat dat er soms nog wel aan schort.

(Nog een korte toelichting over het onderwijs in Tanzania. Zoals wij het begrepen hebben kunnen studenten die de middelbare school niet hebben afgemaakt zich altijd nog aanmelden voor de Teacher Training College. Ze kunnen dus nog altijd leraar worden. Als je dit weet is het ook iets beter te begrijpen dat het onderwijs bij de VETA nog niet van een heel hoog niveau is.
Wat goed is om te zien, is dat enkele docenten er echt voor gekozen hebben om docent te worden, zoals de counterpart van Mr. Maarten, Mr. Micenzo.
City & Guilds heeft 2 weken geleden goedkeuring gegeven aan VETA om volgens hun standaarden te gaan examineren, dit biedt de studenten meer mogelijkheden voor de toekomst, aangezien het een wereldwijde organisatie is en goed om een dergelijk diploma te ontvangen.
Het kromme aan dit alles is dat er geen gebruik wordt gemaakt van boeken. De docent is de wandelende theorieboek en die is, in de meeste gevallen, dus niet erg hoog opgeleid.
De VSO’ers zijn met name gericht op het ondersteunen in het praktijkonderwijs en hiervoor kan voor beste bedragen aan materiaal worden aangeschaft. Om materiaal goed te kunnen gebruiken en toe te kunnen passen is de theoretische achtergrond toch van groot belang. Dit is hopelijk iets dat ook opgepakt gaat worden.)

Zo, dit geeft een aardige indruk van waar ik in terecht ben gekomen. Genoeg te doen en genoeg om over te verbazen. Nu gaan Muk en ik eens kijken hoe de overheidsdiensten werken aangezien we een Tanzaniaans rijbewijs gaan regelen en een auto moeten gaan overschrijven.

Groeten aan jullie van ons!